Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο Τραμπ στηρίχτηκε στην εργατική τάξη των ΗΠΑ ώστε να αναδυθεί στην εξουσία. Ο «τραμπισμός» ως δόγμα βασίζεται σε μια αναδιατυπωμένη έννοια του «τζακσονισμού», όπου εν συντομία η αποκέντρωση της ισχύος από τις ελίτ προς τον λαό είναι η κοινή συνισταμένη, αλλά φυσικά με διαφορετικές μεθόδους εν αναλογία του ιστορικού πλαισίου.
Ο Τραμπ οφείλει, για να διατηρηθεί ως «δόγμα», να επαναβιομηχανοποιήσει τις ΗΠΑ, διότι, πρώτον, δι’ αυτού του τρόπου θα βρει δουλειά σε εργαζομένους των μικρομεσαίων στρωμάτων και, δεύτερον, διότι έτσι θα αποτραβήξει μέρος της ισχύος που παραδόθηκε από τις αμερικανικές ελίτ στην Κίνα. Ο δε ανταγωνισμός με την Κίνα επεκτείνεται και στην τεχνολογία, στα οπλικά συστήματα και στο διαμετακομιστικό εμπόριο.
Το κρίσιμο στοιχείο για τον Τραμπ έγκειται στο ότι για να καταφέρει να φτάσει στη «νίκη» πρέπει τουλάχιστον η βιομηχανία και η τεχνολογία να αποτελούν στοιχεία, τα οφέλη των οποίων θα καρπωθεί ο μέσος Αμερικανός, από τη μια, και, από την άλλη, θα λειτουργούν στο πλαίσιο μιας εθνικής δυναμικής, ώστε οι ελίτ να μη λειτουργήσουν πάλι σε παγκοσμιοποιητική διάσταση, που θα αφήσει πίσω τον λαό με τρόπο που θα χαράξει ξανά ένα αγεφύρωτο χάσμα. Δύσκολη εξίσωση.
Και αυτό διότι το consensus στις πολιτικές ελίτ, που υπήρχε κατά το παρελθόν, ήταν εκείνο που στήριζε μια πανεπιστημιακή οικονομία η οποία θα διοχέτευε εργατικό δυναμικό στις υπηρεσίες. Το κενό που δημιούργησε αυτή η αντίληψη οδήγησε στην αποβιομηχάνιση, που με τη σειρά της συνοδεύτηκε από ένα κενό εκπαίδευσης στο ανθρώπινο δυναμικό, τουτέστιν, με έλλειψη τεχνογνωσίας.
Όσο, δε, μεγάλο μέρος της υψηλής αμερικανικής τεχνολογίας εξαρτάται από τσιπ στην Ταϊβάν, η ανάσχεση της Κίνας στον Ινδοειρηνικό καθίσταται επιτακτική. Και αυτό σηματοδοτεί επανατοποθέτηση πόρων από την Ευρώπη προς Ανατολάς και εξηγεί σε σημαντικό βαθμό τη στάση του Τραμπ στην Ουκρανία.
Βιομηχανική και τεχνολογική καινοτομία, λοιπόν, συνδέονται με τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις του Τραμπ, με ζωτικό στοίχημά του να διοχετευθεί ο καρπός των επιδιώξεων αυτών στον μέσο Αμερικανό. Ο ανασχηματισμός της οικονομίας πάει χέρι χέρι με τον ανασχεδιασμό στη γεωστρατηγική χάραξη των ΗΠΑ.
Υπό αυτή την έννοια, σε μια τεκτονική αλλαγή υποδείγματος, η πατρίδα μας οφείλει και η ίδια να αντιληφθεί τους μετασχηματισμούς. Το διαμετακομιστικό εμπόριο των ΗΠΑ περνά και από την Ελλάδα, ο μετασχηματισμός της χώρας μας από κράτος υπηρεσιών είναι επιτακτική και η εξάρτησή μας από υπερεθνικούς οργανισμούς οφείλει να κατέλθει σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο. Για να γίνουν όλα αυτά, όμως, ο λαός πρέπει να γεφυρώσει το χάσμα με τις ελίτ που τον κυβερνούν.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής, πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
Γιατί θα έπρεπε ένα κράτος να υποταχθεί στον Τραμπ; Διότι περί αυτού πρόκειται η “προσαρμογή”.
Αν η Ελλάδα τολμήσει να επαναβιομηχανισθεί, αυτός πρώτος θα την τσακίσει. Έχει τρόπους. Και πολλούς μάλιστα.
Μέρα που είναι λοιπόν, ας θυμηθούμε πως η εκτέλεση Μπάτση διετάχθη ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Την μη εκβιομηχάνιση σε εθνικές ράγες.
Αλλά δεν πρόκειται να προχωρήσει η Ελλάδα σε επαναβιομηχανιση.
Η νέα πρέσβειρα έχει δώσει τον τόνο. “Αν είσαστε καλά παιδιά θα κοιμάστε ήσυχα.”
Προτεκτοράτο και πέραν αυτού ουδέν. Τουριστική μονοκαλλιέργεια, αμερικανικές βάσεις και υποσχέσεις για φυσικά αέρια.
Προς το παρόν όμως, ο Τραμπ σκέφτεται πως θα πραγματοποιήσει απόβαση στη Γροιλανδία, αλλά και πως θα αποκτήσει με τις βδελυρες δωροδοκίες του Έλον Μάσκ την πλειοψηφία σε κάτι περίεργες, πλην κρίσιμες, ενδιάμεσες εκλογές στο Ουισκόνσιν.
ΥΓ Μποδοσάκης (από τους ωφελημενους, στα δάκτυλα του ενός χεριού μετρημενους, μετεμφυλιακους μεγαλοβιομηχάνους:
“Αν οι εργάτες μου ψήφιζαν το ίδιο κόμμα με μένα, κάποιος από τους δύο θα έπρεπε να είναι ηλίθιος. Και εγώ έχω αποδείξει ότι ΔΕΝ είμαι.”
Το αυτό ισχύει για την εργατική τάξη στην Αμερική που εξέλεξε τον Τραμπ.
Ο λαός πάντα λάτρευε τους φασίστες.
Υποσχέσεις, ψυχούλα, αναδιάρθρωση της οικονομίας με το αφήγημα της οικονομικής ραχοκοκαλιάς των ιδίων για τη χώρα ανακατεμένη με προγονικά μεγαλεία και απέλαση των τρισάθλιων μεταναστών και κυρίως των Λατίνο Αμερικανών. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Να δούμε και το φινάλε ποιο θα είναι.
Ότι και να γράφεται και να ξαναγράφεται, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο την καταδυναστεύει ένα τοξικό πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην θεσμοθετημένη ατιμωρησία και την καλπάζουσα διαφθορά.
Δεν υπάρχει νόημα να γράφουμε αναλύσεις για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική ή οτιδήποτε που αφορά σ´αυτήν τη σάπια Ελλάδα που ζούμε. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη, τα γεφύρια πιασμένα και εμείς απλά φυτοζωούμε, ως υποζύγια αφαίμαξης και παραπλάνησης.
Μόνο αν αλλάξει ριζικά η κατάσταση, θα υπάρξει ελπίδα.
Το πρώτο βήμα η παραίτηση ενός Πρωθυπουργού, που αποτελεί το απαύγασμα δεκαετιών παρακμής.
Μετά, εκλογές, με συμμετοχή και ευθύνη. Μακριά από τηλεπαράθυρα, περσόνες, «ατάκες» και χαβαλέ… Ναι, Έλληνα πολίτη, καλείσαι, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή σου, να ψηφίσεις με πλήρη σοβαρότητα.
Και, εν συνεχεία, απαιτείται συνεχής, δυναμική και αφόρητη πίεση προς τους πολιτικούς για συνταγματική επανεκκίνηση και πραγματική δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες, χωρίς εξαιρέσεις.
ΥΓ: για να εξέλθεις από τον πάτο του βόθρου ή για να αντιμετωπίσεις μια βαθιά κατάθλιψη, οφείλεις να κάνεις το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα γίνεται ευκολότερο, όπως και κάθε βήμα μετά από αυτό.
Ήδη οι της Ταϊβάν ανακοινωσαν τεράστιες επενδύσεις παραγωγής τσιπς στην αμερικη. Το ίδιο και όλες οι μεγάλες εταιρίες. Ειδικά στην AI.
Στόχος με την επαναφορά των δάσμων
Αφ ενός η ενίσχυση των επενδύσεων στην παραγωγή και
Αφ ετέρου όπως είπε ο Υπουργός Οικονομικών η ΜΗ φορολόγηση εισοδημάτων Κάτω από 100 χιλιάδες δολάρια
Η δημοτικότητα του είναι τεράστια ενώ οι δημοκρατικοί βιώνουν τα χαμηλότερα ποσοστά αποδοχής πολλών δεκαετιών.