Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Σε μεγάλο σαουδαραβικό ιστότοπο παγκόσμιου βεληνεκούς, που εκφράζει τις θέσεις και τις προτιμήσεις των κυβερνώντων «μιας περιοχής που αλλάζει» (σύμφωνα με το μότο της ιστοσελίδας), διαβάζουμε τίτλο «Το Ραμαζάνι μέσα από τον φακό της τέχνης».
Ένας φωτογράφος δηλώνει: «Συνήθως η ζεστασιά παρουσιάζεται τις ηλιόλουστες ημέρες. Στο Ραμαζάνι, τα φώτα της νύχτας είναι ζωηρά και ανακλούν ζεστασιά».
Άλλος εικαστικός λέει: «Μοτίβα, καλλιγραφία και στοιχεία εμπνευσμένα από τα χαλιά προσευχής ή την αρχιτεκτονική εμφανίζονται συχνά στη δουλειά μου, όπως στους πίνακές μου Mihrab».*
Άλλος καλλιτέχνης προσθέτει στα παραπάνω: «Η δημιουργικότητα και η πνευματικότητα δεν είναι ξεχωριστές για μένα, αλλά αλληλένδετες. Η καλλιτεχνική μου διαδικασία γίνεται πιο ήσυχη και αποκτά περισσότερο σκοπό κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού».
Υπενθυμίζω ότι πρόκειται για μέσο προώθησης των ιδεών και των πολιτικών θέσεων της δυναστείας που κυβερνά τη Σαουδική Αραβία. Και δεν είναι ψέμα ότι με τους δικούς τους ρυθμούς οι «μεμέτηδες» αλλάζουν και προσαρμόζονται. Οι καλλιτέχνες, που σέβονται τόσο τις παραδόσεις τους και τις αναπλάθουν χωρίς να τις διαστρεβλώνουν, κυκλοφορούν εδώ και λίγους μήνες στην πρωτεύουσά τους, Ριάντ, με υπερσύγχρονο μετρό έκτασης όσο είναι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μαζί (κι ακόμα περισσότερο). Κι αυτή είναι μόνο μια πρόοδος ανάμεσα σε διάφορες άλλες.
Στο ελληνικό… βασίλειο (που πάει σόι), οι διοικούντες δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι άλλο πράγμα είναι η θεμιτή και κατοχυρωμένη ελευθερία να εκφράζεται κανείς όπως επιθυμεί και άλλο πράγμα τι προβάλλουν προς τον υπόλοιπο πλανήτη οι εθνικοί εκθεσιακοί χώροι.
*«Mihrab» λέγεται η περίτεχνα διακοσμημένη κόγχη του τζαμιού που δείχνει προς τα πού βρίσκεται η Μέκκα.
