Του Γιώργου Χαρβαλιά
Η Τουρκία σήμερα είναι αναπόσπαστο τμήμα της νέας «αρχιτεκτονικής ασφαλείας» που χτίζουν οι Γερμανοί στην Ευρώπη, ενώ το αποτύπωμα της Ελλάδας είναι αόρατο.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δημοσιογράφο, δεν έχω ξαναδεί τη χώρα σε τέτοιον βαθμό διεθνούς ανυποληψίας. Κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Το αποτύπωμα της Ελλάδας είναι αόρατο.
Ο ίδιος ο Μητσοτάκης είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν λογίζεται ως αυτόφωτη φωνή στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Στην καλύτερη περίπτωση, τον βλέπουν σαν το παιδί για τα θελήματα των Γερμανών, που σερβίρει τον καφέ και κρατιέται από το μπατζάκι του Μερτς και τη φούστα της Ούρσουλα.
Ακόμα και στους δικούς του, την πολεμοχαρή κλίκα των ανόητων ή αργυρώνητων που επιδιώκουν την κλιμάκωση της σύρραξης στην Ουκρανία, μετριέται ως ένα μηδενικό. Αγνοούν την παρουσία του, κι ας ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να κηρύξουν τον πόλεμο στον Πούτιν.
Βέβαια, ο άνθρωπος είναι απασχολημένος στο εσωτερικό, δεν αντιλέγω – τρέχει να καλύψει τις βρομοδουλειές της κυβέρνησής του. Πού καιρός για διεθνείς πρωτοβουλίες…
Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πρωτοβουλίες, τις οποίες ασφαλώς δεν αναμένει κάποιος από μια κυβέρνηση η οποία έχει κάνει εθνικό δόγμα τον κατευνασμό, την ενδοτικότητα και την υποτέλεια. Εδώ, μόλις βγήκε ο Τραμπ, ο Κυριάκος δεν ήξερε πού να κρυφτεί! Του ήρθε ως κεραμίδα το απολύτως προφανές και προβλέψιμο. Αφήστε που μια ανεκδιήγητη, την οποία έχει υφυπουργό Εξωτερικών και μυστικοσύμβουλο, έλεγε στους διπλωματικούς συντάκτες το αμίμητο: «Το ζήτημα είναι τώρα πώς θα περάσουμε κάτω από τα ραντάρ»! Το φαντάζεστε; Εμείς οι ίδιοι να επιδιώκουμε να γίνουμε αόρατοι!
Η υπόθεση θα άγγιζε τα όρια της κωμωδίας, αν απέναντί μας οι προαιώνιοι και αμετανόητοι εχθροί μας δεν γίνονταν ολοένα πιο ορατοί στη διεθνή αρένα. Όσο μειώνεται το ειδικό βάρος της Ελλάδας τόσο αντιστοίχως μεγαλώνουν η πατημασιά και ο διεθνής ρόλος της Τουρκίας.
Ο Χακάν Φιντάν, ένας επαγγελματίας πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών, που ούτε αγγλικά δεν καταδέχεται να μιλήσει (και μάλλον δεν είναι σε θέση), έχει γίνει ο καλύτερος συνομιλητής όλων των Ευρωπαίων. Τρέχουν σαν τα σκυλάκια που ψάχνουν το λουρί τους για να τον συναντήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του, τονίζοντας πόσο μεγάλη είναι η στρατηγική αξία της Τουρκίας και πόσο σημαντικά τα κοινά συμφέροντα που μοιράζεται με την Ευρώπη.
Η Τουρκία είναι σήμερα αναπόσπαστο τμήμα της νέας «αρχιτεκτονικής ασφαλείας» που χτίζουν οι Γερμανοί στην Ευρώπη, για να απαντήσουν δήθεν στο γελοίο και διάτρητο αφήγημα της ρωσικής απειλής, παρότι ο Ερντογάν όχι μόνο συνδιαλέγεται, αλλά και αγοράζει εξελιγμένα οπλικά συστήματα από τη Μόσχα!
Μιλάμε, λοιπόν, για το απόλυτο καθεστώς παράνοιας, που οδηγεί σε ρωμαϊκό θρίαμβο την τουρκική διπλωματία. Η ανίσχυρη και αδρανοποιημένη Ελλάδα του ανυπόληπτου και κλυδωνιζόμενου Μητσοτάκη έχει γίνει υποτελής βαστάζος της Γερμανίας και παρακολούθημα της Τουρκίας, την ώρα που οι Γερμανοί στρώνουν το χαλί στην ασιατική και ισλαμική Τουρκία για μια πανηγυρική είσοδο στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Βγάζει νόημα αυτό; Μια χώρα να προσδένεται στο άρμα δύο παραδοσιακών εχθρών της και να προσπαθεί να επιβιώσει, παριστάνοντας τον ψόφιο κοριό, μήπως και γλιτώσει τον ακρωτηριασμό;
Κακά τα ψέματα… Και η τελευταία χαραμάδα αξιοπρέπειας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας έχει κλείσει ερμητικά. Προχθές, ο ΑΔΜΗΕ διέκοψε τη χρηματοδότηση του στρατηγικής σημασίας έργου υποθαλάσσιας ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου, ακριβώς επειδή οι εργασίες που έπρεπε να γίνουν, εντός ελληνικής ΑΟΖ, ενοχλούσαν… τον Φιντάν! Το αντιλαμβάνεστε κι αυτό; Παίζουν με τα χρήματα των φορολογουμένων ένα ατελείωτο «μπρος – πίσω», ανάλογα με το πόσο γαβγίζει η Άγκυρα.
Αν δεν υπήρχε η φωνή της μικρής και αδύναμης Κύπρου, η Τουρκία, υπό το φως και των νέων εξελίξεων, θα είχε ήδη εξασφαλίσει θέση στον προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το σχέδιο για την πλήρη ένταξή της, όπως προβλέπαμε, έχει ξαναζεσταθεί μέχρι εκεί που δεν πάει. Και το ερώτημα είναι τι λέει η Ελλάδα μπροστά σε αυτή την προοπτική. Και τι θα μπορεί να πει στο μέλλον, όταν ο Μητσοτάκης ακούει αναίσθητος, χωρίς να πετάγεται από την καρέκλα του, μια ανισόρροπη Εσθονή, που δεν έχει εκλεγεί από τους Ευρωπαίους πολίτες, να προαναγγέλλει την κατάργηση του βέτο για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους περιθωριοποίησης. Και κινδυνεύει να δει την Τουρκία όχι ως πλασιέ, αλλά ως συγκατασκευαστή οπλικών συστημάτων, τα οποία θα κληθεί να αγοράσει στο μέλλον! Μιλάμε για πρωτοφανές αυτογκόλ.
Εξυπακούεται βεβαίως ότι όλες οι τελευταίες εξελίξεις θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει, αν όχι Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, έκτακτη σύγκληση της Διακομματικής Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας. Καταρχάς, για να αποφασίσουμε… με ποιον είμαστε στη νέα φάση της ουκρανικής κρίσης. Και, κατά δεύτερον, για να δούμε πώς θα ανασχέσουμε την τουρκική… εισπήδηση στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν περνά από το μυαλό ούτε της αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό, λοιπόν, τείνω στο συμπέρασμα ότι οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια σε «αρμενοποίηση». Γρήγορα θα έχουμε την τύχη του φίλου λαού, που έμεινε αβοήθητος και προδόθηκε για δεύτερη φορά από συμμάχους και εχθρούς – αυτούς που τον παρέδωσαν βορά στις ορέξεις του αζεροτουρκικού κτήνους.
Οι Αρμένιοι δεν είχαν κανέναν να τους βοηθήσει την κρίσιμη στιγμή, όταν, μπροστά στην τουρκοκίνητη επίθεση, τους εγκατέλειψαν οι δυνάμεις τους και έχασαν την ιερή για αυτούς γη του Αρτσάχ. Όλοι απέστρεψαν τα μάτια και έκαναν ότι δεν βλέπουν. Με προεξάρχουσες τις ηγεσίες σε Γαλλία και Ελλάδα, τις δύο χώρες δηλαδή από τις οποίες οι δύστυχοι Αρμένιοι ανέμεναν κάποια βοήθεια…
Έτσι θα συμβεί και με εμάς, δυστυχώς. Θα εκπληρωθεί η αυτοεκπληρούμενη προφητεία του «ανάδελφου έθνους». Απλά, δεν είμαι βέβαιος ότι ο Μητσοτάκης θα προλάβει να υποδυθεί τον Έλληνα… Πασινιάν.
