Βλέπω τη χώρα μου να μικραίνει 

Του Μανώλη Κοττάκη

Τι ήταν η Ελλάς το 2004; Μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων, με ΑΕΠ ισοδύναμο με το ΑΕΠ της Τουρκίας των 80 εκατομμυρίων κατοίκων. Μια χώρα που εξαγόραζε επιχειρήσεις στο εξωτερικό αλλά δεν εξαγοραζόταν. Διέθετε ένα πυκνό δίκτυο τραπεζών στα Βαλκάνια, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακόμα και στην Τουρκία. Ήταν σεβαστή στις χώρες των Βαλκανίων και κυριαρχούσε στο Αιγαίο, το στάτους του οποίου ήλεγχε απολύτως. Η εξωτερική της πολιτική ήταν πολυδιάστατη και χωρίς να αμφισβητεί την προσήλωσή της στη Δύση έκανε γενναία ανοίγματα και σε άλλες χώρες, όπως η Κίνα και η Ρωσία.

Η Ελλάς ήταν μία χώρα που είχε το σθένος και τη δύναμη να βάλει βέτο στο ΝΑΤΟ για ένα εθνικό της θέμα και που έβλεπε το μέλλον της στην περιοχή ως ένας νέος ενεργειακός κόμβος που θα ακύρωνε τη στρατηγική σημασία των Δαρδανελίων.

Ήταν, τέλος, μια χώρα που έκανε πολιτική με τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό (Ολυμπιακοί Αγώνες ) και με την Ορθοδοξία. Τα Πατριαρχεία στη Μέση Ανατολή και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες στην Αμερική και την Αλβανία έκαναν σπουδαία δουλειά. Στη Βόρειο Ήπειρο άνοιξε παράρτημα το Αρσάκειο. Όλες οι σταθερές του έθνους ήταν υγιείς και στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος. Τα οικονομικά και πνευματικά μας σύνορα εκτείνονταν πολύ πιο έξω από τα φυσικά μας. 

Πού είναι η Ελλάδα το 2025; Το ισχυρό τραπεζικό δίκτυο στα Βαλκάνια, στην Τουρκία και στις τέως χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που μας επέτρεπε να είμαστε ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή, είναι παρελθόν. Μας το άρπαξαν αμέσως μόλις μπήκαμε στα Μνημόνια οι Αυστρο-γερμανοί, αν και αυτό δεν συνδεόταν με την οικονομική κατάσταση της χώρας, τα ελλείμματα και το χρέος της. Ήταν σχέδιο εκδίκησης για την περπατησιά που είχαμε ανοίξει και υλοποιήθηκε ευκαιρίας δοθείσης.

Πουλήσαμε το όνομα της «Μακεδονίας» και τους όρους «Μακεδονική γλώσσα» και «Μακεδονικό Έθνος» στους γείτονες. Και ας είχε χυθεί αίμα για αυτό το όνομα. Επιτρέψαμε στους γείτονες να ανακηρύξουν τις θάλασσές μας, που είναι ο ζωτικός χώρος μας για την άμυνα και τη ναυτιλία μας, ως «Γαλάζια Πατρίδα» και «παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο».

Επιτρέψαμε στους Βαλκάνιους γείτονες και στην Τουρκία να αγοράζουν ανενόχλητοι τη γη μας και τα σπίτια μας στη Μακεδονία και τη Θράκη. Γκριζάραμε μόνοι μας την Κάσο. Το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε προχθές να παγώσει για δεύτερη φορά τις έρευνες για το καλώδιο στην περιοχή. Την πρώτη φορά η κυβέρνηση διέταξε τα πολεμικά μας πλοία να αποχωρήσουν από την περιοχή μόλις είδαν τα τουρκικά, τη δεύτερη φορά δεν χρειάστηκε να πάμε καν. Το βάλαμε στα πόδια στο πρώτο τελεσίγραφο των Τούρκων.

Την ίδια ώρα: Η Εκκλησία της Ελλάδος, μία από τις σταθερές του έθνους, είναι σε παρακμή. Σιωπηρή και αμέτοχη για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η Εκκλησία της Κύπρου, βυθισμένη στα εσωτερικά της προβλήματα, δέχεται «μπούλινγκ» από τις κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας να μη μιλά. Να μην επισημαίνει τα κακώς κείμενα. Το Πατριαρχείο της Αντιοχείας μετά την αποχώρηση των Ρώσων έχει μείνει στο έλεος των τζιχαντιστών. Η ιδρυθείσα από τον Ιουστινιανό Μονή του Σινά τον 6ο αιώνα δέχεται πίεση από το αιγυπτιακό δημόσιο να απαρνηθεί την κυριότητά της επί των ακινήτων της, κάτι που ευτυχώς θα αποτραπεί την ύστατη στιγμή. Και θα διασωθούν έτσι τα κειμήλια της Ορθοδοξίας. Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο δέχεται τόσο πόλεμο, ώστε δεν κατάφερε να πει μισή λέξη διαμαρτυρίας για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος. Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής δέχεται επίθεση από πρόσωπα που καταλαμβάνουν κομβικές θέσεις στο εθνικό μητροπολιτικό κέντρο στην Αθήνα. Το διακύβευμα; Ποιος κυβερνά την ομογένεια. Η κατάσταση στο Άγιον Όρος μυρίζει μπαρούτι εδώ και καιρό.

Τέλος, η συμμετοχή μας στον πόλεμο της Ουκρανίας και οι προσωπικές επιθέσεις που εξαπολύσαμε σε ηγεσίες φίλων χωρών μάς αποξένωσαν ακόμα περισσότερο από τη ζωτική ενδοχώρα μας.

Γενικώς συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε πάθει αμνησία. Σαν να μη θυμόμαστε ποιοι είμαστε και σαν να έχουμε χάσει τον δρόμο μας. Silver Alert κατάντησε η σύγχρονη Ελλάς. Αναζητείται.

Αντιθέτως, η Τουρκία, που το 2004 υπήγετο στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το 2025 είναι μία εθνικά ανεξάρτητη χώρα που έχει πλέον λόγο, όπως είπε ο ίδιος ο Ερντογάν, «στις δυτικές εξελίξεις». Από απόψεως γεωπολιτικής είναι σήμερα, μετά την Αμερική, την Κίνα, την Ινδία και τη Ρωσία, πέμπτη δύναμη γεωπολιτικά στον κόσμο. Δυστυχώς για εμάς.

Σε όλους όσοι, λοιπόν, με ρωτούν τακτικά τι έχω και γιατί ασκώ σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα, της Ν.Δ. περιλαμβανομένης, να τι έχω. Βλέπω τη χώρα μου να μικραίνει και σκάω. Σκάω όχι μόνο γιατί μικραίνει, αλλά γιατί είναι κατώτερη των περιστάσεων και εμείς δεν θέλουμε να παραδεχτούμε το κόντυμά της. Όσοι νομίζουν ότι είναι ο πρωθυπουργός το θέμα μου κάνουν μεγάλο λάθος. Η χώρα είναι.

Το 1969 ο Κύπριος εκδότης Κωστής Χατζηκωστής έβλεπε πού πάει το πράγμα και προειδοποιούσε για την εισβολή. Αλλά ελάχιστοι τον πίστευαν, οι περισσότεροι γελούσαν μαζί του. Κάπως έτσι αισθάνομαι τώρα, και μαζί μου, υποθέτω, χιλιάδες Έλληνες. Πως το έθνος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, σήμερα χάνουμε θάλασσα αλλά γελάμε, και σε λίγα χρόνια θα δακρύζουμε και πάλι. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι.