Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
«Μετακομίζετε;» με ρωτάει χαιρέκακα η κουτσομπόλα της πολυκατοικίας, που βλέπει να φορτώνουμε το ταλαίπωρο βιος μας στο φορτηγό. «Όχι» της λέω φουρκισμένος, την ώρα που κουβαλώ ένα βαρύ κιβώτιο χωρίς καν να της χαλαλίσω ένα βλέμμα. Κάνουμε άσκηση ετοιμότητας…
Ύστερα από χρόνια… επισφαλούς σταθερότητας, ξανά φερέοικος. Όσοι τα ‘χουν περάσει μπορούν να νιώσουν. Απελπιστικό να κλονίζεται ξαφνικά η ζωή σου, όταν η ιδιοκτήτρια -συνήθως οι… άνδρες αφήνουν στις γυναίκες τους αυτόν τον ρόλο- σου ανακοινώνει ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψεις το σπίτι, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος υπέρτερος λόγος.
Στο νησί τους, όπου μετακόμισαν και στήσανε το τσαρδί τους, στο πατρικό, μπαίνανε δύο μισθοί από το Δημόσιο κι ένας τουλάχιστον -δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι έχουν κάποιοι από δαύτους- από μένα. Βρέξει χιονίσει, την 1η κάθε μηνός το νοίκι έπεφτε. Μη ρωτάς πώς. Δεν περιλαμβανόταν όρος στο συμβόλαιο να νοιάζονται πώς τη βγάζω εγώ, ο «αλήτης και ρουφιάνος» -άνεργος για καιρό- δημοσιογράφος, με δυο παιδιά στον «πόλεμο» των πανελλήνιων, αλλά δεν βαριέσαι… Όποιος έχει βιβλιάριο ανηλίκου δεν φοβάται τη δουλειά. Η δουλειά για μας είναι τιμή, ποτέ ντροπή.
Για μας τους μέτοικους, τα μέτρα «υπέρ των ενοικιαστών» που ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης είναι της πλάκας. Την καχεκτική επιδότηση ενός ενοικίου θα την ακυρώσουν βάσιμα πολλοί αχρείοι ιδιοκτήτες, ζητώντας κάτι παραπάνω. Όπως ακυρώνουν τα δώρα πολλές επιχειρήσεις, που στέκονται δίπλα στο ΑΤΜ και το παίρνουν από τα χέρια των εργαζομένων με μπραβιλίκι. Όσοι πέφτετε απ’ τα σύννεφα συνέλθετε…
Τύποι σαν τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του, που δεν έχουν ιδρώσει ποτέ στη ζωή τους και κάθε χρόνο στο «πόθεν έσχες» τους εμφανίζονται να αβγατίζουν ανεξήγητα την ακίνητη περιουσία τους, δεν έχουν ιδέα για τα βάσανα των ανθρώπων. «Καλά κάνουν» θα πεις… Αφού δεν τους ελέγχει κανείς…
Προφανώς, δεν εξαιρώ κάτι περιπτώσεις τύπου Τσακαλώτου, που θεωρούσε «ταξικούς εχθρούς» όσους έπαιρναν λίγο πάνω από 30.000 τον χρόνο, κι όχι τους μερισματούχους, από την τάξη των οποίων άλλωστε προέρχεται. (Είναι να απορεί κανείς πώς και ο Μητσοτάκης δεν του έχει προσφέρει ακόμα το υπουργείο Οικονομικών. Συνεπέστερο νεοφιλελεύθερο από αυτόν δύσκολα θα βρει…)
Πριν από δύο Σάββατα ξεκίνησα και πάλι από το πρωί να κοιτάω σπίτια. Πίσω από το Εφετείο, ψηλά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, Κυρίλλου Λουκάρεως, στου Γκύζη, ξεκίνησα και κατηφόριζα. Δεν θέλεις να ξέρεις τι ζητάνε οι άνθρωποι για κάτι τρώγλες. Κι οι περισσότεροι δεν το συζητάνε καν. Έβλεπα, άκουγα και «φόρτωνα»…
Κατέληξα απόγευμα στη γειτονιά μου, Νέα Σμύρνη, στον Πανιώνιο, κι αφού ακύρωσα προηγουμένως δύο ραντεβού, γιατί ήταν… μες στην ησυχία, πάνω ακριβώς στη Συγγρού – «Άγιος Σώστης» λέγανε αόριστα στην αγγελία…
Το σπίτι, 50 τ.μ., ισόγειο με υπνοδωμάτιο και μικρό σαλόνι, «και με προσόντα» έλεγε, «τέντες και ο κήπος στην αυλή». Ακουγόταν καλό. Αποδείχθηκε ο ορισμός της παραπλάνησης. Μια ανήλιαγη εσωτερική κατασκευή που έβλεπε μόνο στην πίσω αυλή, πνιγμένη ολόγυρα από θηριώδεις πολυκατοικίες, όπου «κήπος» ήτανε κάτι καχεκτικά κι αφρόντιστα «φυτά» αγνώστου ταυτότητος, στα οποία επιπροσθέτως δεν είχες πρόσβαση…
«Και πόσο πάει, καπετάνιο;» τον ρωτάω γελώντας νευρικά… «550 ευρώ» μου λέει, κι ήταν και αδιαπραγμάτευτος. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ό,τι μάζευα όλη μέρα το ξεφόρτωσα πάνω του -νέος άνδρας-, που δεν ήξερε πού να κρυφτεί κάτωχρος. «Θα ρεφάρεις το σακατιλίκι της χαμοζωής σου πάνω στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη; Άντε από δω, ρε!» του είπα βροντώντας την πόρτα. Τα πράγματα έχουν όρια…
