Του Δημήτρη Χ. Παξινού
Αναρωτιόμαστε, ιδίως σήμερα, αν χαρακτηρίζει αξιοπρέπεια πολλές από τις σημερινές κινήσεις. Κυρίως τις πολιτικές. Που εύκολα αλλάζουν κόμματα και ιδεολογίες υποτιθέμενες. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Μοναδικό, ίσως, κίνητρο το όφελος που θα αποφέρει. Κατά βάση ωφελιμιστικό.
Πολιτικοί με βαρύγδουπα ονόματα και ειδικό βάρος έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν. Κι οπωσδήποτε δεν είναι κακό ν’ αλλάζεις ιδέες, αλλά όχι με τόση κυνικότητα, ευκαιρίας δοθείσης. Η εύκολη αλλοτρίωση απόψεων και ιδεών χάριν μιας θέσης εξουσίας υποδηλοί αντίστοιχη αλλοτρίωση χαρακτήρα και κατ’ επέκταση χαμαιλεοντισμό, όχι ασφαλώς ασυνήθη σε ανάλογες περιπτώσεις.
Τι είν’ αυτό λοιπόν που εξωθεί σε τέτοιου είδους κινήσεις κι επιλογές;
Η ενασχόληση με τα κοινά είναι μια εξήγηση. Κι η φιλοδοξία προσφοράς στον τόπο. Μαζί κι η τάση προβολής που αναπόφευκτα τους συνοδεύει. Και για προώθηση του προϊόντος χρησιμοποιούν όλα τα μέσα. Και πρώτα την κολακεία σ’ αυτόν που κυβερνά. Κι επειδή δεν αρκεί αυτό, η πληροφόρηση από τον περίγυρό του ότι πρόκειται για πολύ αξιόλογο άτομο κι ότι ατύχησε στο προηγούμενο κόμμα και δεν εξετίμησαν το μέγεθός του.
Τώρα όμως είναι πρόθυμος να παράσχει τις ανιδιοτελείς υπηρεσίες στο νέο αφέντη. Ο νέος αφέντης προθύμως αποδέχεται το νέο προϊόν και έτσι το εμφανίζει ως άνοιγμα στον κεντρώο χώρο κι εσχάτως στον δεξιό που μπάζει κι έχει ανάγκη κάλυψης του κενού. Όλα λοιπόν έτοιμα κι ο φιλικός Τύπος επί το έργον. Μαζί κι οι εταιρίες δημοσκοπήσεων στο κοινωφελές και προδιαγεγραμμένο έργο τους στα πρότυπα που γνωρίζουν.
Όλα λοιπόν έτοιμα για την υποδοχή του νέου αστέρα. Μετά βαΐων και κλάδων τον υποδέχονται και υπόσχονται ανάνηψη, ανανέωση και νέα δημιουργία στο έργο που αναλαμβάνει ο εκ μεταγραφής. Και βέβαια μένει να πλαισιωθεί από νέα πρόσωπα που θα δώσουν το στίγμα της ελπίδας και γιατί όχι της λύτρωσης από τα μέχρι τώρα άλυτα προβλήματα του κλάδου. Του παρέχονται δηλαδή όλες οι διευκολύνσεις για την επιτυχία του σκοπού. Και μάλιστα για πρώτη φορά, όπως λέγεται κι είναι.
Όλοι προσοχή μπροστά στον νέο Πορθητή. Το κάστρο είχε ρωγμές. Κι ήταν πολλές, μας λένε. Ανησυχητικά μάλιστα. Δίνεται μεγάλη πίστωση χρόνου για να ‘ρθει το ποθούμενο γιατί έτσι συμβαίνει στα μεγάλης πνοής έργα. Ίσως και θεόπνευστα. Οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν και μεγάλο χρόνο. Κι υπομονή μεγάλη. Όλα μεγάλα γιατί μεγάλα πράγματα έρχονται. Υπομονή κι αναμονή λοιπόν!
Κι οργανώνονται κι οι σχετικές φιέστες. Ανάλογες των Ρωμαίων κατά τη θριαμβευτική είσοδο στην Πρωτεύουσα. Και περιμένουμε. Τι κι αν μέχρι τώρα όλα έχουν αλλάξει; Αλλά προς το χειρότερο. Τι κι αν όλοι υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας για το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί; Τι κι αν η καθυστέρηση μεγεθύνεται; Τι κι αν οι δίκες δεν προχωρούν, όπως υπόσχεται ο νέος Συγκλητικός και νέος άρχων; Τι κι αν ψάχνεις να βρεις τη νέα δικάσιμο και δεν τη βρίσκεις; Τι κι αν οι δικαστές περιφέρονται ένθεν κακείθεν με την αναβάθμιση των Ειρηνοδικείων σε περιφερειακά Πρωτοδικεία; Τι κι αν λιμνάζουν οι υποθέσεις; Τι κι αν η κοινωνία δεν εισπράττει την επιτυχημένη αλλαγή στη Δικαιοσύνη; Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Οι εχθροί όμως παραμονεύουν και θέλουν να μπουν στην πόλη, κι εμείς τι κάνουμε;
Υπομονή κι όλα θα τακτοποιηθούν. Οι αλλαγές απαιτούν βάθος χρόνου. Απ’ την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου είχαμε να δούμε τόσες και τέτοιες αλλαγές. Και μάλιστα ad hoc. Μόλις συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός, αμέσως νομοθετούμε και επιλαμβανόμαστε άμεσα του θέματος. Χωρίς επιτροπές κ.λπ. Εδώ νομοθετήσαμε ολόκληρο Ποινικό Κώδικα με fast track διαδικασίες. Υπομονή. Τα μεγάλα έργα έτσι είναι! Αργούν. Κι όσο πιο σπουδαία είναι τόσο πιο πολύ καθυστερούν. Τόσα χρόνια στην αναμονή, καιρός για άλλη μία.
