Του δρος Απόστολου Κρητικόπουλου*
Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί στα 80s, που ήμουν καθισμένος μπροστά στη γηραλέα τηλεόραση Philips με τα στρογγυλά κουμπιά που έκαναν το χαρακτηριστικό «κλικ» και έβλεπα τις παιδικές εκπομπές της ΕΡΤ. Ο «Παραμυθάς» με τη βαθυστόχαστη φωνή του Νίκου Πιλάβιου με ταξίδευε σε κόσμους παραμυθένιους. Η «Χιλιοποδαρούσα» με τις γεμάτες φαντασία ιστορίες της είχε κάτι από τη σαγήνη του παραλόγου και την ηθική της ανθρωπιάς. Ο «Καραγκιόζης» με το αιχμηρό του χιούμορ, η «Φρουτοπία» με το σουρεαλιστικό σύμπαν των φρούτων, «Του Κουτιού τα Παραμύθια» με τις ψιθυριστές φωνές των μαριονετών, τα «Στρουμφάκια», που πρέσβευαν την ομαδικότητα και τη φιλία, η Εκπαιδευτική Τηλεόραση, που ανέπτυσσε την παιδική αντίληψη, ο «X-Man», που ήταν πρόδρομος μιας εποχής πιο τολμηρής, τα κλασικά παραμύθια της Disney, ο βουβός αλλά εκφραστικός «Μπόλεκ και Λόλεκ», η ποιμενική και τρυφερή «Χάιντι», η αστραφτερά απείθαρχη «Πίπη η Φακιδομύτη» και, τέλος, ο ρευστός, απροσδιόριστος, αλλά μαγευτικός «Μπαρμπαμπαπά».
Πρόσφατα διάβασα μια συνέντευξη του εξαιρετικού Χρήστου Δημόπουλου, εκείνου του εμβληματικού παρουσιαστή που σφράγισε ανεξίτηλα την παιδική τηλεόραση. Είπε κάτι που με συγκλόνισε βαθιά: «Είναι πολύ θλιβερό που δεν υπάρχουν πια εκπομπές για παιδιά. Η δημόσια τηλεόραση έχει καθήκον ιερό να έχει παιδικό πρόγραμμα. Μεστό και σοβαρό παιδικό πρόγραμμα». Πόσο δίκιο έχει! Σήμερα, σε μια χώρα με οξύ δημογραφικό πρόβλημα και παιδιά που λιγοστεύουν κάθε χρόνο, η κρατική τηλεόραση μοιάζει να έχει ξεχάσει τον θεμελιώδη ρόλο της: να καλλιεργεί το πνεύμα των παιδιών, να τους προσφέρει ερεθίσματα υψηλής ποιότητας, να τους εμπνέει. Δεν έχουμε πια αυθεντικές παιδικές εκπομπές, δεν έχουμε τηλεοπτικές αγκαλιές για το παιδί που διψά για φαντασία, νόημα και καθοδήγηση.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, με ταχύτητες που δυσκολευόμαστε να ακολουθήσουμε, τα παιδιά μας έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ σταθερά σημεία, περιεχόμενο που θα τα σέβεται και θα τα χτίζει εσωτερικά. Αν θέλουμε αύριο πολίτες που θα σέβονται, θα σκέφτονται, θα δημιουργούν και θα νοιάζονται, πρέπει να φροντίσουμε τα παιδιά σήμερα. Όχι με εφαρμογές, όχι με γρήγορα κλιπάκια, όχι με φτηνά χρώματα και θορύβους. Αλλά με φροντίδα, αγάπη και πρόθεση. Όπως τότε, που, μικροί, ανοίγαμε την τηλεόραση και ξέραμε πως κάπου εκεί κάποιος μας περίμενε για να μας πει μια ιστορία. Και κάποιες φορές αυτός ο κάποιος φορούσε ένα γιλέκο, είχε λευκά μαλλιά και μας φώναζε από την οθόνη, με τη φωνή του ζεστή και ήσυχη: «Γεια σας, είμαι ο Παραμυθάς».
*∆ιδάκτωρ Πληροφορικής (twitter: @kritikopoulos)
