Μήπως ήρθε η ώρα να επαναστατήσουμε για τα παιδιά μας;

Του Κώστα Πρώιμου

Μπαίνεις στο super market της γειτονιάς σου, αλλάζεις και στενό για να μη σε πάρει χαμπάρι η μίνι αγορά που την έχεις ταράξει στα βερεσέδια. Βάζεις τα κρύα βράδια του χειμώνα στο YouTube τη θρυλική σκηνή της τηλεφωνικής συνομιλίας με τη νεοπροσληφθείσα Αλίκη και τον κυρ Στέφανο! Έκτοτε, χάσαμε την ίδια, ενώ τα καρτέλ φρόντισαν να ξεπαστρέψουν σταδιακά και τους γραφικούς παντοπώλες που όσο να ‘ναι σε αρκετές περιπτώσεις φερόντουσαν πιο ανθρώπινα, αν μη τι άλλο στους οικονομικά εξαθλιωμένους της κάθε γειτονιάς. 

Η πολυτέλεια του βερεσέ λίαν συντόμως θα «διαγραφεί» μαζί με τους τελευταίους ιδιοκτήτες παντοπωλείων ανά την Ελλάδα.

Τώρα, μετράμε εναγωνίως τις δεκάρες μας κάθε δεκαπέντε του μηνός ενώ μας καταβάλει το μυαλό και το σώμα η ψυχολογική ανηφόρα που τραβάμε, μέχρι τις τριάντα του τρέχοντος.

Τι διάολο να αφήσουμε απλήρωτο τούτη τη φορά; Το ρεύμα; Το νοίκι; Τη δόση στον Γερμανό;  Το φροντιστήριο των παιδιών; Παρακολουθούμε έκπληκτοι, τις εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις του ανεπανάληπτου πρωθυπουργού μας, κάθε τρεις και λίγο, να επαίρεται για την ανάπτυξη και την ευημερία μας. Την ίδια στιγμή, παραδίπλα η γυναίκα μας τσακώνεται με την κόρη μας διότι η μικρή της βούτηξε μέσα από το πορτοφόλι το τελευταίο της εικοσάρικο. Σαββατόβραδο γαρ και η θυγατέρα (ευρισκόμενη στη ρημάδα την εφηβεία) τσίριζε πως έχει κανονίσει με τις φίλες της και θεωρούσε αδιαπραγμάτευτο το εν δυνάμει ρεζιλίκι της δια της απουσίας της στην παρέα για οικονομικούς λόγους, για δεύτερη συνεχή φορά!

Το τι πρόκειται να επακολουθήσει όταν απομείνουμε στο σπίτι με τη σύζυγο, το περιμένουμε κατά βάθος πώς και πώς μόνο και μόνο για να ξεσπάσουμε. Λαχείο μας κάθεται, σαν δωρεάν εισιτήριο στα επίσημα ποδοσφαιρικού γηπέδου, αφού αυτό το ΣΚ δεν έχει ποδόσφαιρο για να βγάλουμε το άχτι μας με τους εγχώριους άμπαλους, αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Αφελείς και γεννημένοι θύματα, αναρωτιόμαστε πώς στο διάολο υπάρχει όλο αυτό το χρήμα, δεδομένου ότι οι τρίτοι του πάγκου σε μια ομάδα πρώτης κατηγορίας εκκινούν με ποδοσφαιρική αξία άνω των δύο-τριών εκατομμυρίων έκαστος, την ώρα που μας έχουν συνηθίσει πλέον να εκστασιαζόμαστε έστω και για λίγο στη θέα των χιλίων ευρώ, τα οποία πιάνουμε στα χέρια μας όταν πηγαίνουμε από συνήθεια στο ΑΤΜ για να «σηκώσουμε» το μηνιάτικο. Θα μας έγραφα δε, να τσεκάρουμε το ποσό που αντιστοιχεί στα χαρτονομίσματα που μας έχουν απομείνει μέχρι τα μέσα του μηνός μπας και αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι: ο βλάκας στο τραπέζι με την πόκα είμαστε εμείς, αλλά και πάλι θα’ ναι ιδιαιτέρως δύσκολο με την προπαγάνδα και τον επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό που υφιστάμεθα καθημερινώς, να ξετυλίξουμε επιτυχώς το νήμα, ακολουθώντας τις διαδρομές του χρήματος.

Εξάλλου όταν δεν παίρνουμε χαμπάρι τα βασικά και τα ξεκάθαρα πώς θα αντιληφθούμε τα υπόλοιπα; Είπε και ξαναείπε με στόμφο η “I am the real queen of Europe”, αυτή η ξιπασμένη Ούρσουλα, ότι ξεχάστε αυξήσεις, ξεχάστε ρε ζωντόβολα την Παιδεία, την Υγεία, ξεχάστε και τις καλύτερες συντάξεις, γιατί μας απειλεί άμεσα με καταδρομική ο Βλαδίμηρος και πρέπει να επανεξοπλιστούμε. (Βασικά τρέμουμε για τις θεσούλες μας έτσι όπως τα έχουμε κάνει αλλά αυτό δεν σας το λέμε.)

Οκτακόσια δισ. υπολόγισαν οι χαρτογιακάδες εγκληματίες της ΕΕ ότι λείπουν στους «κολλητούς» τους οπλάδες, για να μας προστατεύσουν με τα «ευλογημένα» τους προϊόντα από τους Ρώσους και φυσικά να συνεχίσουν οι ίδιοι να διάγουν ζωή χαρισάμενη και να δίνουν τα ανάλογα χαρτζιλίκια στις κοράκλες τους, ασφαλώς χωρίς να μένουν οι γυναίκες τους άφραγκες, με άδεια πορτοφόλια, όπως τυχαίνει συχνά με την περίπτωση της συζύγου μας με τη μονάκριβη θυγατέρα.

Και εμείς, οι δύστυχοι ως πολίτες στα χαρτιά μα, στην πραγματικότητα «γεννημένοι δούλοι μέχρι το μεδούλι», πώς αντιδρούμε; Αλλάζοντας κανάλι, σιχτιρίζοντας την τύχη μας, ενίοτε ρεζιλεύοντας τους εαυτούς μας στη γειτονιά, αρχίζοντας ένα ακόμη επικό ματς με τη σύντροφο και πιστή συνοδοιπόρο μας στη μιζέρια.

Και καλά μέχρι εδώ, όλα ανεκτά για τους περισσότερους.

Το «αύριο» (για το οποίο υπάρχει ωστόσο ένα αποτελεσματικό μα σε πολλές περιπτώσεις ψευδεπίγραφο και με πολλές αντενδείξεις αντικαταθλιπτικό του τύπου «ζήσε το σήμερα»), είναι άκρως ανησυχητικό με τους επικινδύνως αλαζόνες που έχουν μαζευτεί και στην ηγεσία της Ευρώπης. Σήμερα, που ζούμε και υπάρχουμε, περικόπτουν από τα ήδη «πετσοκομμένα» κονδύλια που προορίζονταν για τη μόρφωση της κόρη μας ή του γιού μας αν και εμείς ήδη ως φορολογούμενοι έχουμε προπληρώσει ή συνεχίζουμε αδιαμαρτύρητα από το υστέρημά μας να πληρώνουμε. Ο λόγος; Για να γεμίσουν τις τσέπες των χορηγών τους σερβίροντάς μας ανερυθρίαστα το παραμύθι ότι μεριμνούν για την εθνική μας ασφάλεια. Ποιοι; Οι Γερμανοί κυρίως, που έχουν «μπουκάρει» με διαφορετικούς τρόπους τόσες φορές στη χώρα μας, έναντι των Ρώσων που ουδέποτε στην ιστορία μας έχουν επιτεθεί, αλλά οι ψυχο-Μακρόνηδες, οι σεσημασμένες Ούρσουλες με τον ανεκδιήγητο Μητσοτάκη από κοντά ισχυρίζονται ποικιλοτρόπως ότι θα το πράξουν οσονούπω.

Ας κάτσουμε εμείς αναπαυτικά στην πολυθρόνα της απάθειας και ας συνηθίσουμε στη φτώχεια, ας τσακωνόμαστε με το παραμικρό με τη γυναίκα και τα παιδιά μας, ας μας φταίνε για όλα τα φύλλα από τη μουριά του γείτονα που πέφτουν στην αυλή μας και ας ψαχνόμαστε επιμόνως για καυγά στο καφενείο, στο λεωφορείο και στα φανάρια αν είμαστε «αυτοκινούμενοι».

Δεν είμαστε οι μόνοι πρωταγωνιστές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, τα ακούμε και τα βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων των θεάρεστων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ξυλοδαρμοί, ενδοοικογενειακή βία και υψηλή εγκληματικότητα. Λες και όλοι αυτοί οι παραβατικοί προσγειώθηκαν από άλλο πλανήτη. Δεν συνυπάρχουν μαζί μας στις γειτονιές, δεν τυχαίνει να γνωρίζουμε περιπτώσεις. Συμπολίτες μας είναι και δυστυχώς πολλοί από αυτούς τους δακτυλοδεικτούμενους ήταν υπεράνω πάσης υποψίας απλούστατα διότι πρωτύτερα δεν είχαν εκδηλώσει βίαιες τάσεις ή συμπεριφορές.

Στο φινάλε, τα όσα εγκληματικά διαδραματίζονται στις γειτονιές και στους δρόμους της χώρας μας, θα φαντάζουν ως ευχάριστα και ρομαντικά, μπροστά σε όσα τραγικά πρόκειται να επακολουθήσουν αν γίνει η στραβή και «σπάσει το σκοινί» που όλοι τους τραβάνε μετά μανίας. Προφανώς δεν έχουμε αντιληφθεί ότι οι γιοί μας ενδέχεται να πέσουν ηρωικά μαχόμενοι στα πεδία των μαχών ενώ οι κόρες μας θα αναζητούν ένα μπουκάλι γάλα, ή το καθημερινό τους χαρτζιλίκι «ποικιλοτρόπως». Τα έχουμε διαβάσει, αλλά δεν τα έχουμε ζήσει…

ΥΓ. Μιας και ο διάολος τα ‘φερε να ξυπνήσουμε έστω και προσωρινά με αφορμή τους πενήντα επτά νεκρούς των Τεμπών, μήπως ήρθε η ώρα να επαναστατήσουμε για το «σκοτεινό» και μακάβριο μέλλον που κάποιοι ως ανισόρροποι και πολιτικοί εγκληματίες επιφυλάσσουν στα παιδιά μας;