Οι Τούρκοι δεν είναι φίλοι μας

Οι λαοί έχουν πράγματα να χωρίσουν. Ειδικά αν οι μεν γενοκτονήθηκαν από τους δε και οι δε γιορτάζουν τις γενοκτονίες

Του Παναγιώτη Λιάκου

Είναι ευκολότερο να πιστέψεις ότι υπήρξε πρίγκιπας που έψαχνε την καλή του, τη Σταχτοπούτα, προβάροντας σε πόδια γυναικών το γοβάκι που της έπεσε στον χορό, παρά στην ελληνοτουρκική φιλία. Αυτό το «όχημα» ουδέποτε γίνεται μεγαλοπρεπής άμαξα, αλλά παραμένει πάντοτε κολοκύθα, η οποία οδηγεί σε μαζικούς τάφους και τόπους μαρτυρίου. Ουδέν καλό «επεισόδιο» έχει το σίριαλ των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Τουρκία, ως γεωπολιτική και ιστορική οντότητα, είναι τόσο φιλική με τον Ελληνισμό όσο ο βάκιλος της φυματίωσης με τον ανθρώπινο οργανισμό.

Οι λαοί έχουν πράγματα να χωρίσουν. Τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τις κακουργίες σε βάρος των Ελλήνων δεν τις διέπραξαν οι σουλτάνοι, οι πρωθυπουργοί, οι πλούσιοι Τούρκοι και οι πασάδες αλλά ο λαός, οι πολίτες (αν μπορούν να θεωρηθούν πολίτες τα στίφη των δολοφόνων, που τράφηκαν από τις σάρκες των προγόνων μας και άλλων φυλών και λαών της ευρύτερης περιοχής).

Οι Τούρκοι όχι μόνο δεν έχουν παραδεχθεί τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που βαραίνουν τους προγόνους τους, αλλά ανέλαβαν προθύμως να φέρουν και οι ίδιοι και οι απόγονοί τους τούτο το επικατάρατο φορτίο. Πανηγυρίζουν σαν ύαινες για την άλωση της Πόλης (για το κτίσιμο και τη δόξα της οποίας δεν είχαν βάλει ούτε λιθαράκι), γιορτάζουν τη σφαγή των Ελλήνων της Μικρασίας και του Πόντου, παρελαύνουν στα Κατεχόμενα της Κύπρου, κομπάζουν ότι «μας έριξαν στη θάλασσα», σαν τους ληστές που καμαρώνουν για τους φόνους τους και το μεγάλο πλιάτσικο που έκαναν στα σπίτια νοικοκυραίων.

Δεν πρόκειται να υπάρξει ελληνοτουρκική φιλία αν δεν πληρώσουν σε ηθικό, διπλωματικό, στρατιωτικό και εδαφικό επίπεδο για τις αδικίες τους σε βάρος μας. Και η σωστή πληρωμή περνά και από τη δική τους παραδοχή ότι είναι αποδοχείς προϊόντων εγκλήματος και όχι ιστορικής, πολιτισμικής κληρονομιάς.

Φυσικά, όλα αυτά πρέπει να ακολουθήσει και η οικονομική αποζημίωση: να καταβάλουν με τον προβλεπόμενο τόκο μέχρι το τελευταίο σεντ, γρόσι, δραχμή, ευρώ και λίρα όλα όσα έχουν στερήσει από το έθνος μας με τη συμπεριφορά τους. Η χώρα που κατοικούν δεν τους ανήκει. Και τα δίκαιά μας δεν θα πάψουμε να τα λέμε μέχρι να αποδείξουμε την ισχύ και την εγκυρότητά τους με πράξεις.

Πράξη ήταν και η Εθνεγερσία του 1821 και αξίζει κάθε δόξα και τιμή στους ήρωες και τους μάρτυρες που σήκωσαν τα όπλα εναντίον του προαιώνιου εχθρού και μας δώρισαν το ύψιστο αγαθό της Ελευθερίας!