Τρακτέρ Ανδρουλάκης

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Δεν είναι φυσιολογικό, ούτε καλό για μια χώρα να μην έχει εναλλακτική επιλογή διακυβέρνησης. Για χρόνια, καλώς ή κακώς, αυτή ήταν η πραγματικότητα – η εναλλακτική έναντι της Ν.Δ. ήταν το ΠΑΣΟΚ.

Ο Ανδρέας με διάφορες κινήσεις τακτικής είχε εκμηδενίσει και ενσωματώσει την παλιά Ένωση Κέντρου και μετέπειτα ΕΔΗΚ, είχε απορροφήσει πολλά στελέχη με αριστερές καταβολές και ταυτόχρονα είχε υιοθετήσει λεκτικά σκληρά εθνικά, πατριωτικά συνθήματα, τα οποία, μαζί με «κλοπή» μεγάλου μέρους αριστερών αιτημάτων, οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και παρέμεινε για δεκαετίες ισχυρό κόμμα.

Χαντάκωσε τη χώρα με την κοινωνικοποίηση της διαφθοράς, τη γιγάντωση του δημόσιου τομέα και τον υπέρμετρο δανεισμό, όμως παράλληλα ανέδειξε και μια σειρά από στελέχη, τα οποία κάποιος μη συμπλεγματικός θα τα ενέτασσε χωρίς δισταγμό σε μια υπερκομματική Εθνική Ελλάδος, όπως ο Σάκης Πεπονής, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ο Αντώνης Τρίτσης κ.ά., ευπατρίδες με ισχυρό ιδεολογικό-πολιτικό αποτύπωμα και ένα ήθος που σήμερα είναι ζητούμενο. Παρήγαγε δε μια σειρά από έμπειρους στη διακυβέρνηση της χώρας, ασχέτως με το αν ήταν συμπαθείς ή όχι και σε ποιους.

Ο Σημίτης και η παρέα του κανονικοποίησαν τον ενδοτισμό, στέρησαν από το κόμμα όποια πατριωτικά χαρακτηριστικά και ρητορική, και δημιούργησαν τις πρώτες προϋποθέσεις που το οδήγησαν στη λεωφόρο Αναπαύσεως, προς το Νεκροταφείο ελεφάντων, εκεί όπου ψυχορραγούν και θνήσκουν τα πολιτικά κόμματα όταν ιδεολογικά δεν εκφράζουν τίποτα και όταν πέσουν στα χέρια άχρηστων και ανίκανων. 

Ο πρώτος πολιτικά άχρηστος ήταν ο αφασιακός ΓΑΠ, που έξι μήνες κωλοβάραγε, και μόνο γυρνούσε ανά την υφήλιο μαζί με ένα χόμπιτ με σακιδιάκι, γυαλάκια και μαρκαδόρους -ξεχνάω και το όνομά του (!)-, διαλαλώντας πως εμείς, που ταΐζουμε το σόι του και τον ίδιο τρεις γενιές, είμαστε «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι».

Ο τουρίστας από τη Μινεσότα, αφού πήρε την εξουσία με το τερατώδες ψεύδος «λεφτά υπάρχουν», αφού άφησε επί εξάμηνο να βουλιάζουμε, μετά βγήκε με πλάτη το Καστελόριζο να μας πει τα συχαρίκια για το ΔΝΤ και την εγχείρηση με αλυσοπρίονο και χωρίς αναισθητικό, που θα γινόταν στην κοινωνία.

Οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε εκλογική καταβαράθρωση και ακολούθησε ο πλέον υπερτιμημένος παρλαπίπας της πολιτικής, ο αχθοφόρος του επιθέτου «Βενιζέλος», ο εμπνευστής του χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, εκ των πλέον σημαντικών παραγόντων που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο «γιωτάς» που αποκάλεσε τους στρατιωτικούς αυτιστικούς, που θα μπορούσε να αγορεύσει 17 ώρες για την αξία της σιωπής και που δεν θα ξεχάσει ποτέ την απάντηση που του έδωσε ο φίλος μου, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, όταν τόλμησε να του πει το ποίημα υπέρ του σχεδίου Ανάν.

Οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην εντατική, τρίτο κόμμα, λίγο πριν από τον αιφνίδιο θάνατο, και αυτό μετά περιήλθε εις χείρας του εθνικού παρακολουθούμενου, του Νίκου Ανδρουλάκη. Αν δεν ήταν τέκνο κομματάρχη του Βαγγέλα, αλλά και του κομματικού σωλήνα ήδη από την ΠΑΣΠ, θα μάλωνε στις πολεοδομίες.

Ύστερα από διάφορες κομματικές θέσεις βρέθηκε στην Ευρωβουλή. Ίσως τα πιο πεταμένα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογουμένων, ύστερα από αυτά που πλήρωσαν για έναν ποδοσφαιριστή και τώρα για τον Αρβανίτη και έναν λούμπεν πρώην μπασκετμπολίστα, που είναι στο 31ο εξάμηνο της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

Ο Ανδρουλάκης ανάλωσε δύο χρόνια και κάτι με το έπος της παρακολούθησής του. Κατά τα λοιπά, η παραγωγή πολιτικού έργου ήταν πιο αργή και από Solex στην ανηφόρα – για όσους θυμούνται αυτές τις γαλλικές δίτροχες μπακατέλες, εξαμηνίτικο τέκνο βιασμού ποδηλάτου από Φλορέτα, με ένα αναιμικό μοτέρ πάνω στο μπροστινό φτερό.

Ο δε πολιτικός λόγος του είναι τόσο ρωμαλέος, που μπορεί να σε στείλει για βαθύ ύπνο ακόμα και αν πάρεις μια χούφτα αμφεταμίνες.

Ανάλογου αναστήματος και ικανοτήτων είναι και η ομαδάρα του, οι καλύτεροι πελάτες της «Ομάδας Αλήθειας», αφού την Τετάρτη διαψεύδουν μόνοι τους όσα είπαν τη Δευτέρα και την Παρασκευή μυξοκλαίνε πως «δολοφονείται η προσωπικότητά τους» από τα ίδια τους τα λόγια.

Η στρατηγική του τιτάνα της κομματοκρατίας είναι ένα επτασφράγιστο μυστικό, που όμως μοιάζει λίγο με αυτό που έλεγε ο Αλέφαντος, «όλοι μπρος και όλοι πίσω», χωρίς όμως τις επιτυχίες του Αλέφαντου.

Ενώ η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η απώλεια βουλευτών τον έκαναν τεχνικά Αξιωματική Αντιπολίτευση, κατάφερε να βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που τον έσυρε σε καψοκαλύβικες πρωτοβουλίες, ενώ τον περνά στην καταλληλότητα ακόμα και ο γνωστός καραφλός που πουλάει αλοιφή για την καράφλα, την οποία κάποιοι αγοράζουν! Αυτό από μόνο του πρέπει να διδάσκεται στις σχολές μάρκετινγκ και ψυχολογίας. Αντί να του πουν «βάλ’ την πρώτα εσύ, ρε φίλε, βγάλε μαλλί, κάνε χωρίστρα και θα την πάρουμε κι εμείς», αυτοί την παίρνουν. Αυτή είναι πολιτική εμπιστοσύνη, γατάκια, και μπράβο του.

Η τρίτη θέση, που κέρδισε με το σπαθί του και τις κοιμισμένες κοινοτοπίες του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, είναι από μόνη της ένας άθλος. Ποιες είναι οι άλλες επιλογές της χώρας με κυβερνησιμότητα, πλην των διαφόρων εκφάνσεων της αριστερίλας; Ουδείς στην παρούσα Βουλή.

Γι’ αυτό, εάν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ έχουν ένστικτο επιβίωσης και υποψία καθήκοντος προς τη χώρα, θα πρέπει να ξεφορτωθούν, νομίμως, τον Ανδρουλάκη, ο οποίος πολιτικά έχει μόνο δύο ταχύτητες, σαν τρακτέρ: αργό και πιο αργό.

*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς