Αφερίμ, κύριε Γεραπετρίτη!

Του Βασίλη Γαλούπη

Ο εδαφικός σχηματισμός της Ελλάδας, όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, πέρασε μέσα από πρωτόκολλα, συνθήκες και συμφωνίες. Είναι ευτύχημα ότι όλες αυτές τις ιστορικές υπογραφές που έχτισαν τα σύνορά μας και κατοχύρωσαν τα διεθνή δικαιώματά μας ως χώρα δεν τις έβαλαν πολιτικοί σαν τον Γεραπετρίτη. Διότι η Ελλάδα δεν θα είχε αυτά τα σύνορα. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει επενδύσει πολλά στον υπουργό Εξωτερικών, ένα πρόσωπο που τόσο εμπιστεύεται για όλες τις δύσκολες αποστολές. Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός θα βγει ωφελημένος από τις ενέργειες του Γεραπετρίτη. Μέχρι τώρα έχουν ήδη συσσωρευτεί πολλές αμφιβολίες. 

Η «αβιταμίνωση» αυτοπεποίθησης του Γεραπετρίτη προκαλεί εύλογες απορίες για τις σκοπιμότητες που τελικά εξυπηρετεί. Τρεμάμενος δήλωσε μοιρολατρικά χθες πως «το έργο του καλωδίου για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου θα προχωρήσει και θα γίνει σε κατάλληλο χρόνο». Με τέτοια έλλειψη αποφασιστικότητας ο «κατάλληλος χρόνος» παραπέμπει μάλλον στο ποτέ ή στο «όχι επί θητείας μου». 

Με ακατάληπτες φράσεις επικαλείται «ζητήματα… χρονισμού», δίχως κανείς να καταλαβαίνει τι θέλει να πει, ενώ στις δηλώσεις του σπεύδει να μιλήσει και για λογαριασμό της Τουρκίας:

«Από τη στιγμή που πρόκειται να υπάρξει έρευνα και πόντιση σε θαλάσσιες περιοχές, οι οποίες δεν έχουν οριοθετηθεί και υπάρχουν διεκδικήσεις εκ μέρους και της Τουρκίας, είναι προφανές ότι αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει τριβή».

Ο Γεραπετρίτης, δηλαδή, παραπέμπει για τη χρονοτριβή πόντισης του καλωδίου στο επιχείρημα της Άγκυρας, πως «υπάρχουν διεκδικήσεις εκ μέρους της Τουρκίας». Πού εντοπίζονται αυτές οι… διεκδικήσεις; Στα νερά της Κάσου και της Καρπάθου. Σε λίγο ο Γεραπετρίτης θα ρωτάει την Τουρκία για να ρίξει η Ελλάδα καλώδιο ακόμα και στα νερά της Σαλαμίνας. 

Οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης, ό,τι κόμμα κι αν υποστηρίζει, όποια ιδεολογία κι αν έχει, δεν μπορεί να δεχτεί ως υπουργό Εξωτερικών έναν πολιτικό που επικαλείται διεκδικήσεις της Τουρκίας στη θάλασσα της Κάσου και της Καρπάθου προκειμένου να δικαιολογήσει τη χρονική ασάφεια για το καλώδιο.  

Όμως, ήδη ξέρουμε τη στάση του διδύμου Μητσοτάκη – Γεραπετρίτη στο προηγούμενο θερμό επεισόδιο ακριβώς εκεί. Όπως είναι γνωστό και το δόγμα της ελληνικής κυβέρνησης στα Ελληνοτουρκικά, αυτό του κατευνασμού που ευνοεί την Τουρκία. 

Αυτή η φοβικότητα είναι που δίνει στον Ερντογάν τον χώρο για να κερδίζει διαρκώς μέτρα. Δυστυχώς, σήμερα το ελληνικό ΥΠΕΞ δεν είναι σε θέση να επικαλεστεί ούτε καν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Το μόνο που κάνει, προκειμένου να υπαναχωρεί διαρκώς, είναι να μας θυμίζει τις τουρκικές διεκδικήσεις του νταή Ερντογάν. 

Οι χθεσινές τοποθετήσεις του Γεραπετρίτη είναι απαράδεκτες και δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές από κανέναν Έλληνα πολίτη, είτε ψηφοφόρο της Ν.Δ. είτε όχι. Τις αποδέχονται μόνο τα κατευνασμένα φερέφωνα του Μητσοτάκη.

Δεν είναι, όμως, τυχαίες οι λέξεις που ξεστόμισε ο υπουργός Εξωτερικών. Έχει βεβαρημένο παρελθόν στα Ελληνοτουρκικά κι όχι μόνο. Άλλωστε, κανένας άλλος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, και ασφαλώς πρωθυπουργός, δεν έχει προωθήσει κρυφή ατζέντα στα Ελληνοτουρκικά. 

Στην Ελλάδα, που βαδίζει με το Δίκαιο και τη Συνθήκη της Λωζάννης, δεν μπορεί να σταθεί κανείς ως υπουργός Εξωτερικών όταν τον Οκτώβριο του 2020 δηλώνει δημοσίως πως «όταν λέμε εθνική κυριαρχία εννοούμε αυτονοήτως τα εθνικά χωρικά ύδατα, τα οποία σήμερα είναι προσδιορισμένα στα έξι ναυτικά μίλια», μιλώντας για «λεονταρισμούς» σχετικά με τα 12 μίλια. Ο Γεραπετρίτης έχει αποδείξει μέχρι σήμερα ότι πρακτικά επιμένει σε εκείνη την τοποθέτησή του. 

Ο Γεραπετρίτης έγινε πριν από ενάμιση χρόνο ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας από το 1821 και μετά που έκανε επίκυψη μπροστά σε Τούρκο «σουλτάνο», μάλιστα επί ελληνικού εδάφους. Ξεπέρασε ακόμα και τον πρωθυπουργό του, που δήλωνε ότι η εθνική κυριαρχία «είναι μια σχετική έννοια», βάζοντας στην ίδια φράση πως οποιαδήποτε συμφωνία «συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις».

Ο Μητσοτάκης έβαλε το κυβερνητικό alter ego του στο υπουργείο Εξωτερικών, ακριβώς επειδή ήθελε να ραγίσουν οι παγιωμένες εθνικές γραμμές της χώρας. Γι’ αυτό και ο Γεραπετρίτης κρατά παθητική στάση στα συχνά παραληρήματα της Άγκυρας περί «τουρκικής μειονότητας της Θράκης», στη Χειμάρρα, στα 50 χρόνια για το Κυπριακό, στα γεγονότα της Κάσου.

Ο Γεραπετρίτης δεν θα ήταν ποτέ σε αυτή τη θέση με άλλον πρωθυπουργό. Και κανένας άλλος υπουργός δεν θα ανεχόταν να υπηρετήσει μια τέτοια γραμμή Μητσοτάκη.

Ο υπουργός Εξωτερικών δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει με πραγματικούς όρους κι όχι φανταστικά σενάρια τι συνέβη στην Κάσο. Αποκρύβει ότι δεν έχει καμία λαϊκή εντολή να κάνει διάλογο με την Τουρκία υπό τέτοιους όρους δουλοπρέπειας και να αναγνωρίζει τα δικαιώματα του Ερντογάν στο Αιγαίο. Δεν μιλάει με ανοιχτά χαρτιά προς τους πολίτες τι ζητά από την Τουρκία η ελληνική πλευρά όλο αυτό το διάστημα που υποτίθεται «ψήνεται» διαπραγμάτευση. Ή μόνο οι Τούρκοι έχουν δικαίωμα να ζητούν;  

Δυστυχώς για όλους μας, όπως έχουμε ξαναγράψει, η τύχη της ελληνικής θάλασσας έχει αφεθεί στον συνομιλητή του Φουρθιώτη, στον υπουργό που έκανε «τεμενάδες» μπροστά στον Ερντογάν.