Τραγικά προβλέψιμοι και ανεπαρκείς, ή μήπως χάνουμε κάποια επεισόδια;

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Το τελευταίο διάστημα, συχνά αναρωτιέμαι αν η αντιπολίτευση, πρωτίστως η επονομαζόμενη «κεντροαριστερή» ή «προοδευτική», θέλει και κάνει «πλάτες» στο Μητσοτάκη ή απλά δεν είναι σε θέση να προσφέρει κάτι περισσότερο. 

Μια σειρά από μεγάλα στρατηγικά λάθη, όπως το αίτημα για σύσταση μίας ακόμα «κολοβής» προανακριτικής που σίγουρα δεν θα αγγίξει τον πρωθυπουργό, αλλά και η κατάθεση μιας εξαρχής καταδικασμένης πρότασης δυσπιστίας, που έδωσε φιλί ζωής στην κυβέρνηση για το πολύ κρίσιμο εξάμηνο το οποίο ακολουθεί, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δουλεύουν για την παραμονή της Ν.Δ. στην εξουσία. Και σίγουρα όχι για τους ψηφοφόρους τους.

Αν τα δύο αυτά κόμματα, που έχουν περάσει και από την εξουσία, ήθελαν πραγματικά να ρίξουν τον Μητσοτάκη, θα είχαν εκμεταλλευθεί την προεδρική εκλογή. Όχι με προτάσεις «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», για ξεκάρφωμα, αλλά με κοινή υποψηφιότητα που θα έκανε ακόμα και τους κυβερνητικούς βουλευτές να δαγκώσουν τα χείλη τους. Και αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη «Μαρία των Τεμπών», τη γυναίκα που έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του απλού κόσμου με τον πιο ευγενή αγώνα δικαίωσης της μνήμης του νεκρού παιδιού της και των υπόλοιπων θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος, απέναντι σε ένα κράτος ανάλγητο και διεφθαρμένο, που μετέρχεται μεθόδους μαφίας για να συγκαλύψει τις ευθύνες του.

Ξέρω ότι στο σημείο αυτό θα πεταχτούν οι «καθωσπρέπει» φωνές της πολιτικής ορθότητας για να μου πουν ότι η υποψηφιότητα της Καρυστιανού θα ήταν θεσμικά ανάρμοστη με το αξίωμα. Σοβαρά; Η υποψηφιότητα της Σακελλαροπούλου ήταν δηλαδή… θεσμικά εναρμονισμένη; Που δεν ήξερε να αρθρώσει πέντε κουβέντες χωρίς να συλλαβίσει, που απέστρεφε το βλέμμα από την εικόνα της Παναγίας σαν τον… αλλόκοτο της Εθνικής Πινακοθήκης και χασμουριόταν στις παρελάσεις παρέα με τον ανεκδιήγητο σύντροφό της; Για να μη μιλήσω για τα άλλα γούστα της, εντελώς, μα εντελώς ανάρμοστα με το αξίωμα προέδρου κράτους που έχει ως επίσημο θρησκευτικό δόγμα την Ορθοδοξία.

 Ας αφήσουμε, λοιπόν, αυτά τα περί καταλληλότητας και ακαταλληλότητας. Η Μαρία Καρυστιανού είναι μια γυναίκα επιστήμων, με επαρκέστατη μόρφωση, εξαιρετικά συγκροτημένη, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να μιλά μέσα στη Βουλή ή μπροστά στις κάμερες με άνεση επαγγελματία. Ούτε η ίδια γνώριζε αυτά της τα χαρίσματα. Το προσωπικό της δράμα, αλλά και το πείσμα της προκειμένου να μην προδώσει τον συλλογικό αγώνα όλων των γονιών ανέδειξαν τις επικοινωνιακές της αρετές μαζί με τις ηγετικές της ικανότητες.

Είναι επίσης η Μαρία Καρυστιανού ένα υπόδειγμα αξιοπρέπειας, τουλάχιστον μέχρι σήμερα που μιλάμε. Μια μάνα που αγωνίζεται με νύχια και δόντια για την ανάπαυση της ψυχής του παιδιού της. 

Από άποψη συμβολισμού επομένως και μόνο, θα ήταν η ιδανικότερη «κοινή» υποψηφιότητα της αντιπολίτευσης, ιδίως απέναντι στην παλαιοκομματική, φθαρμένη και φτηνή ως προς τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά υποψηφιότητα Τασούλα. Ο Τασούλας στο τέλος μπορεί και να έβγαινε, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει έξω από το σπίτι του. Αν δεν είχε παραιτηθεί κάτω από το τεράστιο βάρος πίεσης της κοινής γνώμης, θα κατοχυρωνόταν σίγουρα στη συνείδηση των Ελλήνων ως η πιο χυδαία προεδρική υποψηφιότητα της Μεταπολίτευσης.

Η επιλογή της Καρυστιανού, λοιπόν, αποτελούσε μονόδρομο για μια αντιπολίτευση που θα ήθελε να δυσκολέψει τον Μητσοτάκη και να δώσει νέα διάσταση στο έγκλημα των Τεμπών. Δεν γνωρίζω βεβαίως αν η ίδια θα ήθελε να επωμισθεί αυτόν τον ρόλο. Έχει αποδείξει ότι είναι σεμνή, δεν επιθυμεί ανάμιξη στην πολιτική σκηνή και μέχρι τώρα εκμεταλλεύεται η ίδια για τον ιερό σκοπό της τους πολιτικούς που σπεύδουν να την πλαισιώσουν, παρά το αντίστροφο. 

Διακινδυνεύω την πρόβλεψη πως, αν σύσσωμη η ηγεσία των κομμάτων της αντιπολίτευσης την παρακαλούσε να είναι υποψήφια για το αξίωμα, θα έλεγε το «ναι», αν μη τι άλλο γιατί αυτό θα προωθούσε τον στρατηγικό στόχο της. Διακινδυνεύω επίσης την εκτίμηση πως ουδέποτε της προτάθηκε κάτι τέτοιο, γιατί απλούστατα οι επαγγελματίες κηφήνες των κοινοβουλευτικών εδράνων δεν επιθυμούν εξαιρετικά δημοφιλείς προσωπικότητες έξω από τα κομματικά στεγανά σε δημόσια αξιώματα. 

Δεν ξέρω λοιπόν αν η υποψηφιότητα της Καρυστιανού πέρασε από το μυαλό του Αρβανίτη ή της Ζωής, αλλά κι αυτό ελάχιστη σημασία έχει, γιατί η σύνδεση του ονόματός της με συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και «τηλεοπτικούς ακτιβιστές» μάλλον κακό θα έκανε στην υπόθεση των Τεμπών παρά καλό. Η υποψηφιότητα Καρυστιανού, για να είχε το απαιτούμενο ειδικό βάρος, έπρεπε να φέρει τις υπογραφές όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πλην «Σπαρτιατών» (για ευνόητους λόγους) και ΚΚΕ, που είναι στην κοσμάρα του και δεν μπαίνει ποτέ στη λογική έστω και κατά περίσταση συμμαχιών.

Δυστυχώς, η αντιπολίτευση έχασε αυτή τη μοναδική ευκαιρία ακριβώς γιατί τέτοιες υπερβατικές (παρότι προφανείς) επιλογές δεν περνούν από το μυαλό των παιδιών του κομματικού σωλήνα, όπως ο Ανδρουλάκης. 

Και εδώ ξαναγυρνάμε στο αρχικό ερώτημα: Είναι απλά τραγικά προβλέψιμοι και ανεπαρκείς, ώστε τους διαχειρίζεται με ευκολία ακόμα και ο Μητσοτάκης, ή μήπως χάνουμε κάποια επεισόδια;