Του Δημήτρη Παξινού*
Χωρίς να το θέλει είναι στο προσκήνιο εδώ και δύο χρόνια. Από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Μεταξύ των 57 νεκρών ήταν και η κόρη της, Μάρθη. Έκανε το αυτονόητο για τους πολλούς. Τέθηκε επικεφαλής του ιδρυθέντος σωματείου για τα τραγικά θύματα κι αναζητεί τη δικαιοσύνη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη. Και καλώς πράττει.
Έχει γίνει ένα σύμβολο μάνας που μάχεται για ξεχασμένα ιδανικά. Φέρνει στον νου μας αρχαία τραγωδία με κεντρικό πρόσωπο την ίδια. Συμμετέχουν οι συγγενείς των θυμάτων, στον Χορό τα 57 θύματα που ζητούν δικαίωση και τον Λαό να παρακολουθεί το δράμα να εξελίσσεται.
Όσοι παρακολουθούν αναρωτιούνται ποια θα είναι η Νέμεση που ακολουθεί την Ύβρι, την αλαζονεία. Το θεωρούν βέβαιο ότι η εξιλέωση δεν θ’ αργήσει, γιατί έτσι απαιτείται. Γιατί δεν μπορεί να τελειώσει το δράμα δίχως να αποκαθαρθεί ο χώρος. Κι είναι τόσο πνιγερός, τόσο ομιχλώδης, που σου κόβει την ανάσα.
Ζητάει οξυγόνο. Ν’ αναπνεύσει. Κι αυτό δεν περισσεύει. Έχει τελειώσει. Τι μικρόψυχοι που είμαστε οι άνθρωποι. Μας πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων κάποια άγνωστη μέχρι πρότινος. Είναι συνεχώς στο επίκεντρο των ειδήσεων, των σχολιασμών. Μαζί της κι άλλοι γονείς. Βγαίνουν κι αυτοί μπροστά. Να διαδηλώσουν. Να ζητήσουν το αυτονόητο. Την κάθαρση.
Μα ποιο είναι το αυτονόητο, λένε οι τυφλοί. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που συμβαίνουν στον πλανήτη. Μείζονα. Μα υπάρχει πιο μείζον απ’ τη δικαίωση που ζητούν οι γονείς; Κι αμφιβάλλουν κι αμφισβητούν την κρίση της Δικαιοσύνης. Κι επικαλούνται σφάλματα της διοίκησης και την τυχόν συγκάλυψη που επιχειρείται.
Προσπαθούν, αμυνόμενοι, να στοχεύσουν την αιτία του κακού. Την κυρία Καρυστιανού. Πιστεύουν ότι θ’ αποσιωπηθεί το έργο. Ότι δεν θ’ ασχολούνται τα ΜΜΕ τόσο. Κι αργεί ακόμη το δράμα να τελειώσει.
Απομένουν κάποιες πράξεις μέχρι να πέσει η αυλαία. Και ω του θαύματος. Τον κύριο πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει το πλήθος, που όλο δυναμώνει αντί να αραιώνει. Ζητά δικαίωση. Πανελλήνιο το αίτημα. Είναι υπόθεση όλων.
Πολλά προσπάθησαν να της καταλογίσουν. Άδικα. Χαροκαμένοι συγγενείς των θυμάτων που συγκλονίζει το δράμα. Μοιάζει ατελείωτο. Και πώς να μην είναι μ’ αυτόν τον άδικο τρόπο που χάθηκαν. 57 ψυχές ζητούν δικαίωση. Η κυρία Καρυστιανού έχει μαζί της την ενίσχυση και την ενθάρρυνση της Παναγίας και της κόρης της.
Τη συνοδεύουν σ’ όλα τα βήματά της. Της δίνουν κουράγιο. Κι όσο τους έχει δίπλα της τόσο δυναμώνει. Γίγαντας και μαζί της συγγενείς και φίλοι, και όλη η Ελλάδα, που συμμετέχουν κατά τρόπο πρωτοφανή σ’ αυτό το δράμα που έχει πολλές πράξεις μέχρι να πέσει η αυλαία.
Κανείς δεν θα ‘θελε να είναι στη θέση των συγγενών των θυμάτων. Κανείς να αναγκάζεται να παίξει αυτόν τον άχαρο ρόλο δημοσιότητας. Πρέπει να το κάνει. Μέχρι το τέλος. Μέχρι τη δικαίωση. Μέχρι την εξιλέωση. Μέχρι ν’ αποδοθεί η Νέμεση. Όπως στις αρχαίες τραγωδίες. Μέχρι την Κάθαρση. 57 ψυχές το ζητούν. Πώς μπορεί ν’ αγνοηθεί ένα τέτοιο γεγονός;
*Πρώην πρόεδρος του ∆ικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
