Του Χρήστου Μπολώση
Νομίζω ότι η ορθότερη τοποθέτηση για την εκφώνηση συνθημάτων κατά την παρέλαση είναι αυτή της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, που αναφέρει σε ανακοίνωσή της:
«Η απαίτηση ύπαρξης υψηλού ηθικού, προσήλωσης στην αποστολή της υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας, με πενιχρές αμοιβές, που ανατίθεται σε αυτούς τους νέους, οδηγεί πολλές φορές σε εξάρσεις εκτόνωσης, ασύμβατες με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Αυτό δεν σημαίνει «τιμωρία προς παραδειγματισμό» και υποταγή σε κελεύσματα αντιδρώντων από κάθε πλευρά. Η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, αντιλαμβανόμενη το αίμα που βράζει σε αυτούς τους νέους, χωρίς να δικαιολογεί το περιεχόμενο των συνθημάτων, φέρνει ως παράδειγμα τον ήρωα της Επαναστάσεως, αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη και τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, παροτρύνοντας τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία να αρκεστεί σε απλές νουθεσίες και όχι σε εξοντωτικές ποινές και τιμωρίες».
Είναι, βέβαια, γνωστή η γλώσσα του Καραϊσκάκη και ασφαλώς ουδείς λέει να καταφεύγουμε σε αυτήν. Τουλάχιστον… δημόσια.
Αλλά, αν ακούγεται και καμιά φορά και κάτι για τη Μακεδονία ή για το Αιγαίο ή για την Κύπρο ή για τη Βόρεια Ήπειρο, ε δεν έσταξε δα και η ουρά του ποντικού λάδι!
