Του Βασίλη Βέργη
Δεν προσδοκώ ότι θα προσφέρω πολλά γράφοντας λίγες λέξεις για κάτι που βασανίζει τους κατοίκους της χώρας εδώ και δεκαετίες. Για ένα έθιμο το οποίο κάθε χρόνο, άγιες μέρες, καταλήγει σε μικρές ή μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες.
Όμως, ειλικρινά, δεν μπορώ να στρίψω το κεφάλι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν μπορώ πάρα να είμαι οργισμένος, να αναρωτιέμαι διαρκώς «γιατί;», να ψάχνω έναν λόγο για τον οποίο μικρά παιδιά ακρωτηριάζονται, μεγάλοι άνθρωποι συμπεριφέρονται λες και είναι βρέφη, χωρίς ίχνος συνείδησης, με αποτέλεσμα να βυθίζουν στη θλίψη ολόκληρες οικογένειες και, το κυριότερο, να τσακίζουν τις ζωές τους.
Αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ Ανάστασης (και όχι μόνο) είναι σοκαριστικό. Μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας, αντί να χαίρεται, να υποδέχεται τον θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου, τη θυσία του Θεανθρώπου για να σώσει τις ψυχές μας, επιδίδεται σε μια αδιανόητη πολεμική ανοησία. Με σκηνικό που θυμίζει… εμπόλεμη ζώνη γύρω από τις εκκλησίες, δίνουν και παίρνουν οι κροτίδες, τα βεγγαλικά, τα βαρελότα και δεν ξέρω και εγώ πόσα άλλα… πολεμοφόδια.
«Έθιμο», σου λέει, με το οποίο δείχνουμε τη χαρά μας υποδεχόμενοι την Ανάσταση του Χριστού. Τι σόι έθιμο είναι αυτό με το οποίο υποτίθεται πως εκφράζουμε αγάπη, όταν οι μολότοφ, οι ρουκέτες, οι δυναμίτες, τα μπαρούτια, οι φωτιές ισοπεδώνουν την κατάνυξη και υποχρεώνουν τους πιστούς, αντί να χαίρονται, να ψάχνουν να βρουν γωνία για να προφυλαχθούν και να γλιτώσουν; Υπέρτατη έκφραση αγάπης είναι η Ανάσταση, όχι η αναζήτηση καταφυγίου.
Το χειρότερο; Κάθε χρόνο, η πιο ιερή ώρα συνδυάζεται με θρήνο, κάθε χρόνο συμπατριώτες μας ακρωτηριάζονται και η ζωή τους σημαδεύεται για πάντα ή καταλήγουν στο νοσοκομείο, μαυρίζοντας το Πάσχα των δικών τους ανθρώπων.
Κι αν για ένα παιδί, έναν έφηβο μπορεί να βρεις το ελαφρυντικό της ηλικίας -που δεν υπάρχει σε αυτές τις συμπεριφορές, καθώς για τούτο φέρει σοβαρή ευθύνη η οικογένεια-, για τους 30 plus δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για όλους όσοι έχουν την ατυχία να βρεθούν εκείνες τις στιγμές κοντά τους.
Καιρός είναι η Πολιτεία να αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να βάλει τέλος σε αυτό το ιδιότυπο πολεμικό σκηνικό. Με αποφασιστικό και ξεκάθαρο τρόπο. Ποινικοποιώντας απόλυτα αυτές τις συμπεριφορές και για τους πωλητές και για τους αγοραστές-χρήστες με σκληρές ποινές, οι οποίες σε βάθος χρόνου θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά και κάποια στιγμή θα βάλουν τέλος σε ένα θανατηφόρο έθιμο. Για να λέμε «Χριστός Ανέστη» και να μην κοιτάμε δεξιά και αριστερά με τρόμο, μη τυχόν μάς βρει καμιά κροτίδα στο κεφάλι. Για να μην ακούμε διαρκώς στις ειδήσεις, κάθε Κυριακή του Πάσχα τον θλιβερό απολογισμό. Για να κάνουμε πραγματικά Ανάσταση, με κατάνυξη και αγάπη.
Χρόνια πολλά σε όλους, με υγεία για εσάς και τις οικογένειές σας. Υγεία πάνω από όλα. Και μυαλό. Γιατί χρειάζεται…
