«Δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν περιμένουμε τίποτα, είμαστε νεκροί»

H πικρή αλήθεια από σχολιαστή (ΑΠΟ ΤΟ 1981 ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ) του Antinews.

Διαβάστε και κλάψτε καθήμενοι στους καναπέδες (α, ξεχάσαμε, βγήκατε δυο φορές στους δρόμους. Ζητούμε συγγνώμη!) με την κατάντια μας:

Είμαι 54 ετών. Γεννήθηκα το 1970. Αρκετά παλιά για να θυμάμαι το 1981, όταν πήγα με τον δικηγόρο πατέρα μου σε απομακρυσμένο χωριό της Πελοποννήσου, καθώς ήταν δικαστικός αντιπρόσωπος. Θυμάμαι τα παιδιά που έτρεχαν πίσω από το αυτοκίνητο, καθώς δεν είχαν την ευκαιρία να δούνε από κοντά «κούρσες» να εισέρχονται στο χωριό τους.

‘Επειτα, θυμάμαι τη δεκαετία του 1980 με μια νοσταλγία αλλά και με μία υφέρπουσα αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά: εμμονική και καθολική ψύχωση με το lifestyle, το φαίνεσθαι, τα «πακέτα» και το «πρώτο τραπέζι»…

Εν συνεχεία, δεκαετία 1990, εκσυγχρονισμός. Ανακούφιση τον Ιανουάριο του 1996, που δεν βγήκε ο Άκης. Και μετά «σοβαρέψαμε», η οικονομία «μεταμορφωνόταν», το Χρηματιστήριο κάλπαζε και στα βαλκάνια οι ελληνικές επιχειρήσεις έκαναν την περίφημη «διείσδυση», αν και σε μερικούς δεν άρεσε η λέξη. Ολυμπιακοί Αγώνες, με τον Bob Costas του NBC να ανακοινώνει ότι η Ελλάδα ανήκει επίσημα στον 21ο αιώνα. Πετύχαμε, είπαμε! Πλέον ανήκαμε στις 20 με 30 πιο ανεπτυγμένες χώρες, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (το πολυδιάστατη δεν το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί ο Καραμανλής όντως προσπάθησε).

Μετά ήρθε το 2009. Ήμουν 38 ετών, έτοιμος για το επόμενο άλμα στη ζωή και την καριέρα μου. Ξαφνικά μας είπαν τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, ψευτο-ευρωπαίους και τα σχετικά.

Κάναμε υπομονή, δεχθήκαμε περικοπές και υποσχέσεις για ένα μέλλον «πραγματικά ευρωπαϊκό». Γιατί, βλέπεις, μέχρι το 2009 ήταν «όλα χτισμένα στην άμμο» μας είπαν, και πολλά «τσιτάτα», που ακόμη θυμόμαστε.

Δοκιμάσαμε το 2015, δεν μας βγήκε και μετά «τα κεφάλια μέσα», με τον Μητσοτάκη και τους «αρίστους» να έχουν ήδη αρχίσει να ακονίζουν δόντια και μαχαίρια, εν όψει της εξουσίας που ερχόταν. Σε ανοικτή γραμμή με funds, όπως το περίφημο CVC που εργάζεται η κόρη του Κυριάκου, funds που θα έφερναν την… ανάπτυξη. Μάλιστα, μας εξήγησαν ότι είναι καλό να γίνονται πλειστηριασμοί σε βάρος απεγνωσμένων πολιτών, γιατί «ξεσκαρτάρει» η αγορά ακίνητων από βαρίδια…

Μετά ήρθε το απαίσιο 2020. Η «πανδημία» και τα επόμενα. Εκεί χάθηκε η πυξίδα, η μπάλα, όλα…

Σήμερα, το 2025, 54 ετών, χωρίς γυναίκα και παιδιά, αναλογίζομαι τι πήγε τόσο στραβά. Τόσο στραβά, που σήμερα σκέφτεσαι ακόμη και αν αξίζει να κάνεις σχέση.

Κάτι, κάποιος, κάποιοι φέρανε τη σημερινή δυστοπία. Χωρίς ήθος, χωρίς πατρίδα, χωρίς φίλους, σχέσεις και φύλα.

Αναρωτιέμαι τι να κάνουν αυτά τα παιδιά που έτρεχαν με τόσο ενθουσιασμό πίσω από την «κούρσα» του πατέρα μου στο χωριό.

Πόσο χαμένοι και χαμένες θα νιώθουν σήμερα και πόσο άδηλο και σκοτεινό φαντάζει το μέλλον…

Δεν έχω πλέον απάντηση.

Πράγματι -τόση συντεταγμένη δυστοπία, με τα ίδια μηνύματα να εκπέμπονται από σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (βλ. Κούλη, Μακρόν, Σολτς, Στάρμερ, Ούρσουλα κλπ.)- μόνο ως προϊόν ενός σκοτεινού κυκλώματος αρρωστημένων νάρκισσων μπορεί να εξηγηθεί…

Ο Καζαντζάκης έλεγε: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Θα το παραφράσω: «Δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν περιμένουμε τίποτα, είμαστε νεκροί».