Tου Κώστα Πρώιμου
Έχουν μεγάλη πλάκα τα Αγγλάκια. Αν είχε φέρει η ζωή τα πράγματα ώστε να τους έχεις ως μόνιμη παρέα τα καλοκαίρια. Φερειπείν, να μοιράζεσαι μαζί τους, τις χαρές και τις συγκινήσεις του ιδίου υδάτινου σπορ. Ακόμη και οι υιοί Λόρδων επιθυμούσαν να τριγυρίζουν σαν τουρίστες τρίτης κατηγορίας, με ρούχα αταίριαστα από το καλάθι και μια ταλαιπωρημένη σακούλα μονίμως στο χέρι από μπανάλ σούπερ μάρκετ. Να περπατάνε στο λιοπύρι, διανύοντας ολόκληρες αποστάσεις, δεδομένου ότι ήθελαν να ζήσουν σαν κοινοί θνητοί κατά την περίοδο των θερινών- ολιγοήμερων διακοπών τους, εδώ, στη χώρα που, οι πρόγονοί τους «έβαλαν το χεράκι» τους στην εκδίωξη των Οθωμανών και στην εγκαθίδρυση της Μοναρχίας. Πού, με τη βοήθεια των «αδελφών» τους Αμερικανών αιματοκύλησαν την Αθήνα στα «Δεκεμβριανά» και σε άλλα πολλά που ακόμη δεν ξέρουμε, αλλά υποψιαζόμαστε….
Θυμάμαι, σαν να το βλέπω το σκηνικό πάλι μπροστά μου, καθήμενος σε παγκάκι στο κέντρο δημοφιλέστατου παραθαλάσσιου προορισμού με ελιτίστικα χαρακτηριστικά στα πέριξ του, να διαβάζει εφημερίδα ντυμένος σαν αυτούς τους έρημους που ξέμειναν από λεφτά και δεν μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Ποιος; Ένας από τους ιδιοκτήτες ενός εκ των μεγαλύτερων δικηγορικών γραφείων του… Λονδίνου. Ευπρεπείς ομολογουμένως, όλοι στον κύκλο του με ένα φλεγματικό αλλά πετυχημένο σε πολλά χιούμορ και… επιτρέψτε μου να έχω ιδία γνώμη, δεδομένου ότι λόγω της κοινής ενασχόλησης με αυτούς τους ανθρώπους για πολλά χρόνια, με σπορ που παραπέμπει στο καλοκαιράκι συνυπήρχαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμη και ως συνδαιτημόνες.
Είναι συναρπαστικό να παραβρίσκεσαι σε τραπέζι σε μια διακριτική ταβερνούλα, με Λόρδους της Βουλής, αλλά και Σκωτσέζους, για να μην επεκταθούμε και σε άλλες εθνικότητες, Γερμανούς, Αυστριακούς και Αμερικανούς που συχνά-πυκνά συμπλήρωναν με την παρουσία τους αυτό το «αμάλγαμα»… Εννοείται ότι δεν μνημονεύουμε με δέος το ανωτέρω από «ψώνιο», αλλά καθαρά από πολιτικό ενδιαφέρον. Δεν τράβηξαν και λίγα οι Σκωτσέζοι από το… στέμμα… Κι όμως, όλα αυτά σαν να μη συνέβησαν ποτέ, παρατηρώντας τη φιλία και την οικειότητα αμφοτέρων στο τραπέζι.
Εκ πρώτης όλα κυλούσαν ομαλά, γέλια, πειράγματα και ύμνοι για την ελληνική κουζίνα. Δεν φαινόταν τίποτα ικανό να διαταράξει τις αγαθές σχέσεις και τους δεσμούς φιλίας που είχαν δημιουργηθεί στα τραπέζια είτε τα μεσημεριανά είτε τα βραδινά, συνοδεία άφθονης μπύρας ή κρασιού ανά περίσταση. Ο «Χάρι Πότερ» όπως τον αποκαλούσαμε χαϊδευτικά διότι ομοίαζε στον θρυλικό χαρακτήρα, με την πρώτη του εμφάνιση στον κύκλο, πραγματικά «έκλεψε» την παράσταση.
Ο πατέρας του ήταν από τους πιο σκληρούς και επιβλητικούς της Βουλής των Λόρδων. Οι κρυφές μαρτυρίες των κολλητών του, μας είπαν ότι ο πιτσιρικάς είχε μεγαλώσει με δεκάδες υπηρέτες σε ένα πολυτελέστατο ανάκτορο του δυτικού Λονδίνου ενώ φοιτούσε σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Αγγλίας. Την καταβρήκε με τον λιτό και απέριττο τρόπο ζωής που θέλησε παρασυρμένος από εμάς και ριζοσπαστικά να δοκιμάσει, έστω και για λίγο.
Ξεχνώντας μέσα στις βαλίτσες του, τους «καλούς τρόπους» και το πρωτόκολλο της συνομοταξίας του. Καλό παιδί ήταν, χωρατατζής και στην παρέα μας «ανοίχτηκε στα μάτια του» ένας κόσμος «άναρχος», «άτακτος» και σαφέστατα άγνωστος για τον ίδιο.
Ατάκες στη slang κυριαρχούσαν, ένα σορτσάκι, φραπέ με τον οποίο ξετρελάθηκε, γιατί ούτε που φανταζόταν ότι υπήρχε τέτοιο ρόφημα και περπάτημα. Για του λόγου το αληθές, πολύ περπάτημα για τον ίδιο, σε σημείο που αρκετές φορές ανησυχούσαμε, μήπως και τον μαζέψει η αστυνομία καθώς έμοιαζε με αλητάκο-τουρίστα που γυρνούσε υπόπτως ολούθε…
Φυσικά, ο χαβαλές ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του καλοκαιριού αλλά και της «βαριάς» υποκουλτούρας που δέσποζε στο θερινό και αυθόρμητο λογισμικό της παρέας. Ένα βράδυ, αποφασίσαμε να πάμε στο μπαρ της περιοχής με τα… κορίτσια. Προφανώς θέλαμε να «στήσουμε» μια ανεπανάληπτη πλάκα στον Λόρδο, έτσι για να διασκεδάσουμε με την αντίδρασή του, καθώς ο τύπος ήταν σε όλα του κινηματογραφικός, στις ατάκες, στη σκέψη, στην κίνηση, στη φυσιογνωμία αλλά και στο άθλιο-επιτηδευμένο ντύσιμο.
Πράγματι, του είπαμε τάχα μου ότι θα πάμε σε μια ντίσκο. Ανυποψίαστος μπαίνει μέσα, με σαγιονάρες και βερμούδα παρακαλώ και ξάφνου αντικρίζει το πρωτόγνωρο… θέαμα.
Κρίμα που δεν σκεφτήκαμε να απαθανατίσουμε την έκφραση στο πρόσωπό του. Ακόμη τη θυμάμαι… Απερίγραπτη. Φανταστείτε ένα Αγγλάκι της Αριστοκρατίας του Λονδίνου 19 ετών, μεγαλωμένο με υπηρέτες και σοφέρ με Rolls Royce να εισέρχεται στη ζωή του για πρώτη φορά σε… μαγαζί για στριπτίζ με εικοσάρες και εικοσιπεντάρες ημίγυμνες κούκλες.
Ούτε το πιο αστείο καρτούν σε ανάλογη σκηνή δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει με πιστότητα στις αντιδράσεις του τη λαχτάρα που βρήκε τον «Χάρι Πότερ».
Το λαμόγιο της παρέας έκανε νόημα σε μια δίμετρη καλλονή να του «κάνει πέσιμο». Η σκηνή που ακολούθησε συναγωνίζεται επάξια την πιο τρελή κωμωδία: Ο νεαρός Λόρδος, είχε κοκκινήσει, του είχαν βγει τα μάτια έξω και όταν η μυημένη καλλονή του είπε ότι τον… θέλει πολύ, αυτός απάντησε το εξής αμίμητο: thanks, but I have a girlfriend…
ΥΓ. Όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά υπό συνθήκες ακόμη και αν προέρχονται από εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους. Ο κάθε «Χάρι Πότερ» πιθανότατα σήμερα να εισηγείται την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία με τους συναδέλφους του να απεργάζονται σχέδια χειραγώγησης λαών ανά τον κόσμο.
Εκείνος ο γραφικός τουρίστας-αλητάκος που φεύγοντας μας είπε πριν εικοσιπέντε χρόνια φανερά συγκινημένος ότι πέρασε το πιο γαμάτο καλοκαίρι της ζωής του δίπλα μας, ίσως αυτές τις ώρες να συνδιαμορφώνει με τις σκληρές αποφάσεις του το μέλλον μας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη. Παράξενη που είναι η ζωή και πιο παράξενοι οι άνθρωποι…
