Το «μητσοτακικό» παραλήρημα ενός καταρρέοντος πρωθυπουργού

Του Δημήτριου Νικ. Δασκαλάκη*

Έπειτα από σχεδόν έξι χρόνια απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας ο κ. Μητσοτάκης, πληρώνοντας τα επίχειρα της πρωθυπουργικής του αλαζονείας, βρίσκεται πρώτη φορά στη γωνία του «πολιτικού ρινγκ», προσπαθώντας απεγνωσμένα (με τη βοήθεια των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής εξαπάτησης) να αποφύγει τα επαναλαμβανόμενα «λακτίσματα» όχι της ανύπαρκτης και κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, αλλά της κοινωνίας των πολιτών, που απαιτεί ανεξάρτητη και αμερόληπτη Δικαιοσύνη και απόδοση ποινικών ευθυνών σε πολιτικά πρόσωπα για το έγκλημα των Τεμπών, όσο υψηλά κι αν ίστανται.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Το τρομακτικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, που βύθισε σε εθνικό πένθος τον ελληνικό λαό, προκαλώντας τον θάνατο σε 57 συνανθρώπους μας, χωρίς μέχρι σήμερα -δύο χρόνια μετά- να έχουν δοθεί πειστικές απαντήσεις για τις ακριβείς συνθήκες της ανείπωτης τραγωδίας, έχει εξελιχθεί στον πολιτικό εφιάλτη της κυβερνητικής εξουσίας. Η τελευταία εμφανίζεται αιφνιδιασμένη από τις μαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών, ανήμπορη να αντιμετωπίσει τη διογκούμενη λαϊκή οργή για τα εγκληματικά σφάλματα, τις παραλείψεις και τις ολιγωρίες του κρατικού μηχανισμού, που εντοπίζονται τόσο στην αδυναμία αποτροπής του πολύνεκρου δυστυχήματος όσο και στην ύποπτη καθυστέρηση διερεύνησης των συνθηκών υπό τις οποίες αυτό συνέβη.

Ο κ. Μητσοτάκης, παρακολουθώντας έντρομος την αθρόα προσέλευση των πολιτών στα μεγάλα συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της περιφέρειας με κεντρικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το «πολιτικό οξυγόνο» της κυβέρνησής του εξαντλείται, καθώς στη συνείδηση του απλού κόσμου έχει εγγραφεί ως ο «ιθύνων νους» της συγκάλυψης των αιτίων του τραγικού δυστυχήματος.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, στις 27 Φεβρουαρίου αναμένεται η δημοσίευση της έκθεσης του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών, που ενδέχεται να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι η τεράστια πυρόσφαιρα, η οποία ακολούθησε τη σύγκρουση των δύο τρένων, οφείλεται στην παράνομη μεταφορά υδρογονανθράκων της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Αν οι πληροφορίες επιβεβαιωθούν, τότε η πάνδημη συμμετοχή του λαού στην προγραμματισμένη κινητοποίηση της 28ης Φεβρουαρίου θα αποκτήσει άτυπο χαρακτήρα κοινωνικού δημοψηφίσματος παλλαϊκής κατακραυγής της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά σε κάθε περίπτωση κρίνεται πολύ πιθανό να αποτελέσει τη θρυαλλίδα απρόβλεπτων και καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων, ενώ υπό προϋποθέσεις μπορεί να προκαλέσει ακόμα την αποσταθεροποίηση και την πτώση του διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου μητσοτακικού συστήματος εξουσίας.

Υπό τα δεδομένα αυτά, ο κ. Μητσοτάκης, επιχειρώντας την επικοινωνιακή του αντεπίθεση, παραχώρησε (στις 16/2/2025) εκτενή συνέντευξη στην πάντοτε φιλόξενη εφημερίδα «Καθημερινή», στην οποία εμφανίστηκε εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας, προστάτης της δημοκρατίας και λάβρος κατά της αντιπολίτευσης. Ακολούθως, υπαινίχθηκε σαφώς ότι οι μαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών ταυτίζονται με «κομματικές υστεροβουλίες» και «σχέδια προσωπικής προβολής». 

Μελετώντας κανείς προσεκτικά τη συνέντευξη του προέδρου της κυβερνήσεως συνειδητοποιεί με δέος την πολιτική και κοινωνική απομόνωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος, έχοντας χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, στηρίζεται αποκλειστικά στη δύναμη των φίλα προσκείμενων εφημερίδων και ΜΜΕ για τη μακροημέρευση της πολιτικής του εξουσίας.

Παραδίδει με κομπασμό μαθήματα πολιτικής ευθύνης και ευπρέπειας, τονίζοντας υποκριτικά ότι «η χώρα έχει ανάγκη από αλήθεια και σοβαρότητα», ενώ την ημέρα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος ολόκληρος ο ελληνικός λαός διαπίστωσε με τον πλέον τραγικό τρόπο την κατάρρευση του αφηγήματος του επιτελικού κράτους, αφού αποδείχθηκε όχι η σοβαρότητα της χώρας, αλλά η ανικανότητα της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη να εγγυηθεί την καλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου, σύγχρονες υποδομές και ευρωπαϊκά συστήματα ασφαλούς κυκλοφορίας των τρένων και μεταφοράς των επιβατών.

ΜΠΑΖΩΜΑ

Στο απόγειο της πολιτικής του θρασύτητας, ο κ. Μητσοτάκης, αντί να απολογηθεί για το πρωτοφανές μπάζωμα, που κατέστρεψε (κατά γενική παραδοχή) όλα τα πιθανά ευρήματα και στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν από τις αρμόδιες κρατικές Αρχές και υπηρεσίες, και να αξιολογηθούν, ώστε να ριχθεί άπλετο φως σε κάθε σκοτεινή πτυχή αυτής της υπόθεσης και να απαντηθούν τα καυτά ερωτήματα των χαροκαμένων γονέων για τα πραγματικά αίτια του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος, εκείνος αποδύεται σε ένα «μητσοτακικό» παραλήρημα, καθώς φαντασιώνεται έναν «αντιμητσοτακικό» συνασπισμό πολιτικών δυνάμεων, «που κρύβει τη δική του έλλειψη προγραμμάτων και θέσεων», ενώ όφειλε να ζητήσει -και διαρκώς να ζητάει- συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, υποβάλλοντας τουλάχιστον την παραίτηση της κυβερνήσεώς του.

Ο κ. Μητσοτάκης, εκδηλώνοντας την έντονη περιφρόνησή του για τον συναισθηματικό αντίκτυπο της σιδηροδρομικής τραγωδίας στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων πολιτών, αδιαφορεί επιδεικτικά για την εδραιωμένη πεποίθηση του ελληνικού λαού ότι το μπάζωμα διατάχθηκε «άνωθεν», με σκοπό να καταστεί ανέφικτη η συλλογή από τον τόπο του δυστυχήματος των κρίσιμων αποδεικτικών στοιχείων -και επομένως τεκμαίρεται η πολιτική βούληση της κυβερνήσεως να εκμηδενίσει την αποδεικτική τους δύναμη- που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην αποκάλυψη της αλήθειας και στον στιγματισμό σημαινόντων πολιτικών προσώπων.

Την ίδια στιγμή, στο αποκορύφωμα της πολιτικής του αμετροέπειας, φθάνει στο σημείο να συνδέσει το πάγκοινο αίτημα για κάθαρση στον δικαστικό χώρο και διαφάνεια στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων με απόπειρα νέου διχασμού της χώρας, αφού αναφέρει ότι «η χώρα δεν έχει ανάγκη από νέους διχασμούς», ενώ κάθε διαφορετική άποψη, είτε πολιτικού σχηματισμού είτε συλλογικού φορέα ή μεμονωμένου πολίτη που διαφοροποιείται από το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα του «ανθρώπινου λάθους», την αντιμετωπίζει ως «θεωρία συνωμοσίας» και «λαϊκίστικο σύνθημα», αποδεικνύοντας ότι ζει στο δικό του παράλληλο σύμπαν, εντελώς αποκομμένος από την κοινωνική πραγματικότητα.

Όταν ο κ. Μητσοτάκης αναφέρεται στην αναζήτηση της αλήθειας, στον εντοπισμό και στην τιμωρία των υπευθύνων, υπονοεί πάντοτε μη πολιτικά πρόσωπα, καθόσον τα μέλη της κυβερνήσεώς του και ο ίδιος είναι υπεράνω πάσης (ποινικής) υποψίας και επομένως ο εκάστοτε βουλευτής που υπουργοποιείται αποβάλλει αυτοδικαίως από πάνω του την ποινική ευθύνη, αποδεχόμενος (το πολύ) μόνο την πολιτική, προκαλώντας την αηδία των πολιτών για την προκλητική και άνιση μεταχείρισή τους.

Συνεπώς, η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, επιρρίπτοντας συστηματικά την ευθύνη για κάθε τραγωδία, είτε στο μικροκλίμα (Μάτι) είτε στην «ακραία αστική καταιγίδα» (Μάνδρα) ή, τέλος, στον ανθρώπινο (μη πολιτικό) παράγοντα (Τέμπη), θα εμφανίζεται πάντοτε ενώπιον της κοινής γνώμης ως «λευκή αθώα περιστερά», εμπαίζοντας με τον πλέον σαδιστικό τρόπο τη νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών και διεκδικώντας με περισσή θρασύτητα την ψήφο τους.

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Επίσης, ο κ. Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» επιδόθηκε στις γνωστές πολιτικές του ταχυδακτυλουργίες, μιλώντας για «ορατά αποτελέσματα» από την πολιτική της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ ο ελληνικός λαός ως μόνη ορατή πραγματικότητα εξακολουθεί να βλέπει την εμμονή των Τούρκων στη «Γαλάζια Πατρίδα», την οποία έχουν αναγάγει σε επίσημο δόγμα της εξωτερικής τους πολιτικής, που συμπυκνώνει το σύνολο των επεκτατικών και αλυτρωτικών διεκδικήσεων της γείτονος και υπονομεύει την άσκηση του δικαιώματος εθνικής μας κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Την ίδια στιγμή, η απολύτως νόμιμη και σύμφωνη με το Δίκαιο της Θάλασσας αναφαίρετη άσκηση του δικαιώματος επέκτασης του εύρους των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. αντιμετωπίζεται από την πολιτικοστρατιωτική ελίτ της Τουρκίας ως «αιτία πολέμου» (casus belli), δηλαδή θα εκληφθεί ως μονομερής ενέργεια της Ελλάδας, που θα προκαλέσει αυτομάτως την εμπόλεμη σύρραξη των δύο χωρών.

Συνεπώς, η συγκυριακή μείωση του αριθμού των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου και η αποφυγή των εντάσεων στο Αιγαίο δεν εμπνέουν δικαιολογημένη αισιοδοξία και ασφάλεια ούτε πιστοποιούν τη στέρεη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων όσο η Τουρκία δεν εγκαταλείπει τη δυνατότητα της προσφυγής στη χρήση στρατιωτικής βίας, στην περίπτωση ατυχούς εκβάσεως μιας διαπραγματευτικής διαδικασίας με την Ελλάδα.

Επομένως, η επίκληση των «ήρεμων νερών» από τα πρωθυπουργικά χείλη είναι το «κουτόχορτο» για τους βρεφοποιημένους πολίτες και ως εκ τούτου δεν παράγει «επωφελές κεκτημένο» για τη γεραπετρίτεια εξωτερική πολιτική όσο δεν ακυρώνεται ή έστω δεν μετριάζεται η αναθεωρητική ατζέντα της Άγκυρας, που επιδιώκει σταθερά και ανυποχώρητα την ανατροπή του υφιστάμενου status quo στο Αιγαίο, καθώς αποτελεί πάγια γεωπολιτική της επιδίωξη η τροποποίηση των όρων της Συνθήκης της Λωζάννης.

Κρίνεται σκόπιμο οι Έλληνες πολίτες να ανοίγουν συχνότερα τον χάρτη της Ελλάδας, αφού έτσι θα διαπιστώσουν ότι η γεωγραφία του Αιγαίου μαρτυρεί, καταδεικνύει και επιβεβαιώνει, διαμέσου των αιώνων, την αδιαμφισβήτητη ελληνικότητά του.

*Δικηγόρος Αθηνών