Του Κώστα Πρώιμου
Κλαίνε τη μοίρα τους, καθήμενες διακριτικά σε τραπεζάκι της γωνίας, δύο μεσόκοπες- λαϊκιστί- μεγαλοκοπέλες. Προφανώς ψιλoάφραγκες και εμφανώς «βουτηγμένες» στη μανιοκατάθλιψη μέχρι το μεδούλι. Η αύρα τους εκπέμπει μια «θαμπή λάμψη» ενός ένδοξου παρελθόντος…
-Ρε, τι δούλεμα είχαμε «φάει» και μεις στα νιάτα μας φιλενάδα!
Σιγοψιθυρίζουν η μία με την άλλη πίνοντας τον πρωϊνό καφέ της παρηγοριάς, φυσικά όχι και κάθε μέρα σαν άλλοτε, για ευνόητους λόγους και βέβαια πλέον σε μαγαζί δεύτερης κατηγορίας «συνοικιακόν» μιας και τα πεντάευρα για μια κουπίτσα στα γκλαμουράτα καφενεία με τα lobby αποτελούν οριστικά περασμένα μεγαλεία.
-Και που ερωτευτήκαμε τόσες φορές τι κερδίσαμε;
Η άλλη ούτε που απαντούσε παρά κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι της.
-Τα ήθελε κι ο κώλος μας τα κυριλίκια και τις λεζάντες αλλά τότε ήταν διαφορετικές εποχές. Στο κάτω κάτω, ήμασταν κι δυο γυναικάρες, κλασάτες με τα όλα μας, καλοβλέπαμε τους «φορτωμένους» αλλά θέλαμε και το παραμύθι μας βρε αδερφούλα! Τι είναι αυτό το πράμα και η σιχασιά σήμερα; Μια που τον γνωρίζουν διαδικτυακά και μισή που του «κάθονται», με όλους τους τρόπους, έτσι για την πλάκα! Άσε τις υπόλοιπες! Χαμός γίνεται και ουρά κάνουν για να μπούνε στο κόλπο με το Ντουμπάι και μετά αρχίζει το Ντιμπιντάι- ντιμπιντάι!
Έβαλαν τα γέλια με τον αυθόρμητο συνειρμό που σχημάτισε η εξέλιξη της κουβέντας.
-Εντάξει, ούτε μεις ήμασταν τίποτα αθώες. Λεφτά στο χέρι δεν παίρναμε όμως ρε γαμώτο! Ήταν μεγάλη ντροπή! Δεν μπορούσαμε να το διανοηθούμε! Θέλαμε το παιχνίδι μας, να βγούμε έξω και να γνωριστούμε, να πάμε στα μπουζούκια μας, να κάνουμε τις βόλτες μας, μήτε ανοίγαμε τα πόδια μας από το πρώτο ραντεβού. Το ζητούσαμε το ρομάντζο, βιώναμε στο πετσί μας το σκηνικό, επιθυμούσαμε να νιώσουμε ότι και ο άλλος την «έβρισκε» χοντρά μαζί μας. Τότε δεν υπήρχε και το παραμύθι του φουμπού όπου ο καθένας σαλταρισμένος – χλιμίτζουρας δηλώνει μέχρι και πρωθυπουργός της χώρας ανενόχλητος.
Σήμερα, οι άνδρες έχουν αλλάξει. Μετάλλαξη έχουν υποστεί φιλενάδα, κάπου το διάβασα προχτές. Δεν κυνηγάνε, δεν φλερτάρουν, έχουν αποτάξει τη φύση τους. Και μεις όμως, δες τις νεότερες! Έχουμε εκφυλιστεί. Κάνουν τα πάντα πλέον για μια χούφτα πενηντάρικα και το δηλώνουν ρε δημοσίως! Χαμός γίνεται στις ιστοσελίδες! Ο κυρ-Νίκος «μαρή» θα με είχε ξεμαλλιάσει και θα με έστελνε στις καλόγριες νύχτα αν έκανα τότε αυτά τα αίσχη που κάνουν αυτές σήμερα και το μάθαινε! Τώρα, μη σου πω ότι μερικοί υπερηφανεύονται κιόλας, που οι κοράκλες τους βγάζουν τρελό χρήμα στους καιρούς της φτώχιας! Και τα αγοράκια όμως, δεν πάνε πίσω… Πολλά ακούγονται, κάπου έχουν μπερδέψει το ρόλο τους σήμερα, με όλο αυτό τον βομβαρδισμό και τη woke ατζέντα. Τι ήταν και πάλι τούτο βρε φιλενάδα; Ακόμη δεν έχω καταλάβει! Μου θυμίζει εκείνο το: δύο λεπτά ρε παιδιά να οργανωθούμε! Που λέγαμε τότε για τον τύπο στο σκοτεινό δωμάτιο, ως ανέκδοτο και γελούσαμε στις παρέες. Τώρα σαν κανονικότητα μου φαίνεται. Μα, δεν τα βλέπεις; Άντε να ξεχωρίσεις ποιο είναι αρσενικό, ποιο δεν είναι, και κυρίως ποιες ώρες, γιατί αυτά τα καημένα μάλλον αλλάζουν γούστα έτσι μπερδεμένα όπως τα’ χουν γρηγορότερα και από τον καιρό στο βουνό τον χειμώνα. Τι να λέμε τώρα…
– Αχ, κάποτε σαν σήμερα, ήμασταν στον πρώτο καφέ στη Μύκονο…
– Πω πω, μα τι θυμήθηκες τώρα ρε φιλενάδα. Δε μου λες, αρνί θα φάτε εφέτος;
Πολύ καλό κείμενο! Επιτρέψτε μου ένα δικό μου, υπό τη μορφή εξομολόγησης.
Είμαι 54 ετών. Γεννήθηκα το 1970. Αρκετά παλιά για να θυμάμαι το 1981, όταν πήγα με τον δικηγόρο πατέρα μου σε απομακρυσμένο χωριό της Πελοποννήσου, καθώς ήταν δικαστικός αντιπρόσωπος. Θυμάμαι τα παιδιά που έτρεχαν πίσω από το αυτοκίνητο, καθώς δεν είχαν την ευκαιρία να δούνε από κοντά «κούρσες» να εισέρχονται στο χωριό τους.
´Επειτα, θυμάμαι τη δεκαετία του 1980 με μια νοσταλγία αλλά και με μία υφέρπουσα αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά: εμμονική και καθολική ψύχωση με το lifestyle, το φαίνεσθαι, τα «πακέτα» και το «πρώτο τραπέζι»…
Εν συνέχεια, δεκαετία 1990, εκσυγχρονισμός. Ανακούφιση τον Ιανουάριο του 1996, που δεν βγήκε ο Άκης. Και μετά «σοβαρέψαμε», η οικονομία «μεταμορφωνόταν», το Χρηματιστήριο κάλπαζε και στα βαλκάνια οι ελληνικές επιχειρήσεις έκαναν την περίφημη «διείσδυση», αν και σε μερικούς δεν άρεσε η λέξη. Ολυμπιακοί Αγώνες, με τον Bob Costas του NBC να ανακοινώνει ότι η Ελλάδα ανήκει επίσημα στον 21ο αιώνα. Πετύχαμε, είπαμε! Πλέον ανήκαμε στις 20 με 30 πιο ανεπτυγμένες χώρες, με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (το πολυδιάστατη δεν το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί ο Καραμανλής όντως προσπάθησε).
Μετά ήρθε το 2009. Ήμουν 38 ετών, έτοιμος για το επόμενο άλμα στη ζωή και τη καριέρα μου. Ξαφνικά μας είπαν τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, ψευτο-ευρωπαίους και τα σχετικά.
Κάναμε υπομονή, δεχθήκαμε περικοπές και υποσχέσεις για ένα μέλλον «πραγματικά ευρωπαϊκό». Γιατί, βλέπεις, μέχρι το 2009 ήταν «όλα χτισμένα στην άμμο» μας είπαν, και πολλά «τσιτάτα», που ακόμη θυμόμαστε.
Δοκιμάσαμε το 2015, δεν μας βγήκε και μετά «τα κεφάλια μέσα», με τον Μητσοτάκη και τους «αρίστους» να έχουν ήδη αρχίσει να ακονίζουν δόντια και μαχαίρια, εν όψει της εξουσίας που ερχόταν. Σε ανοικτή γραμμή με funds, όπως το περίφημο CVC που εργάζεται η κόρη του Κυριάκου, funds που θα έφερναν την…ανάπτυξη. Μάλιστα, μας εξήγησαν ότι είναι καλό να γίνονται πλειστηριασμοί σε βάρος απεγνωσμένων πολιτών, γιατί «ξεσκαρτάρει» η αγορά ακίνητων από βαρίδια…
Μετά ήρθε το απαίσιο 2020. Η «πανδημία» και τα επόμενα. Εκεί χάθηκε η πυξίδα, η μπάλα, όλα…
Σήμερα, το 2025, 54 ετών, χωρίς γυναίκα και παιδιά, αναλογίζομαι τι πήγε τόσο στραβά.
Τόσο στραβά, που σήμερα σκέφτεσαι ακόμη και αν αξίζει να να κάνεις σχέση.
Κάτι, κάποιος, κάποιοι φέρανε τη σημερινή δυστοπία. Χωρίς ήθος, χωρίς πατρίδα, χωρίς φίλους, σχέσεις και φύλα.
Αναρωτιέμαι τι να κάνουν αυτά τα παιδιά που έτρεχαν με τόσο ενθουσιασμό πίσω από τη «κούρσα» του πατέρα μου στο χωριό.
Πόσο χαμένοι και χαμένες θα νιώθουν σήμερα και πόσο άδηλο και σκοτεινό φαντάζει το μέλλον…
Δεν έχω πλέον απάντηση.
Πράγματι – τόση συντεταγμένη δυστοπία, με τα ίδια μηνύματα να εκπέμπονται από σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (βλ. Κούλη, Μακρόν, Σόλτς, Στάμερ, Ούρσουλα κλπ.) – μόνο ως προϊόν ενός σκοτεινού κυκλώματος αρρωστημένων νάρκισσων μπορεί να εξηγηθεί…
Ο Καζαντζάκης έλεγε «Δεν πιστεύω σε τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα. Είμαι ελεύθερος». Θα το παραφράσω: «Δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Δεν περιμένουμε τίποτα. Είμαστε νεκροί».
@ ΑΠΟ ΤΟ 1981 ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ
Δοκιμάσατε το 2015 και το ’19 τον τιμωρήσατε γιατί δεν διόρθωσε σε μια 4ετία όσα οι άλλοι (μπλε και πράσινοι) ροκάνιζαν, έκλεβαν, έτρωγαν για πάνω από 40+ χρόνια … Και τι κάνατε ; Επαναφέρατε όλους τους απατεώνες να σας σώσουν. Αυτούς που σας έστειλαν στα βράχια και την καταστροφή. Φάτε Κούλη τώρα και τσιμουδιά. Καλή τύχη!