Φωνή λαού, οργή θεού

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Την καραμέλα περί «αποσταθεροποίησης» αναμασά εδώ και μέρες η κυβέρνηση, με πρώτον τον Κ. Μητσοτάκη και από δίπλα τα εξαπτέρυγά του όπως οι (έχοντες ασφαλώς και τις προσωπικές στρατηγικές τους) Αδ. Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης. Και είναι βέβαιο ότι θα το κάνουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση όσο πλησιάζουμε προς την Παρασκευή 28 του μήνα. Μόνο που αυτό εξελίσσεται σε μια μεγάλη παγίδα για τους ίδιους και τη Ν.Δ…

Το στερεότυπο αυτό είχε κάποιο νόημα σε άλλες εποχές. Ήταν η άμυνα των κυβερνήσεων όταν έβλεπαν να απειλείται η πρωτοκαθεδρία τους, έχοντας απέναντι όμως, εκτός από την κοινωνία, και ισχυρές αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις. Σήμερα τι ακριβώς συμβαίνει;

Υπάρχει μεν κοινωνική οργή, και μάλιστα σε τεράστιο βαθμό, αλλά με την αντιπολίτευση κατακερματισμένη και αλληλοσπαρασσόμενη όλα αυτά τα «πάνε να μας ρίξουν» θυμίζουν κλαψούρισμα κακομαθημένων παιδιών και τίποτε άλλο. Δηλαδή ποιος θα πιστέψει σοβαρά ότι προκαλούν αποσταθεροποίηση τα (άλλα) κόμματα που εξακολουθούν να κινούνται είτε λίγο κάτω είτε λίγο πάνω από το 10% και το ένα τρώει από τις σάρκες του άλλου; Τέτοια δύναμη έχουν; Μπα…

Για πρώτη φορά, τουλάχιστον στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, είναι η κοινωνία που έχει βγει μπροστά. Η σημερινή πολιτική αντιπολίτευση δεν έχει καν τις δυνάμεις που της αποδίδονται και τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, προσπαθώντας να διασωθεί και να μη βρεθεί κι εκείνη στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Αυτό που λένε «αποσταθεροποίηση» ο πρωθυπουργός και οι κόλακές του δεν είναι παρά η κατακρήμνισή τους υπό το βάρος της λαϊκής οργής. Όσο το διατυμπανίζουν μάλιστα τόσο πιάνονται στο δόκανο που έχουν στήσει οι ίδιοι.

Ενώ ανέβηκαν στην εξουσία και κυβέρνησαν ως εγγυητές και φύλακες της σταθερότητας (εξ ου και ο μέγας καημός τους για μονοκομματικές κυβερνήσεις), τώρα ομολογούν ότι δεν μπορούν να την εξασφαλίσουν. Άρα και δεν την εκπροσωπούν πλέον.

Προσπαθούν από τη μια να φοβίσουν τους νεοδημοκράτες και από την άλλη να προκαλέσουν τον οίκτο τους για να μη βγουν κι αυτοί στους δρόμους την Παρασκευή. Μόνο που το μήνυμα που τελικά περνάνε (με εξαίρεση το στενό πελατειακό σύστημα που απλώς λουφάζει) είναι το αντίθετο. Είναι το μήνυμα της αδυναμίας μπροστά σε αυτά που έρχονται…

Η αναταραχή δεν θα κρατήσει τη Ν.Δ. στην εξουσία. Κι αν θέλει πραγματικά να υπάρξει σταθερότητα ο κ. Μητσοτάκης, μπορεί να το κάνει έστω και τώρα αφήνοντας τους θεσμούς να λειτουργήσουν, να βγει όλη η αλήθεια και να ανακτηθεί η χαμένη εμπιστοσύνη στα κόμματα και στη Δικαιοσύνη.

Σε τελική ανάλυση, υπάρχει κι άλλη διέξοδος. Την είχε ενστερνιστεί και ο πατέρας του, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όπως είχε αποδεχθεί και ο ίδιος -πριν γαντζωθεί στην πρωθυπουργική καρέκλα- ότι «τα πάντα μπορούν να διορθωθούν γιατί στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».