Το τέρας του παλαιοκομματισμού ποντάρει στην κούραση…

Του Κώστα Πρώιμου

Ένας νέος γύρος παλλαϊκών συλλαλητηρίων αναδιοργανώνεται για τα επόμενα εικοσιτετράωρα. Ωστόσο, φαντάζει απίστευτη, αυτή η πρωτόγνωρη αφύπνιση της πλειοψηφίας που απαρτίζει τη νεοελληνική κοινωνία. Στον απόηχο του ιστορικού σε όγκο και παλμό ξεσηκωμού της 28ης Φεβρουαρίου, οι πολίτες θα δοκιμαστούν άμεσα σε νέα καλέσματα. Αν όλα αυτά σκεφτόταν κάποιος να τα αναρτήσει πριν από δύο μήνες, έστω στο προσωπικό του προφίλ ως εν δυνάμει  κοινά δρώμενα και μελλούμενα θα εισέπραττε τον χλευασμό και τη γενική αποδοκιμασία. Τί ονειροπόλο, τί γραφικό και άλλα πολλά κοσμητικά επίθετα θα του «κολλούσαν» και «δικαίως τότε», οι απανταχού εξυπνάκηδες-διαδικτυακοί καφενόβιοι.

Κακά τα ψέματα, η ενορχηστρωμένη συγκάλυψη που επιχειρήθηκε από κυβερνητικούς θεούς και δαίμονες προκειμένου να «μπαζώσουν» στο ποινικό του σκέλος το τεράστιο έγκλημα των Τεμπών υπήρξε απλώς η σπίθα που ενεργοποίησε τα ένστικτα επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού. Κατάλαβε ο κόσμος όλος πλέον ότι τα όσα πολιτικά αίσχη μεσολάβησαν στη συγκάλυψη  αποτελούν την κορυφή ενός παγόβουνου αναλγησίας, αυθαιρεσίας, παρανομίας και κατάφωρης παραβίασης των συνταγματικών δικαιωμάτων δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων.  

Δεν ξεχύθηκαν στους δρόμους και στις πλατείες σε εκατοντάδες πόλεις της Ελλάδας εκατομμύρια Έλληνες μόνο για να διαμαρτυρηθούν για τον άδικο χαμό πενήντα επτά συνανθρώπων τους. Ο κόσμος τους πήρε σβάρνα γιατί έχει πλαντάξει όσο ποτέ στο πρόσφατο  παρελθόν από τις πρακτικές του πιο αδυσώπητου και απάνθρωπου οικονομικο-πολιτικού μοντέλου που υφαρπάζει περίτεχνα τις ζωές τους, την κοινωνική τους ταυτότητα και το θεμελιώδες δικαίωμα για μια  αξιοπρεπή διαβίωση. Όποιος περπατούσε ανάμεσα στις πολυάριθμες ομάδες πολιτών και άκουγε τις συζητήσεις τους πριν από την έναρξη των εκδηλώσεων θα κατέληγε με σιγουριά σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Ακόμη και ο πιο απολιτίκ έστω και ενστικτωδώς αντιλήφθηκε τα δεινά της εγκαθίδρυσης του νεομητσοτακισμού στη χώρα μας. Άκρατη φτωχοποίηση, μαρασμός όλων σχεδόν των επαγγελματικών κλάδων, διαγραφή του παραδοσιακού αξιακού μας χάρτη και ταπείνωση! Πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την κοινωνική μας κατάντια από αυτούς τους οποίους υποτίθεται πως πληρώνουμε αδρά από το υστέρημά μας  για να μας διασφαλίσουν την ευημερία, την ισονομία και την πρόοδο.

Οφείλουμε να ζούμε παρασιτικά με τα δικά μας λεφτά ως φορολογούμενοι πολίτες και με τη βοήθεια επιδομάτων. Δεν δικαιούμαστε να εναντιωθούμε στην επιβολή μιας καθημερινότητας που αρμόζει σε παραδειγματικά τιμωρημένους και κοινωνικά απόβλητους. Μας λένε μέσα από τα τηλεοπτικά πλατό με τη βοήθεια των λακέδων τους ότι έτσι είναι η ζωή σήμερα! Και δεν αλλάζει. Θα ζείτε με κέρματα στις τσέπες σας, μέχρι να πάει ο μήνας 27 ώστε να ξαναπληρωθείτε. Θα υπάρχετε για να πληρώνετε με δυσκολία το ρεύμα, το νοίκι και θα αισθάνεστε πολίτες πρώτης κατηγορίας όταν βγάζετε στην ταβέρνα τη σύζυγο και τα παιδιά σας. Με άλλα λόγια δικαιούστε μόνο όσα εμείς ορίζουμε και σε γενικές γραμμές, άθλιοι Έλληνες πολίτες μόνο υποχρεούστε.

Ο  ευρισκόμενος σε πρωτοφανή αποδρομή κύριος Μητσοτάκης, με τη χθεσινή κωμικοτραγική του τοποθέτηση σχετικά με τα συλλαλητήρια της περασμένης Παρασκευής οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το εξής: Ασκεί ο ίδιος στον εαυτό του καλύτερη αντιπολίτευση εν συγκρίσει με την υπάρχουσα θεσμική αντιπολίτευση κατά του… πρωθυπουργού!

Κάποιοι έγραψαν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πουλά τρέλα και κάνει ότι δεν κατάλαβε τι συνέβη προ ολίγων ημερών στη χώρα. Όχι. Απλώς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τι άλλαξε μια για πάντα ο κύριος πρωθυπουργός, απλούστατα διότι δεν διαθέτει ίχνος ενσυναίσθησης ενώ εκτιμά ότι η εξουσία του ανήκει δίκην κληρονομικού δικαιώματος.

ΥΓ. Το «απέθαντο» τέρας του παλαιοκομματισμού ποντάρει στην κούραση της κοινωνίας από τον συνεχή ξεσηκωμό. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγάλο στοίχημα: Μπορεί  ο Ελληνικός λαός να μη χύσει τώρα την καρδάρα με το γάλα; Να τους ταράξει στα συλλαλητήρια και τις απεργίες μέχρι να κουραστούν αυτοί και να πάρουν δρόμο; Οι ζωές μας έτσι και αλλιώς  λίγο-πολύ διαλυμένες είναι όπως και η χώρα.  Οι μισθωτοί μπορεί να χάσουν μερικά χρήματα συμμετέχοντας σε απεργίες διαρκείας αλλά ενδέχεται για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να αλλάξουν τους όρους ενός πολιτικού παιχνιδιού που μέχρι την 28η Φεβρουαρίου ήταν σαφέστατα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αιωνίως βολεμένων και των λακέδων τους που αμαυρώνουν με τις πράξεις και την εκφορά του λόγου τους κάθε έννοια της πολιτικής…