Σε μονή γραμμή η κυβέρνηση, ετοιμάζεται για πρόσκρουση

Tου Μανώλη Κοττάκη

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, ένας από τους κορυφαίους της ναυτιλίας μας. Ιστορικό όνομα της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. «Ξέρεις, φίλε, την Παρασκευή πήγα και εγώ στη διαδήλωση για τα Τέμπη! Είχα να πάω σε διαδήλωση από το 1962, όταν, νεαροί, διαδηλώναμε για το 1-1-4, για την προστασία του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος, που λέει ότι η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό μας. Ήμουν και εγώ στο Σύνταγμα προχθές! Κατάφερα να φτάσω πεζή μέχρι τη διασταύρωση βασιλίσσης Σοφίας και Σέκερη».

Ήταν το τελευταίο που περίμενα να ακούσω. Αλλά εξηγεί και το πόσο ιστορική ημέρα ήταν η 28η Φεβρουαρίου. Πόσες «φυλές» αξιοπρεπών Ελλήνων συναντήθηκαν εκεί. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που συμμετείχαν -με την άδεια και την προτροπή των εργοδοτών τους, όπως έμαθα από άλλη πηγή στο λιμάνι- σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στα ναυτιλιακά γραφεία του Πειραιά και της Γλυφάδας.

Δεν νομίζω ότι η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κατάλαβαν ακριβώς τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Κατάλαβαν μεν, βλέποντας 2 εκατομμύρια κόσμο σε όλη τη χώρα να διαδηλώνει, ότι «δεν τους θέλουν», αλλά δεν κατάλαβαν «ποιοι δεν τους θέλουν». Οι διαδηλώσεις ήταν αταξικές, όχι ταξικές, όπως οι

«αγανακτισμένοι» εργάτες, μισθωτοί και δημόσιοι υπάλληλοι του 2012. Δεν τους θέλουν σήμερα ούτε οι πολύ δικοί τους. Οι οποίοι έχουν αηδιάσει μαζί τους για άλλους λόγους. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για τα Τέμπη, αλλά δεν βγήκε μόνο για τα Τέμπη. Οι επιχειρηματίες της ανώτερης και της μεσαίας τάξης έχουν βαρεθεί να δίνουν. Δεν χρειάζεται να το μεταφράσω αυτό. Έχουν βαρεθεί να εκβιάζονται πολιτικά – «Βοήθα, για να μην έρθουν οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ». Έχουν βαρεθεί να συμβιβάζονται. Φτάνει τόσο! Έρχεται σ’ αυτή τη ζωή μια στιγμή όπου όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα. Που τα συμπυκνώνει όλα.

Θέλει πολύ μεγάλο ταλέντο για να παίζεις δύο χρόνια χωρίς αντίπαλο, χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση, με όλους τους μηχανισμούς της εξουσίας και της επικοινωνίας δικούς σου (ο ημέτερος «Economist» -ξέρουμε πώς…- σε ανακήρυξε, παραμονές των Τεμπών , «καλύτερη δημοκρατία από τις ΗΠΑ», εξευτελιζόμενος), και να καταφέρνεις να βγάζεις 2 εκατομμύρια κόσμο στον δρόμο εναντίον σου. Την κοινωνία ολόκληρη! Θέλει πολύ μεγάλο ταλέντο για να βγάζεις κόσμο στον δρόμο σε 120 πόλεις του κόσμου – ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη έγινε διαδήλωση. Και θέλει πολύ μεγάλο ταλέντο επίσης να υποκρίνεσαι και να «πουλάς τρέλα» την επομένη αυτής της διαδήλωσης, με το επιχείρημα ότι «η δημοκρατία έδειξε τη δύναμή της». Πράγματι. Την έδειξε τη δύναμή της – σε εσένα! Η δημοκρατία έδειξε τη δύναμή της στην αλαζονεία.

Η Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου θα αποδειχθεί ιστορική μέρα στο μέλλον και για έναν πρόσθετο λόγο. Όσα έγιναν στον Λευκό Οίκο την ίδια μέρα, στη συνάντηση Τραμπ – Ζελένσκι, είναι η απαρχή για να δώσει λόγο στους πολίτες η κυβέρνηση για την απαράδεκτη και επικίνδυνη εξωτερική της πολιτική στο θέμα της Ουκρανίας, αλλά και για την ωμή και άσοφη ανάμιξή της στα εσωτερικά πράγματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε σημείο που να την αποδοκιμάζουν πλέον ανοιχτά διακεκριμένοι ομογενείς, όπως ο Τζων Κατσιματίδης, που κατήγγειλε τον υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη επειδή δεν συνάντησε τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο. Με τι πρόσωπο, όμως, να τον συναντήσει και να του ζητήσει να γίνει «γέφυρα» με τον πρόεδρο Τραμπ, όταν ο πρωθυπουργός έστειλε τρεις υπουργούς του στο Φανάρι και στον Οικουμενικό Πατριάρχη για να ζητήσουν την καθαίρεσή του;

Αλλά αυτό είναι το ελάχιστο. Την περασμένη Παρασκευή, ο πρωθυπουργός συνειδητοποίησε τι σημαίνει αυτό που του έγραψε η «Εστία της Κυριακής», ότι υπό αυτές τις συνθήκες είναι παρελθόν για τον Τραμπ: όταν άκουσε τον αντιπρόεδρο της Αμερικής Τζέι Ντι Βανς να εγκαλεί τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι επειδή έκανε προεκλογική εκστρατεία στην Πενσιλβανία υπέρ του τέως Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν. Με τα ίδια βαρύνεται και ο ίδιος, ο οποίος επετίθετο στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Φεβρουάριο στη Βουλή, χρησιμοποιώντας ειρωνικά τον όρο «αριστερός τραμπισμός». Τα έχουν μάθει αυτά στον Λευκό Οίκο. Αλλά κι αυτά είναι το ελάχιστο. Όπως ελάχιστο είναι και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δεν προσεκλήθη ούτε από τον Μακρόν στη Σύνοδο των Παρισίων για την Ουκρανία, ούτε από τον Στάρμερ στη Σύνοδο του Λονδίνου πάλι για την Ουκρανία, ενώ ακόμα περιμένει να του δώσει ραντεβού η Μελόνι. (Μετά την απόπειρά του να φορτώσει τις ευθύνες για το παράνομο φορτίο στην ιταλική Hellenic Train.)

Τα χειρότερα είναι αλλού και αφορούν το παρελθόν και το μέλλον. Το παρελθόν, γιατί με εντολή του προέδρου Τραμπ άρχισε η διερεύνηση της χρηματοδότησης του πολέμου της Ουκρανίας (από το κόστος του οποίου θέλει να απαλλαγεί ο δυσθεώρητος ομοσπονδιακός του προϋπολογισμός) και του ρόλου των πρώην υφυπουργών Βικτόρια Νούλαντ και Τζέφρι Πάιατ, με τους οποίους η ελληνική κυβέρνηση -και η αριστερή αντιπολίτευση, βεβαίως- είχε αγαστή σχέση. Οι Αμερικανοί έδωσαν στην Ουκρανία 350 δισ. δολάρια βοήθεια στα τρία χρόνια του πολέμου για να κάνει απαράδεκτες γκριμάτσες στον Λευκό Οίκο ο Ζελένσκι, που στο παρελθόν (πολλοί το ξεχνούν!) είχε μιλήσει δημόσια απρεπώς και στον ευεργέτη του, Τζο Μπάιντεν. Σε χρήματα και επιπλέον οπλισμό, 1,5 με 2 δισ. ευρώ έχει δώσει η Ελλάδα. Κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει για αυτά τα λεφτά. Μαζί με τα Τέμπη είναι και η Ουκρανία.

Όταν γράψαμε πρώτοι ότι πρέπει να συσταθεί κάποια στιγμή προανακριτική για την Ουκρανία δεχθήκαμε επίθεση από τρολ της οδού Πειραιώς στο διαδίκτυο. Δεν πειράζει, έρχεται για μία ακόμα φορά η ώρα της δικαίωσης. Μαζί με το ερώτημα τι παράνομο φορτίο μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, θα προστεθεί στο μέλλον και το ερώτημα πού πήγαν τα λεφτά και τα όπλα για την Ουκρανία! Η απόλυτη πρόσκρουση σε μονή γραμμή! Στην άνοδο τα Τέμπη, στην κάθοδο η Ουκρανία. Και δεν ξέρουμε ποιος θα κληθεί -αν του έχει απομείνει η παραμικρή αξιοπιστία- από τους σιωπηλούς και συμβιβασμένους δελφίνους υπουργούς του κυρίου πρωθυπουργού (θα τους «πάρει» μαζί του, το πιθανότερο) να διαχειριστεί μετά τα συντρίμμια, και μέσα και έξω. Μέσα, γιατί ο λαός έδειξε προς την κυβέρνηση ότι έχει ξεπεράσει κατά πολύ την κόκκινη γραμμή. Όποιοι νομίζουν ότι έγιναν οι συγκεντρώσεις, υπήρξε εκτόνωση, πήγαμε στα σπίτια μας και όλα καλά πλανώνται. Τα ερωτήματα παραμένουν και, όπως εύστοχα σημείωσε η υπουργός Εργασίας, ο κόσμος «αναρωτιέται πού είναι οι απαντήσεις». Έξω, γιατί αποδεικνύεται πλέον ότι η Τουρκία, με τον ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου στον πόλεμο της Ουκρανίας αλλά και στη Μέση Ανατολή, προσκαλείται και κάθεται σε όλα τα τραπέζια του μεταπολεμικού κόσμου, από τα οποία αποκλείεται η «δεδομένη» Ελλάδα του κυρίου Μητσοτάκη. Μεσολαβεί μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας για να οργανώσει τη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν. Καλείται στη Σύνοδο του Λονδίνου από τον Στάρμερ μαζί με όλες τις μεσογειακές χώρες, πλην Ελλάδος. Και, όταν θα έρθει η ώρα της Μέσης Ανατολής, στην πραγματικότητα αυτή θα κληθεί να συνεννοηθεί με το Ισραήλ για την τελική λύση. Η λύση της Μέσης Ανατολής περνά, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, μέσα από μια συνεννόηση Ισραήλ – Τουρκίας. Η Μεσόγειος -και η Ελλάδα κατ’ επέκταση- είναι «παρακολούθημα» αυτού του θέματος. Η λύση που θα υπάρξει θα μας ακουμπήσει. Και στο Κυπριακό, όπου είναι (το απευχόμαστε) πιθανή η αναγνώριση του ψευδοκράτους, αλλά και στο Αιγαίο, όπου «ψήνεται» η διχοτόμησή του στον 25ο. Χωρίς Διεθνές Δίκαιο, δυστυχώς. Οι Αμερικανοί απορρίπτουν πλέον το ρυθμιστικό πλαίσιο της διεθνούς Δικαιοσύνης και τους κανόνες, και είναι έτοιμοι να φύγουν από ΟΗΕ και ΝΑΤΟ, γιατί γνωρίζουν ότι αν το αποδεχθούν χάνουν την ευελιξία τους. Θα είναι μελλοντικώς χαμένοι στους εμπορικούς και τους άλλους πολέμους με τους Κινέζους.

Έχοντας μπει λοιπόν, εσωτερικώς και διεθνώς, στη μονή γραμμή, που οδηγεί στην απόλυτη πρόσκρουση, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός καλούνται να σταθμίσουν πόσο χρήσιμοι θα εξακολουθήσουν να είναι για τον τόπο στο προσεχές μέλλον ή πόσο επικίνδυνοι. Καλούνται να σταθμίσουν το πώς θα γράψουν τον επίλογό τους. Βρίσκονται στα δύο τελευταία κεφάλαια. Το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική συνθλίβεται από το γεγονός ότι η κύρια λύση εξελίσσεται σε εξόχως προβληματική. Η απομόνωση από εκατομμύρια πολίτες και από όλη τη διεθνή κοινότητα είναι πρόβλημα. Η Ελλάς χρειάζεται επανεκκίνηση. «Shut down» και «restart».