Σε ενεργή… αδράνεια ο Τσίπρας!

Ποιον αναμένει και τι ο πρώην πρωθυπουργός, μετά τις επαφές του στις ΗΠΑ, για την επάνοδό του στα πολιτικά δρώμενα

Από τον Γιώργο Χατζηδημητρίου

Μέρες που είναι, στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επέστρεψε ύστερα από πολυήμερη απουσία στην Αμερική, θα ταίριαζε «γάντι», λένε οι υμνωδοί του, το τροπάριο «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Αυτό, γιατί στα εγχώρια πολιτικά πράγματα έχει απλωθεί πράγματι βαθιά νύχτα -κι αυτό δεν το ομολογούν μονάχα οι ειδικοί- και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η κατάληξη κι αν, εκτός από τις ήδη επαχθείς κοινωνικές συνέπειες, θα έχουμε και βαριές εθνικές στο τέλος αυτής της παρατεταμένης κρίσης…

Καλεσμένος του Χάρβαρντ το περασμένο εικοσαήμερο, ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία να αφήσει για λίγο στην άκρη την τριτοκοσμική καθυστέρηση της Ελλάδας, που βουλιάζει στο πνιγηρό έλος του Μητσοτάκη και της αχαμνής αντιπολίτευσης, και να έρθει σε επαφήμε κάποιες από τις κορυφαίες πνευματικές προσωπικότητες του σημερινού κόσμου, χωρίς να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να απαντά σε απορίες του τύπου «πώς έγινε και πρόδωσε την εμπιστοσύνη και τις προσδοκίες του λαού» ο οποίος τον πίστεψε και νόμισε πως θα τον οδηγούσε έξω από τα καταθλιπτικά Μνημόνια.

Το Χάρβαρντ, βεβαίως, ήταν το πρόσχημα. Γιατί, ενδιαμέσως, ο Τσίπρας, που επέστρεψε με νέες εμπειρίες, έξω από τα δημόσια φώτα συναντήθηκε, όπως μαθαίνουμε, με οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες, οι οποίοι -για να μην κρυβόμαστε πίσω από αμέριμνες διατυπώσεις- έχουν βαρύνουσα άποψη στην κηδεμονία της χώρας. Οι κύκλοι αυτοί -λέει στην εφημερίδα άνθρωπος που είναι σε θέση να γνωρίζει- του παρήγγειλαν να κάνει υπομονή, κρίνοντας ότι δεν ήλθε ακόμα το πλήρωμα του χρόνου…

Προδήλως, ο Τσίπρας δεν πρόκειται να επιστρέψει σε έναν… χαροκαμένο ΣΥΡΙΖΑ, όπου, σύμφωνα με αφορισμό έμπειρου στελέχους, «έχουν απομείνει στην Κουμουνδούρου οι αριστεροί του χιλιάρικου», εννοώντας τον επαγγελματικό τους μισθό. Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει γνωματεύσει άλλωστε από την ώρα που τα βρόντηξε (29/6/23) -«και τράβηξε και την πρίζα», όπως λέει παραστατικά στην εφημερίδα στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής- ότι το κόμμα «έκλεισε τον κύκλο του». Όχι, όμως, κι ο ίδιος.

Αποφεύγει, όπως έχει καταστεί παγκοίνως γνωστό, κάθε σχέση με τον κομματικό κορμό του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο δείχνει ότι δεν έχει καμία υπόληψη. Δεν πατάει καν στη Βουλή, ούτε συμμετέχει στις συνεδριάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Αποσυρμένος στο γραφείο του στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, δέχεται κόσμο και παραμένει σε «ενεργή αδράνεια», έχοντας διαμηνύσει σε ανύποπτο χρόνο «είμαι ακόμα νέος για να αποσυρθώ από την πολιτική». 

Αυτή η μυστικοπάθεια που συνοδεύει τις κινήσεις του και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αγχώδους αναμονής και προσεχών εκπλήξεων στοιχειώνει τις νύχτες (και τις μέρες…) του Σωκράτη Φάμελλου, για τον οποίο εξαρχής ειπώθηκε στην Κουμουνδούρου -όχι δίχως κακεντρέχεια…- ότι «βγάζει τα ρεπό του Τσίπρα». Στοιχειώνει βεβαίως και τον βίο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. Ν. Ανδρουλάκη, όπως παρατηρεί η πολιτική αγορά, ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις (δημοσκοπικές) ενδείξεις, αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα ανάσχεσης μιας ευοίωνης δυναμικής του κόμματός του. Η επάνοδος του Τσίπρα, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν «περιμένει ένα σήμα», συνιστά για τα χαμηλά μεγέθη της χώρας κάποιου είδους πολιτικό γεγονός. Ο πρώην πρωθυπουργός, που τώρα οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν πάνω από τα ποσοστά της Ζωής (και αποδεκτό από σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα, το οποίο εξακολουθεί να διχάζει…), επανέρχεται βαθμηδόν σε μια πολιτική σκηνή όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι η αποσύνθεση και η πολιτική αβεβαιότητα.

Οι σφυγμομετρήσεις

Οι πολίτες, όπως δείχνουν σταθερά όλες οι σφυγμομετρήσεις εδώ και μήνες, έχουν αποσύρει την εμπιστοσύνη τους από το (ατάλαντο και ιδιοτελές στην πλειονότητά του) πολιτικό προσωπικό και οδηγούνται, μη έχοντας σπουδαίες προσδοκίες, σε επιλογές πολιτικής αυτοχειρίας. Η Ν.Δ. αντέχει όχι χάριν του Μητσοτάκη, αλλά γιατί ο συντηρητικός κόσμος της χώρας παραμένει σταθερός στις αρχές του. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ περιθωριοποιούνται από έλλειμμα στρατηγικής και ηγεσίας, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπως συμφωνούν οι αναλυτές, κερδίζει τη συμπάθεια του κόσμου γιατί, κατά την άποψη μέρους των πολιτών, μολονότι δεν έχει πρόγραμμα, υπερασπίζεται την ηθική της πολιτικής απέναντι σε ένα σύστημα αναιδές και εξαχρειωμένο. Προφανώς, δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς φυσιογνωμιστής ή να περνά όλη τη μέρα του στους δρόμους, όπως οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, για να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στην πολύπαθη χώρα. Όπου κι αν πάει, όμως, κάποιος βλέπει πρόσωπα θυμωμένα από τα αδιέξοδα του αβίωτου βίου κι ότι ο θυμός «κόβεται πλέον με το μαχαίρι».

Κάθε φορά που κάποιος Χατζηδάκης βγαίνει και λέει εκνευριστικές ελαφρότητες ότι η οικονομία «πάει καλά κι έχει εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών» ή κάποιος ασύλληπτος «σβούρας», τύπου Γεωργιάδη, ισχυρίζεται πως «το ΕΣΥ είναι στα καλύτερά του», η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η πιο διεφθαρμένη κατά πολλούς της Μεταπολίτευσης, κατρακυλά χωρίς φρένα…

Ανδρουλάκης, Φάμελλος τον περιμένουν στη γωνία 

Πολύπειρο πασοκογενές στέλεχος, που είχε την πολυτέλεια να συνομιλεί κάποτε με τον Ανδρέα, ανέφερε ότι «οι περιχαρακωμένες ηγεσίες των δύο γραφειοκρατικών ομάδων σε ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ βάζουνε τηλεφωνητές να τάζουν και να εμπορεύονται ρόλους ή να επιχειρούν επανασυγκολλήσεις (σ.σ.: εννοεί τη Νέα Αριστερά) για να “κάψουν” το σενάριο της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων». Τάζουν μεταγραφές παραγόντων και εξαντλούνται σε ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών, προσθέτει ένας συνοδοιπόρος του, ενώ την ίδια ώρα «ο κόσμος αναζητά με αγωνία μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, η οποία θα διαμορφωθεί με τη συμμετοχή των κοινωνικών φορέων που τον εκφράζουν».

Στην Κουμουνδούρου

Για τα στελέχη αυτά η «κόντρα» ανάμεσα στην ομάδα Φάμελλου (Θεοχαρόπουλος, Ραγκούσης κ.ά.) και στο δίδυμο Πολάκη – Παππά διεξάγεται εις το όνομα ενός ευκαιριακού εντυπωσιασμού και της διαμόρφωσης εσωκομματικών συσχετισμών, και καθόλου δεν αφορά τη διαμόρφωση προοδευτικής προγραμματικής πρότασης.

«Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σε κλειστά γραφεία» παρατηρεί στην εφημερίδα στέλεχος αυτής της πλευράς, που προσθέτει: «Το παράδειγμα της Γαλλίας, όταν ενώθηκαν οι διάσπαρτες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς υπό τον Μιτεράν, δεν διδάσκει κανέναν!»

Κινείται η Κεντροαριστερά; «Κινείται!» απαντούν με βεβαιότητα αυτά τα στελέχη. Και ίσως, όταν το αντιληφθούν αυτό σε Χ. Τρικούπη και Κουμουνδούρου, να είναι αργά για τις ηγεσίες…

Δημοσιεύεται στην «κυριακάτικη δημοκρατία»