Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Πριν από λίγο καιρό, μέρα Σάββατο, στην Καισαριανή όπου πήγα ν’ ανάψω το καντήλι ενός φίλου που έφυγε σαν σήμερα, στενοχωρηθήκαμε άσχημα μ’ έναν οδηγό, όταν σε κάποιο στενό της περιοχής παραλίγο να ‘ρθουμε μάλλον περισσότερο κοντά απ’ όσο θα επιθυμούσαμε. «Πας ανάποδα, ρε άνθρωπε, δεν το βλέπεις;» με ρωτάει έξαλλος (και κάτωχρος…) γιατί είχε πάει η καρδιά του στην Κούλουρη.
«Εγώ ή εσύ;» του απαντώ θυμωμένα κι εγώ. Με την πίεση που υπάρχει πλέον στη συννεφιασμένη ζωή μας, δεν θέλει και πολύ να παρεξηγηθείς με τον άλλον… Κατεβήκαμε από τα αυτοκίνητα και φωνασκούσαμε χειρονομώντας γελοία στη μέση του δρόμου. Κλασική περίπτωση αδιόρθωτων (και προδήλως απολίτιστων…) Ελλήνων.
Η αλήθεια είναι ότι είχα πάρει μια αριστερή στροφή τρέχοντας λίγο παραπάνω λόγω ανωτέρας βίας και έχοντας υποθέσει ότι η επιλογή επιτρεπόταν. Λέω «έχοντας υποθέσει» διότι η πινακίδα της Τροχαίας δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έδειχνε επειδή ήταν απολύτως κατεστραμμένη, ενώ και η φορά των παρκαρισμένων αυτοκινήτων ήταν αλλόκοτη και αντιφατική. Τα μισά κοιτάγανε μπροστά και τα υπόλοιπα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πού οφειλόταν η παραλίγο «στραβή», είδαμε και πάθαμε. Αλλάξαμε αστραπιαία γλώσσα και ύφος, κοιταχτήκαμε ενοχικά και με συγκατάβαση -μεσήλικοι άνθρωποι- και δώσαμε τα χέρια ως επιζήσαντες βετεράνοι, βρίζοντας τον κοινό εχθρό που δεν είναι άλλος από αυτούς τους αχρείους που έχουν αναγάγει σε κάποιου είδους νοσηρό εθνικό σπορ την αλλοίωση και την καταστροφή των πινακίδων που ρυθμίζουν την οδική συμπεριφορά των οδηγών.
Το πράγμα δεν προσφέρεται γι’ αστεία. Η καταστροφή των πινακίδων έχει προσλάβει διαστάσεις εθνικής δολιοφθοράς με σοβαρές κοινωνικές παρενέργειες! Μόνο στην Αθήνα, με στοιχεία τριετίας, πάνω από τις μισές πινακίδες είναι κατεστραμμένες από κάθε είδους αυτοκόλλητα, από οπαδικούς συνδέσμους μέχρι διαφημιστικά εταιριών και ρυπαρογραφήματα με σπρέι, που «φιλοτεχνούν» κάποιοι κοινοί κακοποιοί και μεταβάλλουν ασυνείδητα τις κυκλοφοριακές συνθήκες σε κόλαση!
Το πράγμα τα τελευταία χρόνια δεν περιορίζεται στα αστικά κέντρα. Τείνει βαθμηδόν να εξαπλωθεί και στις εθνικές οδούς. Ανηφορίζουμε αίφνης εμείς οι Μακεδόνες για τον Βορρά κι εκεί που γράφει η πινακίδα Λαμία – Λάρισα – Κατερίνη – Βέροια – Θεσσαλονίκη κάποιος λεχρίτης έχει σταθεί, προφανώς «εκ προθέσεως», κι έχει σβήσει τις χιλιομετρικές αποστάσεις ώστε να μην μπορείς να κάνεις τα κουμάντα σου!
Είναι που είναι εν γένει προβληματικό το ζήτημα, καθόσον τα αρμόδια συνεργεία -θαρρείς και το κάνουν κατόπιν… προηγηθείσης έρευνας, επί τούτου!- κρύβουν επιμελώς τις πινακίδες (όπως και τα φανάρια…) πίσω από φυλλωσιές και συστοιχίες δένδρων, για να… μπερδέψουν τον εχθρό, έρχεται και η αντικοινωνική επίθεση που εκδηλώνεται μαζικά, με κάθε αρρωστημένη επινόηση ή κίνητρο…
Δεν πά’ να αναγράφεται στην πίσω πλευρά προειδοποιητικά ότι η καταστροφή πινακίδων τιμωρείται με χρηματική ποινή 2.000 ευρώ και φυλάκιση μέχρι 12 μηνών; Οι βάνδαλοι δεν πτοούνται… Κι ανάθεμά με αν γνωρίζουν ότι οι ποινές κλιμακώνονται και φθάνουν μέχρι την κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών, αν η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιου άτυχου. Ενημερωτικές εκστρατείες, κυρίως από τα σχολεία πρώτα και -γιατί όχι;- στους οπαδικούς συνδέσμους και από την τηλεόραση, δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Κι έτσι οι δρόμοι έχουν γεμίσει με παγίδες θανάτου…
