Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου*
Τρεις είναι οι μεγάλοι κίνδυνοι που απειλούν να καταστρέψουν τα εθνικά κράτη και την ανεξαρτησία τους: Η χρεοκρατία, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση και η (υποτιθέμενη) βιώσιμη ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο ΟΗΕ, ως πρόδρομος της παγκόσμιας κυβέρνησης (που στοχεύει Στην κατάργηση των εθνικών κρατών), είναι ο παγκόσμιος κήρυκας της ελεύθερης μετανάστευσης και της βιώσιμης ανάπτυξης.
Δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί στo πλαίσιo ενός σύντομου άρθρου για ποιον λόγο είναι μύθος η ανθρωπογενής αιτία σε μια κλιματική αλλαγή, στην οποία, εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια, στις φάσεις της κορύφωσής της, εναλλάσσεται το κλίμα του πλανήτη από θερμό σε ψυχρό και το αντίστροφο. Ούτε το πόσο άδικα κατηγορείται ο άνθρακας, που το διοξείδιό του είναι βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη της ζωής, των φυτών και των δασών. Και για ποιον λόγο είναι εξίσου μύθος ότι συγκεκριμένες ΑΠΕ, που με μονομέρεια επιβάλλονται από νεοταξικές κυβερνήσεις, όπως οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά πάρκα, είναι φιλικές προς το περιβάλλον, ενώ εμφανέστατα καταστρέφουν βουνά, δάση, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, μαζί με την πανίδα και τις παραδοσιακές κοινότητες της υπαίθρου.
ΠΟΛΥΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
Είναι όμως πρόθεση του γράφοντος να καταδείξει ότι η περίφημη βιώσιμη ανάπτυξη, που είναι η θεμελιώδης εμμονή της «πράσινης» πολιτικής των παγκοσμιοποιητών, στοχεύει ξεκάθαρα και απροκάλυπτα στην αποανάπτυξη και την καταστροφή των εθνικών οικονομιών. Καταστροφή που συντελείται μέσω μιας τριπλής επίθεσης, αρχικά στη βιομηχανία που βασίζεται στον άνθρακα για να επιβιώσει, ενώ της ζητούν να τον απαρνηθεί εντελώς. Επίθεσης, στη συνέχεια, στη γεωργία, με αποτέλεσμα την τάση για μείωση της καλλιεργούμενης γης (φτάνει στο 30% σε αρκετές χώρες της Ε.Ε.) όσο και στην κτηνοτροφία, όπου απαιτείται η μείωση των ζώων εκτροφής, με τις γελοίες δικαιολογίες ότι τα σιτηρά εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα και οι αγελάδες πέρδονται, αποβάλλοντας αθροιστικά επικίνδυνες ποσότητες μεθανίου. Χωρίς όμως αναπτυγμένη βιομηχανία, γεωργία και κτηνοτροφία, θα καταστραφούν οι εθνικές οικονομίες. Οπότε, τα κράτη θα καταρρεύσουν, οι λαοί θα πεινάσουν (προειδοποιούν γι’ αυτό οι αγρότες που διαδηλώνουν σε όλη την Ευρώπη) και βολικά θα αναλάβει την εξουσία η παγκόσμια κυβέρνηση ως ο από μηχανής θεός που θα προτείνουν οι ελίτ.
Κλασικό παράδειγμα καταστροφής οικονομιών από τις πολιτικές βιώσιμης ανάπτυξης είναι η Γερμανία. Η χώρα που παραδοσιακά θεωρούνταν η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης κατέληξε σε ύφεση το 2023 και το 2024, με εργοστάσια μεγάλων εταιριών να κλείνουν και με τους αγρότες να βρίσκονται στους δρόμους. Η συγκυβέρνηση Σολτς – Πρασίνων κατέρρευσε λόγω της αποχώρησης των φιλελευθέρων, που προκλήθηκε όταν, μέσω του αρχηγού τους, υπουργού Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ, κατέθεσαν κείμενο 18 σελίδων με το οποίο ζητούσαν την αναστολή της «πράσινης» πολιτικής λόγω των ζημιών που προκάλεσε στην οικονομία.
Τα στελέχη του ΟΗΕ κατάφεραν να πετύχουν το 2015, στην 70ή επέτειο του οργανισμού, την υπερψήφιση της Ατζέντας 2030, η οποία είναι το μανιφέστο της βιώσιμης ανάπτυξης με κεντρικό στόχο την επίτευξη του zero carbon (μηδενικές εκπομπές ρύπων άνθρακα) μέχρι το 2030. Το 2019 υπεγράφη μεταξύ του Κλάους Σβαμπ, προέδρου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, και του Αντόνιο Γκουτέρες, γ.γ. του ΟΗΕ, στρατηγική συμφωνία συνεργασίας και χρηματοδότησης της Ατζέντας 2030 του ΟΗΕ. Έτσι, οι δυο μεγαλύτεροι παγκοσμιοποιητικοί οργανισμοί συμμάχησαν επίσημα και δεσμεύτηκαν σε κοινές δράσεις με στόχο να ανατρέψουν την παλιά κανονικότητα-τάξη του πλανήτη και να επιβάλουν μια νέα.
ΛΕΣΧΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ
Πηγή έμπνευσης όμως της βιώσιμης ανάπτυξης ήταν ένας ακόμα παγκοσμιοποιητικός οργανισμός, στον οποίο ήταν μέλη, μεταξύ άλλων, δύο πρώην γ.γ. του ΟΗΕ, ο Κόφι Ανάν και ο Χαβιέρ Πέρεζ ντε Κουέγιαρ και ακόμα ο Τζορτζ Σόρος, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Τεντ Τέρνερ του CNN, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Αλ Γκορ, ο Μπιλ Κλίντον, o Tόνι Μπλερ, ο Δαλάι Λάμα και ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ! Το απόλυτο τσίρκο των παγκοσμιοποιητών, δηλαδή! Πρόκειται για τη Λέσχη της Ρώμης, μια δεξαμενή σκέψης τραπεζιτών, επιχειρηματιών, επιστημόνων, οικονομολόγων και πολιτικών, που δημιουργήθηκε από τον βιομήχανο Αουρέλιο Πετσέι ύστερα από σύσκεψη που συγκάλεσε στο Μπελάτζιο της Ιταλίας. Ο Πετσέι υποστήριξε πως είχε λύσεις για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία, οι οποίες θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα μέσω μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Η βιώσιμη ανάπτυξη ήταν η μοναδική επιλογή μετά το οικολογικό δράμα που παρουσιαζόταν στο βιβλίο «Όρια στην Ανάπτυξη», το οποίο κυκλοφόρησε, τον Μάρτιο του 1972, η Λέσχη της Ρώμης. Παρουσίαζε τα ανησυχητικά συμπεράσματα ομάδας επιστημόνων σε εργασία που τους ανέθεσε η λέσχη και έγινε το απόλυτο οικολογικό best seller, πουλώντας 30 εκατομμύρια αντίτυπα. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι οι ρυθμοί της αλόγιστης οικονομικής και πληθυσμιακής ανάπτυξης θα καταρρεύσουν με την εξάντληση των φυσικών πόρων στα επόμενα 100 χρόνια. Τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου διεξήχθη στη Στοκχόλμη η πρώτη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Περιβάλλον, στην οποία εμφανίστηκαν και οι πρώτες αναφορές περί βιώσιμης ανάπτυξης.
Ο Αλεξάντερ Κινγκ, στενός συνεργάτης του Πετσέι, δημοσίευσε μια έκθεση («Η πρώτη παγκόσμια επανάσταση», 1991) που περιελάμβανε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Ο Κοινός Εχθρός της Ανθρωπότητας είναι ο Άνθρωπος»,από όπου αξίζει να προσέξουμε το παρακάτω αποκαλυπτικό απόσπασμα. «Αναζητώντας έναν νέο εχθρό για να μας ενώσει, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και τα παρόμοια θα ταίριαζαν στο πλαίσιο. Στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους, τα φαινόμενα αυτά συνιστούν πράγματι μια κοινή απειλή που απαιτεί την αλληλεγγύη όλων των λαών. Όμως, ορίζοντάς τα ως εχθρό, πέφτουμε στην παγίδα για την οποία έχουμε ήδη προειδοποιήσει, δηλαδή να μπερδεύουμε τα συμπτώματα με τις αιτίες.Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση, και μόνο με την αλλαγή στάσεων και συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός, λοιπόν, είναι η ίδια η ανθρωπότητα».
Όπως βλέπουμε, ο Κινγκ παραδέχεται ότι η οικολογική καταστροφή του πλανήτη επελέγη σαν δόλωμα, προκειμένου να ενωθούν οι άνθρωποι σε δράσεις που θα εξυπηρετήσουν παγκοσμιοποιητικά ιδανικά. Παράλληλα διαπιστώνουμε ότι χρησιμοποίησε και μια πολιτική ενοχοποίησης της ανθρωπότητας για την οικολογική καταστροφή, με στόχο προφανώς να εκμεταλλευθεί τα ευγενή συναισθήματα όσων πιστέψουν στα αποκαλυπτικά σενάρια καταστροφής του πλανήτη.
Τελικός στόχος της Λέσχης της Ρώμης ήταν όμως η δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Μάλιστα, ένα μοντέλο για το πώς θα μπορούσε να προέλθει ο σχηματισμός της πρότειναν τα μέλη της το 1973, σε μια έκθεση με την ονομασία «Περιφερειακό και Προσαρμοστικό Μοντέλο του Παγκόσμιου Συστήματος». Αυτή αποκάλυψε τον σχεδιασμό της λέσχης να ενοποιηθεί ο πλανήτης σε δέκα πολιτικές-οικονομικές περιφέρειες που θα λειτουργούσαν στη συνέχεια κάτω από μια ενιαία μορφή διακυβέρνησης. Αυτές οι περιφέρειες θα ήταν η βόρεια Αμερική, η δυτική Ευρώπη, η ανατολική Ευρώπη, η Ιαπωνία, ο υπόλοιπος αναπτυγμένος κόσμος, η Λατινική Αμερική, η Μέση Ανατολή, η υπόλοιπη Αφρική, η νότια και η νοτιοανατολική Ασία και η Κίνα.
Αξίζει επίσης να δούμε πόσο χαμηλή εκτίμηση είχαν για τη δημοκρατία οι σελέμπριτι του παγκοσμιοποιητικού σταρ σίστεμ που συγκροτούσαν τη Λέσχη της Ρώμης, καθώς τη θεωρούσαν εμπόδιο για τη δημιουργία της παγκόσμιας κυβέρνησής τους: «Η δημοκρατία δεν είναι πανάκεια. Δεν μπορεί να οργανώσει τα πάντα και αγνοεί τα δικά της όρια. Αυτά τα γεγονότα πρέπει να αντιμετωπιστούν ευθέως. Όσο κι αν ακούγεται ιερόσυλο, η δημοκρατία δεν είναι πλέον κατάλληλη για τα μελλοντικά καθήκοντα. Η πολυπλοκότητα και η τεχνική φύση πολλών από τα σημερινά προβλήματα δεν επιτρέπουν πάντα στους εκλεγμένους αντιπροσώπους να λαμβάνουν ικανές αποφάσεις την κατάλληλη στιγμή» («Η πρώτη παγκόσμια επανάσταση», 1991).
Όλες οι προφητείες για την καταστροφή του πλανήτη που διακίνησαν διάφοροι αστέρες της Λέσχης της Ρώμης, όπως ο Αλ Γκορ, που μάλιστα βραβεύτηκε με Νόμπελ Ειρήνης για την εκφοβιστική κλιματική του προπαγάνδα, διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Ούτε έλιωσαν οι παγετώνες του Βόρειου Πόλου ούτε ανέβηκε η στάθμη της θάλασσας επτά μέτρα βυθίζοντας ολόκληρες χώρες. Καταστράφηκαν όμως οι δυτικές οικονομίες από τις «πράσινες» πολιτικές και τα εισοδήματα των δυτικών νοικοκυριών. Καταστράφηκε και ο τρόπος ζωής της δυτικής νεολαίας, που τα «οικολογικά» πρότυπα την ενθαρρύνουν να ντύνεται με σκισμένα τζιν, να κυκλοφορεί με ποδήλατα, να ρυπαίνει με γκράφιτι τους δρόμους, να μη δημιουργεί οικογένεια, να αποφεύγει τη δύσκολη εργασία και να φλερτάρει με την παραβατικότητα.
*Συγγραφέας, τοπικός εκδότης
Δούλεψαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, κατάφεραν όμως να δημιουργήσουν ένα αξιόπιστο και επαρκές δίκτυο ενέργειας στη χώρα.
Έγιναν επενδύσεις και η χώρα ήταν το αναπτυξιακό διαμάντι των Βαλκανίων, όλοι οι Έλληνες είδαν καλυτέρευση στην ευημερία τους, η οποία χρόνο με χρόνο αυξανόταν.
Φτάνει και η μεταπολίτευση, αρχίζει η καταστροφή του παραγωγικού ιστού με τις κοινωνικοποιήσεις, τον υπερδανεισμό και το τιγκάρισμα του δημοσίου με κομματόσκυλα.
Νάσου και τα ευρωπαϊκά κονδύλια, γεμίζουν βίλες τα Βόρεια Προάστεια και σκυλάδικα και γυναικάδικα τα εύρωστα καμποχώρια.
Οι πλατείες γέμισαν πολυτελή γερμανικά αυτοκίνητα και οι τράπεζες με μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Οι πολιτικοί μοίραζαν χρήμα, στα δικά τους κόμματα, στους φίλους και τους ψηφοφόρους τους.
Υποχρεωθήκαμε ως χώρα, οι δανείστριες τράπεζες εξωτερικού ανησύχησαν.
Τότε κάποιοι έκαψαν την Ελλάδα, άλλαξαν με προπαγάνδα την εκλεγμένη κυβέρνηση, ενώ ο νέος πρωθυπουργός πήγε στο Καστελλόριζο και εξήγγειλε την χρεοκοπία μας, μόνος χωρίς απόφαση κανενός κυβερνητικού, πολιτικού ή κομματικού οργάνου, από την tv το έμαθαν υπουργοί και βουλευτές του.
Βγήκαν πάλι τα φερέφωνα, κινδυνολογήσαν, είπαν πως θα πεθάνουν χωρίς φάρμακα, ψωμί και ενέργεια.
Έτσι ψήφισαν ό,τι χαρτί τους έβαλαν στο τραπέζι, χωρίς βέβαια να διαβάσουν τίποτα και έτσι αποκτήσαμε τρόικες, θεσμούς και μνημόνια.
Το δημόσιο χρέος, αντί να πέσει, διπλασιάστηκε στα επόμενα 15 χρόνια, το ΑΕΠ υποχώρησε και τα άλλοτε υπερήφανα νοικοκυριά δεν έχουν πλέον τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης, το ποσοστό δε αυτό είναι 60% το 2025.
Μετά από τρία μνημόνια, εκλέγεται και η ελπίδα του έθνους, ο γιος του Κ Μητσοτάκη, ο Κυριάκος.
Είπαμε πως θα ανασάνουμε, όμως νωρίς έδειξε πως θα χειροτέρευσαν τα πράγματα.
Ψήφισε νόμο για κλιματική κρίση, αχρήστευση το υπάρχον σύστημα παραγωγής ενέργειας, χάρισε τη ΔΕΗ και επέβαλε το χρηματιστήριο ενέργειας των πέντε εταιρειών.
Πολέμησε όπως είπε με τη Ρωσία, επέβαλε εμπάργκο στο φτηνό φυσικό αέριο και το πετρέλαιο αυτής της χώρας.
Όπως αναμενόταν, φούντωσαν οι τιμές και το κόστος της οικονομίας μας, κατρακύλησαν η ανταγωνιστικότητα και οι επενδύσεις και κατέφθασε η φτώχεια.
Έβαλε λουκέτο στην οικονομία απαγορεύοντας τη λειτουργία των επιχειρήσεων και φυλάκισε τους Έλληνες στα σπίτια τους με άλλοθι τον Covid.
Σε καμμία χώρα δεν επέβαλαν τέτοια μέτρα, μας κόστισαν αύξηση δημοσίου χρέους 50 δις € και λουκέτα για τις επιχειρήσεις, δυστυχώς.
Δαπάνησε όλη τη διαθέσιμη ρευστότητα της οικονομίας (ίδια κεφάλαια, επιδοτήσεις και τραπεζική ρευστότητα) για τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά των ολιγαρχών.
Η άσχημη κατάσταση έγινε αφόρητη, οι τιμές εκτοξεύτηκαν με την κιλοβατώρα να τετραπλασιάζεται, η αγορά έγινε απαγορευτική για το 60% των νοικοκυριών.
Οι παραμεθόριοι πληθυσμοί ψωνίζουν πλέον στις γειτονικές βαλκανικές χώρες, ενώ μέχρι τότε συνέβαινε το αντίθετο.
Η κλιματική κρίση είναι ένα φυσικό φαινόμενο, υπάρχουν μακροχρόνιες θερμοκρασιακές καμπύλες στην πανεπιστημιακή βιβλιογραφία και δεν σχετίζεται με το Μητσοτάκειο αφήγημα.
Όμως έτσι, αλλάζει η παραγωγή και βρίσκει πελάτες η βιομηχανία των δανειστών μας, ενώ οι πέντε παραγωγοί ενέργειας γίνονται τεράστιοι ολιγάρχες, από κοντά πάνε και οι εφοπλιστές του λαθραίου πετρελαίου.
Οπότε, ο Μητσοτάκης έβαλε ταφόπετρα στη χώρα με την δική μας ψήφο.