Ο παπισμός ως κοσμική εξουσία

Οι εικόνες από την κηδεία του Πάπα Φραγκίσκου «μίλησαν» και το μήνυμα που έστειλαν ήταν ξεκάθαρο: Το Βατικανό είναι κράτος, που παίζει μεγάλο ρόλο στην παγκόσμια «σκακιέρα» και ο Πάπας ο επικεφαλής του. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός, από την αρχή της εκδήλωσής του στον κόσμο έως σήμερα συμβολίζει περισσότερο μια κραταιά κοσμική εξουσία, παρά τον δύσκολο και κακοτράχαλο δρόμο που οδηγεί τους πιστούς στη βασιλεία του Θεού. 

Ο αριθμός των ηγετών που παρευρέθηκαν στο ξόδι του Φραγκίσκου, τα μέτρα ασφαλείας, η χλιδή και η μεγαλοπρέπεια της διαδικασίας, οι πομπές και οι παράτες, όλα θύμιζαν περισσότερο κηδεία αυτοκράτορα παρά θρησκευτικού ηγέτη, ο οποίος μάλιστα αποκαλείτο «Πάπας των φτωχών». Οι φτωχοί δεν… φάνηκαν κάπου στη διαδικασία. 

Μάλιστα, πολιτικό -και, για την ακρίβεια, γεωπολιτικό- «χρώμα» πήρε η κηδεία του Φραγκίσκου, με τον Ντόναλντ Τραμπ να… σκηνοθετεί καρδιναλίους, οι οποίοι τοποθετούσαν τις καρέκλες όπως τους υποδείκνυε ο Αμερικανός πρόεδρος, που ήθελε να συζητήσει κατ’ ιδίαν με τον Ουκρανό ομόλογό του Βολοντίμιρ Ζελένσκι για το μέλλον της Ουκρανίας και τη λήξη του πολέμου με τη Ρωσία.

Είναι στ’ αλήθεια αταίριαστο σε κηδεία θρησκευτικού ηγέτη να κλείνονται διπλωματικές… μπίζνες μεταξύ επικεφαλής κρατών και οι πενθούντες επίσκοποι να λειτουργούν καταπώς τους διατάζει ο πολιτικός ηγέτης μιας ισχυρής χώρας, όπως οι ΗΠΑ. 

Ο πολιτικός χαρακτήρας του Ρωμαιοκαθολικισμού μπορεί να ξενίζει, αλλά σίγουρα η ισχύς που συγκεντρώνει μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμη και σε εκείνους που την ελέγχουν και στην προώθηση εθνικών ζητημάτων ή ακόμα και ιδεολογιών. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η κορύφωση της επιρροής των δικαιωματιστών την περίοδο που ο Φραγκίσκος ηγείτο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. 

Στην Ορθοδοξία δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ακόμα κι όταν γίνονται απόπειρες να «πολιτικοποιηθούν» κάποιοι ιεράρχες, οι προσπάθειές τους δεν στέφονται με επιτυχία. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Έχει επανειλημμένως προσπαθήσει να διαδραματίσει ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις, αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να χαρακτηριστεί «πράσινος» Πατριάρχης. Μέχρι εκεί έφτασε η εμβέλειά του στα πολιτικά πράγματα…

Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»