«Φίλοι» τους οι δανειστές, «εχθρός» τους ο λαός

Η κυβέρνηση σπεύδει να ικανοποιήσει τους δανειστές σε βάρος του ελληνικού λαού, που αιμορραγεί

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Τα θηριώδη πλεονάσματα, σε μια χώρα που 6 οικογένειες στις 10 δεν βγάζουν τον μήνα, είναι όντως ανεξήγητα και αιματηρά από μόνα τους. Θα μπορούσαν, ωστόσο, να διατεθούν για πραγματικές (και όχι φανταστικές) αυξήσεις μισθών και συντάξεων, ώστε να περιοριστεί, όσο γίνεται, η προϊούσα φτώχεια συντριπτικού ποσοστού των συμπατριωτών μας. 

Όμως, όχι. Δεν επελέγη αυτή η οδός. Και αυτή που επελέγη είναι, χωρίς υπερβολή, ανεξήγητη και ακατανόητη. Δηλαδή, σπεύδουμε να πληρώνουμε τμήματα αυτού του ανέντιμου και σε πολλά σημεία εγκληματικού χρέους, πριν τις λήξεις! Ενώ το λογικά επιβεβλημένο θα ήταν, μόλις ήρθαν στο φως αυτοί οι αυτοκτονικοί για το έθνος και τον λαό όροι, να σπεύσουν οι αρμόδιοι να αναζητήσουν τρόπους περιορισμού της ολικής καταστροφής. Να αντιδράσουν με κάθε διαθέσιμο μέσο. Να καταστήσουν υπόλογη την Ευρώπη για την καταδίκη της Ελλάδας, χάριν των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Και να απαιτήσουν αναθεωρητικές βελτιώσεις. Αντί αυτού, οι αρμόδιοι τρέχουν να ικανοποιήσουν τους δανειστές, ακυρώνοντας έτσι όλα τα, προς το παρόν, θεωρητικά επιχειρήματα που θα αποδείκνυαν τις απάνθρωπες πλευρές των Μνημονίων και θα απαιτούσαν τις δίκαιες μεταβολές.

Αλλά, όχι. Οι δικοί μας αρμόδιοι σπεύδουν να ικανοποιήσουν τους δανειστές σε βάρος, φυσικά, του λαού, που αιμορραγεί. Γιατί, άραγε;

Για να δείξουμε ότι έχουμε πλουτίσει και δεν υπολογίζουμε τακτές ημερομηνίες για να πληρώνουμε.

Για να μας θαυμάζει η υφήλιος για το «πόσο καλά πηγαίνουμε». 

Για να «έχουμε καλές σχέσεις», όπως άλλωστε και με τους Τούρκους, αλλά όπως άλλωστε και με τους Γερμανούς, που «είμαστε ανώτεροι χρημάτων» και δεν απαιτούμε με νύχια και με δόντια το κολοσσιαίο και πολύπλευρο χρέος τους προς την Ελλάδα. 

Τι να πει κανείς! Η λογική στερεύει ενώπιον τέτοιων καταστάσεων.