Για την Ένωση!

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*

Η επέτειος των 70 χρόνων από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο μας (1955-1959) δεν πρέπει να περάσει ως μια απλή ημερομηνία μνήμης, ως μια εφήμερη και τυπική διαδικασία, όπως έχει επικρατήσει να «τιμάται» τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό γιατί το νόημα του αγώνα είναι επίκαιρο στις μέρες μας, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Οι ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου πρέπει να νιώσουν επιτέλους τι είναι αυτό που ακόμα και σήμερα, 70 χρόνια μετά, εμπνέει τους νέους μας στην Κύπρο, τι είναι αυτό που κρατά ζωντανό το μήνυμα-απαίτηση των Ελλήνων της Μεγαλονήσου για Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, όσο άσπλαχνη κι αν αποδείχτηκε αυτή στο παρελθόν.

Ο συγγραφέας και εκδότης Βάσος Φτωχόπουλλος έγραψε πρόσφατα ένα κείμενο συγκλονιστικό (περιοδικό «Ενδοχώρα», Μάρτιος 2025), στο οποίο επιχειρεί να εξηγήσει το ανεξήγητο, ανατρέχοντας όχι σε ιστορικά βιβλία, αλλά στη μεταφυσική: «Η ΕΝΩΣΗ δεν είναι ζήτημα στρατηγικής ή τακτικής, ούτε καν ζήτημα πολιτικού αιτήματος. Είναι ζήτημα ΖΩΗΣ ή ΘΑΝΑΤΟΥ, ζήτημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ή ΥΠΟΤΑΓΗΣ. Χωρίς την ΕΝΩΣΗ να δεσπόζει στις καρδιές και στον νου μας, δεν μπορεί να διεξαχθεί κανένας αγώνας για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΝΩΣΗ είναι η ιστορία μας, είναι η ψυχή μας, είναι ο καλός μας εαυτός, είναι το σύμβολο της ενιαίας ιστορικής μας πορείας από την αρχαιότητα, στο Βυζάντιο και στους σύγχρονους καιρούς. Η ΕΝΩΣΙΣ είναι ΓΑΙΜΑΝ, είναι το αίμα που έδωσαν οι Κύπριοι για να παραμείνουν αυτά τα χώματα ελληνικά και ορθόδοξα, είναι το αίμα που, αναμεμειγμένο με το χώμα, δίνει τροφή στις ελιές τζιαι τες τερατσιές μας να κρατηθούν στον ρότσον τους. Χωρίς την ΕΝΩΣΗ δεν υπάρχει ΜΥΘΟΣ στην Κύπρο, δεν υπάρχει ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, δεν υπάρχει τίποτα, παρά νεοκυπριακά ιδεολογήματα και επαναστατικές σαχλαμάρες.

Η ΕΝΩΣΗ είναι η συνεχιζόμενη ελληνική επανάσταση της Κύπρου, η πολιτική, η πολιτιστική και η προσωπική επανάσταση των τελευταίων δύο αιώνων. Δεν είναι αίτημα που προβάλλουν κάποιοι πολιτευτές, είναι οι ψυχές των αγγέλων μας, που, ματωμένες ακόμη, φτερουγίζουν πάνω από κρησφύγετα, λαγκάδια και βουνά, είναι το πείσμα ενός ξεροκέφαλου λαού να πάει να βρει τη μάνα που τον εγέννησεν, τη μάνα που τον εβύζασεν, τη μάνα που τον ανάθρεψε.

Δεν είμαστε εμείς που ζητούμε την ΕΝΩΣΗ, είναι το γαίμαν των αγωνιστών, των Κυπρίων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, είναι το γαίμαν των Κυπρίων αγωνιστών σε όλους τους αγώνες του έθνους. (…)

Δεν είμαστε εμείς που προβάλλουμε την ΕΝΩΣΗ, είναι το γαίμαν των ηρώων μας, των αγίων μας και των ποιητών μας, αυτών που σε κάθε δύσκολη στιγμή μας είναι παρόντες, δίνοντας ξανά και ξανά το γαίμαν τους, ώσπου να γινεί αυλάτζιιν, για να σωθούμε από την ξηρασία που μαστίζει τον τόπον μας.

Δεν είμαστε εμείς που ζητούμε την ΕΝΩΣΗ, είναι το γαίμαν του Αυξεντίου, που φωνάζει από βαθιά, μέσα στη γη, πως δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς θυσίες και κακουχίες, δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς τη μεταφυσική του άπιαστου ονείρου, δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς την πίστη προς το ακατόρθωτο, το αδύνατον, το ιερό ιδανικό».

Για όλα αυτά, στις μέρες μας η Ένωση δεν είναι ένα κούφιο σύνθημα, αλλά απαίτηση της Ιστορίας. Κι αν δεν είναι εφικτό σήμερα να υπάρξει «ΕΟΚΑ ξανά στης Κύπρου τα βουνά», μπορεί να σφυρηλατηθεί το πνεύμα της στη θάλασσα. Η Ένωση μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί με τα κοινά σύνορα των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Τώρα περισσότερο από ποτέ αναγκαίο, τώρα περισσότερο από ποτέ απαιτητό!

*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]