Eιρηνική επανάσταση – Ο κόσμος «πετάει» προς την ελευθερία…!!!

Του Μανώλη Κοττάκη

Είναι εντυπωσιακό! Ο κόσμος κάτι μας «είπε» με τις μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο. Αλλά, ενώ είναι τόσο προφανές αυτό που μας «είπε», εμείς δεν τον ακούμε – τον αγνοούμε. Συνεχίζουμε να τον διαβάζουμε με τα ίδια μάτια κάθε μέρα.

Η κυβέρνηση πανηγύριζε προχθές, επειδή στις παρελάσεις για την 25η Μαρτίου δεν αποδοκιμάστηκαν οι υπουργοί της, δεν υπήρχαν αγανακτισμένοι, δεν εκδηλώθηκε θυμός. Μα όλα αυτά ήταν στη φαντασία της. «Εργαλειοποίησε» τη φαντασία της για να δημιουργήσει πόλωση.

Όμως, ούτε προχθές ούτε στις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη έγιναν έκτροπα. Όποιος πήγε σε αυτές τις διαδηλώσεις ή όποιος έκανε τον κόπο να μελετήσει καρέ καρέ τα βλοσυρά, αξιοπρεπή πρόσωπα των πολιτών στα βίντεό τους θα διαπίστωσε με άνεση ότι το νέο διακομματικό πλήθος, στο οποίο μετέχει εμφανώς και η μεσαία τάξη, δεν έχει καμία σχέση με τους αγανακτισμένους, την Ακροδεξιά και την Ακροαριστερά του 2012.

Δεν υπήρχε εμφανής θυμός. Υπήρχε, όμως, βρασμός. Βρασμός χωρίς θυμό. Υπήρχε και κάτι ακόμα: περιφρόνηση. Μεγάλη περιφρόνηση. Ο νέος θυμός προς το πολιτικό σύστημα δεν εκδηλώνεται όπως παλιά, με φωνές, φωτιές και σπασίματα, δεν εκδηλώνεται με γιαουρτώματα, με διάλυση παρελάσεων, με βία και με αίματα, όπως αυτή που γεύτηκαν βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ το 2010-2015. Ο νέος θυμός εκδηλώνεται με περιφρόνηση.

Με την περιφρόνηση προς τον βουλευτή, προς τον υπουργό, προς τον συνδικαλιστή, προς τον τραπεζίτη, προς τον δικαστή, προς τον μητροπολίτη, προς τον στρατευμένο συνταγματολόγο και δημοσιογράφο, και προς τον στρατευμένο ιατρό και διεθνολόγο. Με την περιφρόνηση των χαμηλών προβολών (views) των συνεντεύξεών τους στο YouTube. Ακόμα και οι ντίβες των Μνημονίων «σέρνονται» σήμερα στο διαδίκτυο χωρίς ακροατήριο – η τιμωρία τους είναι το «δεν σας ακούμε».

Πρόκειται για ένα μεγάλο συναισθηματικό άλμα, μέσω του οποίου οι πολίτες, σιωπηροί κατά βάση, εκφράζουν τη νέα φάση την οποία διανύει η λαϊκή ψυχή της χώρας: την απογοήτευση. Όταν θυμώνεις σημαίνει ότι ελπίζεις σε κάτι. Ότι περιμένεις κάτι να γίνει και για αυτό τα «ψέλνεις». Ο θυμός είναι κυρίως συναισθηματικός δεσμός. Όταν απογοητεύεσαι και περιφρονείς σημαίνει ότι έχεις «παραδώσει» το πολιτικό πνεύμα. Ότι δεν έχεις να περιμένεις τίποτε από κανέναν. Ότι δεν σε «δένει» ψυχικώς τίποτε με την ηγεσία σου. Η ελπίδα έχει χαθεί.

Και σε αυτή την απογοήτευση δεν μετέχουν μόνο τα λαϊκά στρώματα – μετέχει και η μεσαία τάξη. Μετέχει και η παραπάνω τάξη, μέρος αυτής ακριβέστερα. Η οποία έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι τα κινητά παρακολουθούνται χωρίς να «πατήσεις» μολυσμένο link και τα παραδίδει στους ιδιοκτήτες των ακριβών ρεστοράν των βορείων προαστίων για να τα φυλάνε μακριά από το τραπέζι της, όσο εκείνη «δειπνεί» ψιθυριστά και «θάβει» το κατεστημένο της. Η οποία εξοργίζεται με την ιδέα ότι σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας νέμονται τις δουλειές δύο, τρεις, τέσσερις μεγάλοι, και οι αμέσως από κάτω τους, όσο ισχυροί και αν είναι, «παραλείπονται». Αγνοούνται.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, κάνουν κάτι εντελώς νέο στις πλατείες που τόσο «μισεί» η ελίτ των ακροδεξιών πεφωτισμένων ημιμαθών και των ξεπεσμένων Ρηγάδων που «ντύθηκαν» νεοδημοκράτες στα γεράματά τους. Κάνουν ειρηνική επανάσταση. Επικροτούν από μέσα τους, σιωπηρά, και όσα «ακραία» έγιναν στην Εθνική Πινακοθήκη και όσα ακραία έγιναν στην παρέλαση, γιατί βαρέθηκαν να γίνονται «τέρατα» σε αυτή τη χώρα και να μη μιλάει κανείς.

Για έναν κόσμο, η δυναμική στάση απέναντι στα «κακώς κείμενα», κόντρα στην πολιτική ορθότητα, δεν είναι απορριπτέα. Ο καθωσπρεπισμός είναι πλέον ο εχθρός του έθνους. Η δυναμική στάση θεωρείται, δυστυχώς, αποδεκτή, προκειμένου να εγγραφούν κορυφαία θέματα στην ατζέντα. Γιατί με τον συμβατικό «ευγενικό» τρόπο γίνονταν μονόστηλα. Αντί να παρατηρούμε ότι ύστερα από δεκαετίες ακούστηκε σύνθημα υπέρ της ελληνικής Κύπρου σε ελληνικούς δρόμους και λειτούργησε ως ξυπνητήρι για την ελληνική εθνική συνείδηση, τυρβάζουμε ενοχικά περί τα άλλα και ερμηνεύουμε τις ψυχές των πληγωμένων ανθρώπων με όρους διεθνών σχέσεων. 

Το εξαιρετικώς ενδιαφέρον είναι ότι το πολιτικό σύστημα αρνείται να δει την αλλαγή που περνά «ολοζώντανη» μπροστά του. Υποκρίνεται. Επικρατεί μέσα του η δικαιολογία των μοιχών. «Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις»! Κι όμως, είναι! Και, παρά ταύτα, συνεχίζει το ίδιο βιολί.

Ως σύστημα δεν νοούνται μόνο το Κοινοβούλιο και η κυβέρνηση, αλλά και η Δικαιοσύνη. Που, παρά τα Τέμπη, απελευθερώνει μέλη εγκληματικών οργανώσεων και απαλλάσσει έντιμους δικαστές από τα καθήκοντά τους. Ως σύστημα νοούνται και οι τηλεοράσεις. Τα πρωινάδικα, που κάποτε ήταν η παρέα της νοικοκυράς, τα βλέπει με το ζόρι το 30% των τηλεθεατών επί των ανοιχτών δεκτών. Οι λοιποί απομακρύνονται όταν βλέπουν τα -βάσει ποσοστώσεως- «γκέι» στασίδια των πάνελ να επιτίθενται σε μητέρες που έκαναν το «αμάρτημα» να πουν δημοσίως ότι θέλουν να μείνουν σπίτι τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σωστά και ότι έχουν τους άνδρες τους «κορόνα» στο κεφάλι τους.

Ως σύστημα νοείται και η Εκκλησία, την καθυστερημένη αντίδραση της οποίας στο θέμα της πινακοθήκης καταγγέλλουν ανοιχτά στο κυριακάτικο κήρυγμά τους «άφοβοι ιερείς». Καλούμαστε να το καταλάβουμε: όλα έχουν ΗΔΗ αλλάξει – δεν αλλάζουν.

Τα νέα είναι τα εξής: όλες οι ψήφοι στη μετα-Μεταπολίτευση είναι πλέον διεκδικήσιμες από όλους. Χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Νεοδημοκράτες αναγνώστες μας, αγανακτισμένοι, μας γράφουν επιστολές και μας «απειλούν» ότι θα ψηφίσουν… ΚΚΕ! Νεοδημοκράτες ψηφοφόροι εμφανίζονται σε μετρήσεις φιλικών προς την κυβέρνηση εταιριών να «φεύγουν» από το 41% και ένα 2,5% να «αυτομολεί» προς τη Ζωή, την οποία ανέστησε η Ν.Δ. ως «συριζαϊκό» κατάλοιπο για να… συσπειρώσει τους απογοητευμένους. Απλώς επειδή έχει επιβληθεί η δικτατορία της μοναδικής σκέψης, ο κόσμος δεν εκδηλώνεται δημοσίως.

Θα μπορούσε, άραγε, το πολιτικό σύστημα να είχε ξυπνήσει νωρίτερα; Τα μηνύματα που έστειλαν οι Έλληνες τον Φεβρουάριο του 2024 με τον γάμο δεν ελήφθησαν υπόψη. Τα μηνύματα που έστειλαν με τις ευρωεκλογές δεν ελήφθησαν υπόψη. Το σύστημα «πούλησε τρέλα». «Μας είπαν με την αποχή ότι είστε καλοί, αλλά μας θέλουν καλύτερους» ήταν η ερμηνεία του αποτελέσματος.

Τα μηνύματα των μεγάλων διαδηλώσεων πάλι δεν ελήφθησαν υπόψη. Το σύστημα απάντησε με κλασικά εικονογραφημένα: το Κοινοβούλιο και η κυβέρνηση «σκίζουν» το Σύνταγμα κάθε μέρα, η Δικαιοσύνη, που μας είπε ότι δεν συνδέεται η εξαφάνιση του υιού της εισαγγελέως με τα Τέμπη, τώρα της αφαιρεί την εποπτεία για τα Τέμπη και, εμμέσως, ομολογεί ότι συνδέεται, τα ΜΜΕ επιτίθενται σε όποιον διαμαρτύρεται για τη βεβήλωση της εικόνας, σε όποιον φωνάζει συνθήματα για την Κύπρο.

Επειδή δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, τείνω να πιστέψω το εξής: η λαϊκή αγανάκτηση είναι για αυτούς προτιμότερη συνθήκη από την τυχόν αποκάλυψη των εγκλημάτων τους. Των πολιτικών εγκλημάτων τους.

Κάπως έτσι, ζούμε σε μια δυστοπία συγκλονιστική. Πολεμήσαμε στα νιάτα μας τα αριστερά σοβιέτ της καταπίεσης και, μόλις ησυχάσαμε από αυτά, βρεθήκαμε στα γεράματά μας περικυκλωμένοι από τα ακροκεντρώα σοβιέτ που «άλωσαν» το σπίτι μας.

Το διακύβευμα πλέον δεν είναι η οικονομία – είναι η δημοκρατία και η ελευθερία. Και, όπως είπε ο εγγονός ενός φίλου μου όταν είδε τα μαχητικά να ίπτανται στην παρέλαση, «παππού, τα αεροπλάνα πετάνε προς την ελευθερία». Όχι τα αεροπλάνα, μικρέ μου. Ο κόσμος «πετάει» προς την ελευθερία.