Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Ο τραγουδοποιός Γιάννης Σαββιδάκης (ο τηλεοπτικός «Ντάλας» στη σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά» τη δεκαετία του ’90) έκανε δύο πολύ δυνατές επισημάνσεις σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Πάνω που τόνιζε ότι ο όρος «ελληνική μουσική» δεν περιορίζεται κατ’ ανάγκην σε ό,τι ακούγεται στα ελληνικά μπουζούκια, μεγαλόψυχα αναγνώρισε την αξία που έχουν τα μπουζουξίδικα, καθώς «κόντρα στην παγκοσμιοποίηση και αυτά τα μαγαζιά παίζουν έναν καλό ρόλο, απέναντι σε αυτό το τέρας που θέλει να καταναλώνουμε μόνο Σακίρα, Μπιγιονσέ, διάφορα γκρουπ κ.τ.λ.». Πρόσθεσε ότι χαίρεται που υπάρχουν μπουζούκια και θα πολεμήσει ώστε να εξακολουθήσουν να υπάρχουν.
Σε άλλο σημείο (αφού για δεύτερη φορά διευκρίνισε πως δεν του αρέσει να συνωμοσιολογεί γενικώς και αορίστως, αλλά απλώς προσπαθεί να φιλτράρει τα εκάστοτε δεδομένα) είπε ότι αισθάνεται πως υπάρχει σήμερα σε όλους τους τομείς της ζωής «μια προσπάθεια απόκρυψης των καλών πραγμάτων». Όταν ρωτήθηκε από τον οικοδεσπότη της συνέντευξης γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, απάντησε με ειλικρίνεια πως δεν το ξέρει, αλλά «ίσως είναι θέμα Κίσινγκερ! Εκείνο που έλεγε παλιά, “να πάρουμε από τους Έλληνες την ταυτότητά τους”».
Κάπου εδώ να θυμηθούμε πως ούτε και αυτός ο δημοφιλής τραγουδοποιός έχει ξεφύγει από πύρινα άρθρα εναντίον του, τα οποία τον έχουν κατηγορήσει για… ρατσισμό! Αυτό επειδή το 2019 είχε πει ότι θα έπρεπε οι Έλληνες στη χώρα τους να έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους αλλοδαπούς. Διαβάζω μάλιστα απίστευτα επιθετικές και χλευαστικές αναφορές (δύσκολο να πιστέψω ότι διατυπώθηκαν δημοσίως τέτοιες γραμμές μόλις έξι χρόνια πριν), μέχρι που διακωμωδούνται στίχοι τραγουδιού που ερμήνευσε (με τίτλο «Δέκα μάγισσες»), παράλληλα με την υπόθεση πως ο Σαββιδάκης μάλλον θα είναι το ίδιο αιθεροβάμων στην πολιτική του κρίση όπως και στην κορύφωση του ρεφρέν ενός ερωτικού άσματος: «Τι μας έλεγε λοιπόν ο Σαββιδάκης στο “Δέκα μάγισσες”; “Ακροβάτες του ονείρου, ποταμόπλοια του Νείλου”. Μάλιστα! Ο άνθρωπος ζει out of time, δεν έχει ιδέα από τα πάνω κάτω που έχουν έρθει στη νεοελληνική κοινωνία, αλλά και στον παγκόσμιο χάρτη. Πιστεύει πως τα ποταμόπλοια από τον Νείλο φέρνουν ακόμα τα δάχτυλά της και τα χείλη τα γλυκά της. Δεν βλέπει ειδήσεις, δεν γνωρίζει πως τα πελάγη της Μεσογείου έχουν γίνει νεκροταφεία αθώων ψυχών, ούτε απορεί και ενίσταται που σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων μαζεύουν υπογραφές για να διώξουν τα “μιαρά” προσφυγόπουλα από τα σχολεία. Ο Σαββιδάκης ζει ακόμα στα 90s του Κωστόπουλου κι αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, νοσταλγεί τις εποχές που έβγαζε χρήματα πολλά, τον αναγνώριζαν όλοι στον δρόμο κι έπαιζε σε δημοφιλή σίριαλ του ΑΝΤ1».
Όλα αυτά για έναν άνθρωπο που, αν και σήμερα όχι εξίσου γνωστός και άμεσα αναγνωρίσιμος σε σύγκριση με άλλους μουσικούς, αν πάντως τον ακούσετε στη συνέντευξή του, θα διαπιστώσετε γνήσια αγάπη για τη μουσική (ελληνική και διεθνή), οξυμένη ευαισθησία, καλή γνώση του ποιοτικού ελληνικού ρεπερτορίου διαχρονικά, το οποίο φυσικά δεν αναλύει μόνο, αλλά έχει υπάρξει ο ίδιος μέρος του (και μέσα από συνεργασίες με μεγάλα ονόματα, όπως ο Μίμης Πλέσσας). Ας τον καλωσορίσουμε στο γκρουπ των αγχωμένων με την ακραία παγκοσμιοποίηση και ας ελπίσουμε να μη μας ξεφωνίσουν αύριο όλους μαζί ως… ρατσιστές έναντι των αλλοεθνών πενταγράμμων!
