Του Απόστολου Αποστόλου*
Τα ζούμε όλα. Τον πολιτικό κυρίαρχο χυλό που μας κοροϊδεύει και μας καταδυναστεύει, το ρυτιδιασμένο πρόσωπο της δικαστικής εξουσίας, τα μέσα ενημέρωσης, που «σιδερώνουν» τις συνειδήσεις στο απόγειο των ψεμάτων, και τα καμένα πολιτικά υλικά να επιστρέφουν και να διεκδικούν πάλι τη σωτηρία μας.
Εμπρός τώρα, όλοι μαζί, σαν μεταμελημένοι δημοκράτες των καλών ευκαιριών, να σώσουμε ό,τι σώζεται από τη χωματερή του πολιτικού συστήματος. Παίζουν με τις μεταμφιέσεις οι πολιτικοί μας, ξαφνικά όλοι είδαν το λάθος και θέλουν να το διορθώσουν.
Εξάλλου, το σύνθημα ήταν ένα από παλιά: Εμπρός, να κάνουμε το κολεόπτερο να μοιάζει με ρινόκερο. Αφού έτσι και αλλιώς εδώ, «στη φελάχα γη» (χαρακτηρισμός του Ν. Καζαντζάκη όταν μιλούσε για την Ελλάδα), η γνώση γίνεται περίττωμα και το φως σκοτάδι.
Άργησε να καταλάβει ο Νεοέλληνας ότι τα πολιτικά μορφώματα δεν γίνονται σπαράγματα. Τώρα υποψιάζεται εκείνο που έλεγε ο Μάριος Χάκκας: «Για να φτάσουμε στην καρδιά των πραγμάτων, έπρεπε να μπούμε από τους υπονόμους».
Πολλά τα βουρκάρια και απλώνονται παντού. Αλλά «το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγέμισε άνθη» μας λέει ο Διονύσιος Σολωμός. Κάτι τρίζει σαν σπασμένη καρέκλα και το ακούμε όλοι – αν όχι όλοι, γιατί υπάρχουν και οι μίσθαρνοι, οι περισσότεροι όμως. Ακόμη και ο οιστροπλήγας βερπαλιστής ρήτορας προσφάτως μίλησε για την αξιοπιστία του συστήματος, που μπορεί να κινδυνεύσει. Αδιάλυτη αγωνία εκείνων που υπηρέτησαν με θέρμη το σύστημα και θέλουν να το προστατεύσουν.
Βλέπετε, οι πολιτικοί μας είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα ή του λομπίστικου θερμοκηπίου ή των λειμώνων της οικογενειοκρατίας. Έτσι δεν έμαθαν ότι η πολιτική είναι ο ρεαλισμός του παρόντος. Επίσης, δεν τους το είπε κι εκείνος ο εσμός των συμβούλων τους, δηλαδή όλοι εκείνοι που ο παλιός νομομαθής Θ. Φλογαΐτης τούς χαρακτήριζε ως «χαμερπεστάτους και ρυπαρωτάτους, κόλακας, βδέλλας των βασιλέων και των λαθών», δεν τους έμαθαν τα πολιτικά ομοδιηγητικά, ότι την πολιτική πρέπει να τη βλέπεις ως κοινό «χώρο ζωής».
Ο τρόπος που σήμερα κάποιοι πολιτικοί θέλουν να κατέχουν την εξουσία είναι απολιθωμένος, γιατί έχουν πάρει εισιτήριο πολιτικού θανάτου και δεν το έχουν καταλάβει. Ο Θουκυδίδης μάς τα έχει πει πολύ ωραία: «Πάντων δ’ αυτών αίτιον αρχή ή δια πλεονεξίαν και φιλοτιμίαν» Γ, 82, 8, (Αιτία όλων αυτών είναι η δίψα για κυριαρχία από πλεονεξία και φιλοδοξία). «Ψιλά γράμματα» για τους εξουσιαστές, αφού έτσι κι αλλιώς είναι αμετανόητοι .
Βέβαια, και το «πόπολο» μέσα στις αφομοιωτικές διαδικασίες στις οποίες ζει και στο περίγραμμα της κακοτυχίας που του έφτιαξαν δεν έμαθε εκείνο που έλεγε ο Δημοσθένης: «Πόλεως γαρ έγωγε πλούτον ηγούμαι συμμάχους, πίστιν εύνοιαν» («Περί των εν Χερρρονήσω», 66). Δηλαδή: «Πλούτος της πόλις (του κράτος μας) είναι οι σύμμαχοί της, η εμπιστοσύνη και η συμπάθεια που εμπνέει».
Να γιατί σήμερα ο πολίτης δεν υπάρχει στις πολιτικές εκβάσεις, γιατί ανακυκλώθηκε στο κλίμα της συναλλαγής, γιατί λούφαξε στις προσαρμογές, γιατί βούλιαξε στις αμφισυνειδησίες του, γιατί πίστεψε στις προχειρολογίες και στις πασαλειμματικές δικαιολογίες των πυγμαίων πολιτικών, γιατί δέχτηκε να μπει στα όνειρα της ανίκητης δύναμης των ενωμένων ηλιθίων.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
