Του Απόστολου Αποστόλου*
«Κανείς δεν πρέπει να ξεγελαστεί στη Γαλλία, η Δικαιοσύνη είναι πάντα πολιτική» δήλωσε ο Ερίκ Ζεμούρ μετά την καταδίκη της Μαρίν Λεπέν. Ναι, η δικαιοσύνη έχει πάψει να αποτελεί το αντίβαρο της εξουσίας γιατί είναι ο φύλακας-κέρβερος της καθεστωτικής τάξης. Εξάλλου, πολλές φορές η Δικαιοσύνη στη Γαλλία και όχι μόνο έχει κατηγορηθεί ότι συντελεί στη δημιουργία καταστάσεων κυριαρχίας.
Η ιακωβίνικη αντίληψη ότι η Δικαιοσύνη θα πρέπει να συντελείται ως ενιαία δύναμη μαζί με την εκτελεστική εξουσία (κράτος) και να δρομολογείται στις σκοπιμότητες του εκφραζόμενου δημόσιου συμφέροντος είναι πάντα σε ισχύ. Και αυτό γιατί η κρατική εξουσία είναι εκείνη που τελικά επιβάλλει τους κανόνες προσαρμοστικότητας και αυτό συντελείται μόνο με ένα «σαρκοδέσιμο» μεταξύ Δικαιοσύνης και εκτελεστικής εξουσίας.
Το δημόσιο συμφέρον εκφράζεται πάντα από την κεντρική εξουσία. Αποτελεί καθεστηκυία ερμηνεία και νομιμοποιεί ποικίλες αυθαιρεσίες. Έτσι, λοιπόν, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η Δικαιοσύνη εκφράζει με πληρότητα και ανεξαρτησία τον θεσμικό της ρόλο; Εξάλλου, το δημόσιο συμφέρον και το περί δικαίου αίσθημα βουλιάζουν στον υδράργυρο του εξαναγκασμού. Δυστυχώς, το δημόσιο συμφέρον εκφράζεται από ένα νομικοπολιτικό καθεστώς των εθνικών και υπερεθνικών ελίτ, των παλαιών και νέων ολιγαρχιών, όπου εκείνοι εγκρίνουν για το ποιο θα είναι και πώς θα διαμορφώνεται το περί δικαίου αίσθημα.
Τελικά υπάρχει το κράτος δικαίου ή αποτελεί ένα ακόμη πυροτέχνημα; Επιβάλλει την καθολική υποταγή στον νόμο και τον εφαρμόζει ισότιμα με συνέπεια; Αλλά και πώς εκείνο ερμηνεύει την ισότητα; Την ερμηνεύει με τα χαρακτηριστικά ενός τυπικού κριτηρίου; Επίσης προϋποθέτει και διασφαλίζει την ίση μεταχείριση; Ή καταλήγει στο να επιβάλλονται διαφοροποιήσεις; Υπερασπίζεται επαρκώς την ουσιαστική ισότητα για όλους ή μόνο σε συγκεκριμένες περιστάσεις; Αποκαθίστανται άραγε τα μειονεκτήματα και οι αποκλεισμοί του παρελθόντος ή συνεχίζουν να υπάρχουν ώστε να λειτουργούν ως παραθυράκια; Όλα αυτά αποτελούν σήμερα ερωτήματα, τα οποία όμως δύσκολα βρίσκουν απαντήσεις. Και αν δεν απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα αναπόδραστα δεν μπορούμε να μιλάμε και για κράτος δικαίου, αλλά για προεπιλεγμένες αποφάσεις.
Πριν από λίγα χρόνια η Γαλλία έζησε την περίπτωση του Μελανσόν, ο οποίος βρέθηκε κατηγορούμενος για ατασθαλίες σχετικά με πλασματικές θέσεις απασχόλησης συνεργατών του στο Ευρωκοινοβούλιο. Κατηγορήθηκε για δαπάνες που διαχειριζόταν η τότε διευθύντρια Επικοινωνίας Σοφία Σικίρου. Υπήρξαν εικονικά τιμολόγια, περίεργες δαπάνες και όλα έδειχναν ότι υπήρχε διαφθορά και παραβάσεις. Όταν η εισαγγελική Αρχή μαζί με τα αστυνομικά όργανα στο πλαίσιο των προκαταρτικών ερευνών προσπάθησαν να εισέλθουν στο γραφείο του Μελανσόν, εκείνος τους απώθησε λέγοντάς τους: «Απομακρυνθείτε, εγώ είμαι η Δημοκρατία».
Παραδείγματα δωροδοκιών στο Ευρωκοινοβούλιο από μεγάλες εταιρίες, όπως η Χουάγουεϊ, σκάνδαλα διαφθοράς, ας θυμηθούμε πρόσφατα εκείνα της Φλάνδας, της Βαλλονίας, της Πορτογαλίας ή εκείνα του Κατάργκεϊτ, χρηματισμούς ευρωβουλευτών από χώρες, όπως το Καζακστάν και πολλά άλλα, τα έχουμε δει πολλές φορές και αποδεικνύουν ότι το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί σουρωτήρι διαφθοράς. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας ανήκει στην πρώτη πεντάδα των κρατών της Ε.Ε. που εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία καταπολέμησης της απάτης έχει εκφράσει την ανησυχία της αναφορικά με όλα όσα συντελούνται. Και επιπλέον δεν είναι καθόλου περίεργο γιατί στις Βρυξέλλες υπάρχει μια κουλτούρα ατιμωρησίας.
Όλα αυτά αποδεικνύουν επίσης την αδυναμία να εφαρμοστεί ένα κράτος δικαίου στην Ευρώπη. Ωστόσο, αν και το κράτος δικαίου χαρακτηρίζεται στοιχείο της κοινής ευρωπαϊκής κληρονομιάς σύμφωνα με την ευρωπαϊκή σύμβαση για τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις θεμελιώδεις ελευθερίες (Res 2002), εκείνο που διαφαίνεται είναι ότι το κράτος δικαίου έχει υποστεί αφαίμαξη της υπόστασής του. Η τιμωρία της Λεπέν ήταν υπερβολική καθ’ όλα, γιατί, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, είχε φτάσει μεταξύ 33%-35%. Έτσι λοιπόν, όπως είπε και ο Ματέο Σαλβίνι, «όσοι φοβούνται την κρίση των ψηφοφόρων συχνά καθησυχάζονται από την κρίση των δικαστηρίων».
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Στα προεόρτια 3ου ΠΠ ξεφορτώθηκαν το πρακτοράκι του Πούτιν από την καρδιά της Ευρώπης.
Απλά.
Συνάδελφε, ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη εξουσία και θεσμικό αντίβαρο στην εκτελεστική, είναι το λιγότερο αφελές. Ότι η δικαιοσύνη είναι υποστύλωμα της εκτελεστικής εξουσίας, μπορεί και να ίσχυε κάποτε. Η δικαιοσύνη εδώ και αρκετά χρόνια είναι το μόνο πραγματικό κέντρο εξουσίας (όλα τριγύρω αλλάζουνε κι αυτό το ίδιο μένει). Και στην Ευρώπη, στην Γαλλία και ακόμη περισσότερο στην Γερμανία, θεσμός βαθειά ολιγαρχικός και εξ ορισμού αντιδημοκρατικός. Στις ΗΠΑ, σαφώς δημοκρατικότερος, όχι βέβαια το ανώτατο δικαστήριο.
Η δημοκρατία πέθανε, η δε δικαιοσύνη κατάντησε στήριγμα της αδικίας.
Οι αξίες και η ηθική της ευρωπαϊκής οικογένειας ταυτίζονται με την Κακία που προσπάθησε να δελεάσει τον Ηρακλή στην αρχή της πορείας του.
Αυτός όμως δεν ακολούθησε την ανηθικότητα, προτίμησε τον δύσκολο δρόμο και την Αρετή και Θεόθηκε, εμείς γιατί να το κάνουμε;
Ο πολίτης απογυμνώνεται, τον μετατρέπουν σε υπήκοο, τον γυρίζουν στην εποχή του Μεσαίωνα.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες βάζουν σε πρώτη προτεραιότητα την παγκοσμιοποίηση του βαθέως κράτους και σε δεύτερη τα συμφέροντα των λαών που κυβερνούν.
Ο κ. Μητσοτάκης μας το είπε κατάμουτρα από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ, ενδιαφέρεται για την παγκοσμιοποίηση και όχι για τη χώρα που κυβερνά.
Αφαιρούν από τους λαούς της Ευρώπης την δυνατότητα να έχουν λόγο στην εκλογή των ηγετών τους.
Η χώρα που γέννησε τη γαλλική επανάσταση, μας γυρνά στην εποχή της ιεράς εξέτασης, των μαγισσών και της αυθαιρεσίας.
Το διορισμένο και κατευθυνόμενο ιερατείο της ΕΕ χαράσσει πολιτικές, υποτάσσει τα κράτη, τους αφαιρεί τις αυτεξούσιες πολιτικές.
Φιμώνει τις αντίθετες φωνές και εξουδετερώνει ανήθικα τις πολιτικές αντίδρασης στα σχέδια του.
Εργαλειοποιούν τη δικαιοσύνη για καθυπόταξη αντιπάλων, χρησιμοποιούν την προπαγάνδα σαν τον Γκέμπελς και θέτουν εξωτερικούς εχθρούς, όπως ακριβώς έπραξε ο Χίτλερ με το έθνος των Εβραίων.
Διάχυτη και άναρχη η πληροφόρηση, περισσότερο όμως αποτελεσματική η στοχευμένη και οικονομικά κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση.
Ο πρόεδρος Τράμπ ανακάλυψε οργανισμό με τεράστια προϋπολογισμό για διαμόρφωση της διεθνούς κοινής γνώμης.
Τον κατήργησε, η ΕΕ όμως αναλαμβάνει τα ηνία, με τους φόρους μας συνεχίζει την χρηματοδότηση της παραπληροφόρησης μας.
Ο δε πολίτης.
Μπαίνει σε δίλημμα, παρασύρεται τελικά από την προπαγάνδα.
Βλέπει ως μάγισσες, φίλους λαούς.
Αποδέχεται τον ευτελισμό της δικαιοσύνης.
Συντάσσεται αμαχητί με τον δυνάστη του.
Του κλέβουν την ευμάρεια, ασύμβατη αξία χωρίς δικαιοσύνη έλεγε ο Αριστοτέλης.
Σε κοινή θέα το κάνουν, γιατί οι πολίτες δεν βλέπουν.
Γιατί καταναλώνουν τα στερεότυπα της προπαγάνδας;
Θυμηθείτε:
Κλιματική αλλαγή, χρήση ενέργειας από ΑΠΕ.
Εργαλειοποίηση Covid, με φυλάκιση πολιτών και κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Πουτινιστές ( το είπε στη Βουλή ο κ Μητσοτάκης)
Ψεκασμένοι »
Μαζέψτε τρόφιμα, θα μας επιτεθούν οι Ρώσοι.
Δια μέσω της κατευθυνόμενης δικαιοσύνης:
Ακύρωσαν εκλογές στη Ρουμανία.
Αφαιρούν το δικαίωμα εκλογής στην Λεπέν.
Δίκασαν πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα σαν εγκληματική συμμορία, την δε αναγγελία της καταδίκης είχε κάνει ο τότε πρωθυπουργός από τις ΗΠΑ, πριν επισκεφτεί τους αφανείς ηγέτες της παγκοσμιοποίησης.
Επίσης:
Ο πρόεδρος Τουσκ καταγγέλει έξωθεν προεκλογικές παρεμβάσεις.
Απόπειρες δολοφονίας Τράμπ.
Απόπειρα δολοφονίας προέδρου Σλοβακία Φίτσο, είχε αντίθετη άποψη στο Ουκρανικό.
Δολοφονίες προέδρων ΗΠΑ και λοιπών ηγετών.
Το κράτος λοιπόν ή το παρακράτος εξουδετερώνουν ανήθικα τις αντίθετες φωνές.
Θα τους αφήσουμε ;
Το μέγιστο των ψευδών ότι “η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη εξουσία”, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως, στην Ελλάδα φυσικά είμαστε “πρωτοπόροι”. Τα δεδομένα είναι απλά, οι νόμοι ψηφίζονται από την πλειοψηφία εντός του κοινοβουλίου, δηλ.από τους “ακέραιους” εθνοπατέρες μας. Οι εθνοπατέρες υποτίθεται ψηφίζουν “κατά συνείδηση και σύμφωνα με τις επιταγές του λαού”. Όμως η πράξη έχει αποδείξει περίτρανα ότι οι βουλευτές, προκειμένω να εξασφαλίζουν τον παχυλό μισθό τους, ψηφίζουν σύμφωνα με τις προσταγές εκάστου πρωθυπουργού και τις επιταγές κάθε είδος “αφεντικών-συμφερόντων”(οικονομικών-πολιτικών, εγχώριων και έξω-γχώριων). Άρα, κάθε δικαστής εφαρμόζει τους νόμους των “ακέραιων” βουλευτών. Ο νόμος υπεράνω όλων είναι το ΣΥΝΤΑΓΜΑ, αλλά αυτό έχει γίνει κουρελόχαρτο. Το δε δικαστικό σώμα, πλήρως ελεγχόμενο και υπάκουο…