Η παντοδυναμία του γελοίου

Αξιοθρήνητες σαχλαμάρες παρουσιάζονται σαν έργα «τέχνης» και… αποθεώνονται σαν «αριστουργήματα»

Του Παναγιώτη Λιάκου

Στην εικόνα νο 1 βλέπουμε την Αφροδίτη της Μήλου. Είναι έργο που χρονολογείται περίπου στο 150-50 π.Χ. Η δημιουργία του αποδίδεται στον γλύπτη Αγήσανδρο ή Αλέξανδρο, γιο του Μηνίδη από την Αντιόχεια του Μαιάνδρου.

Το 1821 το βούτηξαν, με την απειλή χρήσης βίας, οι «φίλοι» μας οι Γάλλοι, και σήμερα καταλαμβάνει μόνο του μια αίθουσα στη μεγάλη, διαρκή έκθεση κλεπταποδοχής, που φιλοξενείται στο Μουσείο του Λούβρου. Το άγαλμα δεν χρειάζεται κάποιον «ειδικό» να στέκεται δίπλα του και να λέει πόσο… «προχώ» είναι η ιδέα που συμβολίζει και πόσο ωραίο είναι κατά βάθος. Είναι αδιαμφισβήτητα και ακαταμάχητα όμορφο το άγαλμα. Αυτό το καταλαβαίνουν μικροί και μεγάλοι. Καλλιεργημένοι και ακαλλιέργητοι. Ασιάτες και Αφρικανοί, Αβορίγινες και Ινδιάνοι, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Η ομορφιά δεν θέλει διερμηνείς. 

Στην εικόνα νο 2 βλέπουμε κάτι που θέλει «ειδικούς» για να εξηγούν πόσο ωραίο είναι. Θυμίζει διασταύρωση ντόμπερμαν και ανθρώπου, ΕΤ του εξωγήινου και μυρμηγκοφάγου. Κοτσαρίστηκε στη Θεσσαλονίκη, στη συμβολή της οδού Αριστοτέλους με την Εγνατία. Η μπούρδα τοποθετήθηκε εκεί, επειδή πλήρωσε γι’ αυτό μια οικογένεια παραλήδων. Αν οι λεφτάδες λένε ότι τους κάνει κάτι κέφι και το πληρώνουν, η πολιτική υποτάσσεται (έτσι καταστρέφεται η Ελλάς). 

Στην εικόνα νο 3 βλέπουμε ένα ιστορικής σημασίας στιγμιότυπο του 2021. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί με την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, τη νυν υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογενείας Δόμνα Μιχαηλίδου και τον τότε υφυπουργό, αρμόδιο για Θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλα Γιατρομανωλάκη βρίσκονται στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και θαυμάζουν μια… σπασμένη καρέκλα καφενείου, η οποίο εξετίθετο σαν έργο τέχνης! Έχουν ή δεν έχουν δύναμη η ασχήμια και η γελοιότητα – ειδικά στην εποχή μας; Είναι ή δεν είναι το σοφότερο πολιτικό κείμενο των τελευταίων αιώνων το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», όπου μόνο ένα μικρό παιδί έχει το θάρρος να πει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός;

Και δύο απορίες για το τέλος: αν κάτι αρέσει μόνο στους «ειδικούς», γιατί δεν το πληρώνουν αυτοί; Γιατί δεν το βάζουν σπίτια τους να το χαίρονται;