Η αληθινή «πτώσις»

Του Μανώλη  Κοττάκη

Zούμε στην εποχή των τεράτων. Κυριολεκτικά. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ζούμε στην εποχή του φόβου. Συντριπτικά. Η Ελλάς κυβερνάται με τον φόβο και τον εκβιασμό, όχι με το ήθος και την καλοσύνη. Διανύουμε την εβδομάδα των απειλών και των «προστακτικών». Καθημερινά. Τις ακούμε, τις διαβάζουμε και τις αντικρίζουμε σε ημερήσια βάση. Τα τέρατα αλυχτούν και με φωνή δικτάτορος εξαπολύουν απειλές πίσω από μικρόφωνα και τα πληκτρολόγια σε όλους όσοι θέλουν να ασκήσουν το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του συνέρχεσθαι: «Μαζευτείτε! Μαζευτείτε!» ή «Όσοι πάτε στις συγκεντρώσεις φακελώνεστε ως αριστεροί».(ενώ κατά πρωθυπουργική ομολογία πάνε και πολλοί δεξιοί). Γινόμαστε αποδέκτες νέων πλαστών διλημμάτων». Προσοχή να μη διχαστούμε!». Αλλά από πότε το ενωτικό 80% των δημοσκοπήσεων είναι «διχασμός»; 

Ζούμε τελικώς σε καιρούς ανήθικους. Τα δευτερεύοντα συναισθήματα επικρατούν. Επικρατεί ο χειρότερός μας εαυτός. Ο εαυτός που βλέπουμε στα τηλεοπτικά σίριαλ της βίας κατέστη επισήμως δημόσιος βίος. Δευτερεύοντα συναισθήματα, όπως η μοχθηρία, η κακία, η συνωμοσία, η διαβολή, η ίντριγκα, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, η ζήλια, η χειραγώγηση, ο φόβος, το μίσος, ο κυνισμός επικρατούν των πρωτευόντων συναισθημάτων, που είναι η αγάπη για τον πλησίον, η συμπόνια, η καρτερία, η αλληλεγγύη, η δοτικότης, η δικαιοσύνη, το πένθος για την απώλεια, η καταλλαγή και η παρηγοριά. 

Αυτός ο βόρβορος μας έχει κατακλύσει για συγκεκριμένους λόγους αυτή την εβδομάδα. 

– Όποιος ταπεινός αναζητά απαντήσεις γιατί δεν πήρε από το κράτος το αδικοχαμένο παιδί του όχι στο σεντόνι αλλά ούτε ως «στάχτη» κατηγορείται ότι… απειλεί τη δημοκρατία.

– Όποιος πολίτης ζητά να μάθει τι έγινε τη μοιραία βραδιά στα Τέμπη πυροβολείται με τη θεωρία «μα εδώ αλλάζει ο κόσμος, η πατρίς είναι εν κινδύνω και εμείς θα ασχολούμαστε με 57 ψυχές;» (ο κόσμος αλλάζει, αλλά την ώρα που αλλάζει κάποιοι έχουν ξεχασμένο στην αγκαλιά τους τον Ζελένσκι του παλαιού κόσμου). 

– Όποια μάνα ζητά εξηγήσεις για τις ραδιουργίες που οδήγησαν στην απόκρυψη στοιχείων-φωτιά για το δυστύχημα κάθεται στο σκαμνί. «Δικάζεται» για τη σχέση που είχε με τα παιδιά της αντί να δικάζονται οι υπαίτιοι για τον θάνατο των παιδιών της.

– Όποιος βρίσκεται σκοτωμένος σαν το σκυλί στ’ αμπέλι σε ένα μαντρί στη «μέση του πουθενά» τού βγάζουν τον ιατρικό φάκελο ότι έπαιρνε ψυχοφάρμακα για να τον κατηγορήσουν ότι αυτός… φταίει για τη δολοφονία του. 

– Όποιος τολμά να ελέγξει πολιτικό πρόσωπο για τις ευθύνες του στην υπόθεση αυτή δέχεται βροχή υπουργικών επιθέσεων: «Μιλάς πολιτικά, γιατί μιλάς πολιτικά; Απαγορεύεται! Εργαλειοποιείς!». 

Φυσικά! Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει. Συγγνώμη! Για την πολιτική μπορούν να ομιλούν μόνο οι επαγγελματίες πολιτικοί. Οι υπόλοιποι απαγορεύεται, είναι πολίτες μειωμένων δικαιωμάτων. 

– Για «εργαλειοποίηση και εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου» πάλι καταγγέλλονται μόνον ορισμένοι. Αυτοί που το 2018 έφτιαξαν το hashtag 

#Fygete και μάζευαν ψήφους στο διαδίκτυο αμέσως μετά το Μάτι ήταν… «Άγιοι». Απλώς «πενθούσαν» τους 110 νεκρούς. 

Παρά ταύτα: Όλο αυτό που ζούμε έχει τεράστια αξία: Το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο ώστε συμβαίνει το ανεπάντεχο: Καθίσταται απροκάλυπτα δημόσιος και εκτίθεται με όνομα και επώνυμο στο φως της ημέρας ένας μηχανισμός που έως τώρα υποκρινόταν πως κρατούσε τα προσχήματα. Τώρα, όχι. Ούτε αυτό. Όλοι όσοι χρωστάνε δίνουν εξετάσεις υπακοής. Είναι μεγάλα τα συμφέροντα, Άρη. Λυπούμεθα βαθύτατα. Δεν θα ακολουθήσουμε. Η ανθρώπινη ζωή είναι η βασική αξία που προστατεύει ο πολιτισμός μας. Ο δυτικός πολιτισμός και ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός. Η ανθρώπινη ζωή προηγείται πάσης άλλης αξίας και πάσης άλλης εξουσίας. Και, ναι, όποιος δεν το έχει καταλάβει οι πνευματικοί νόμοι του χριστιανισμού, που είναι μέρος της ταυτότητας του ευρωπαϊκού δυτικού πολιτισμού, ήδη λειτουργούν. Η «πτώσις» επέρχεται. Όχι αυτή που φοβούνται κάποιοι. Ας καθίσουν στις καρέκλες τους όσο θέλουν, αν αγαπούν το μαρτύριο της μακράς φθοράς. Ας «λιώσουν» πολιτικά εκεί, αν αυτή είναι η επιθυμία τους. Η ηθική «πτώσις» είναι αυτή που επέρχεται. Και πονά πολύ περισσότερο από την άλλη. Εκλογές μπορείς να κερδίσεις και μπορείς να χάσεις, μέσα στο πρόγραμμα της ζωής είναι όλα. Μεγαλύτερη τιμωρία, όμως, από το να ντρέπεσαι να κυκλοφορήσεις στον δρόμο δεν υπάρχει. Αυτή είναι η αληθινή «πτώσις».