Ζητείται (αυθεντική) ευρωπαϊκή ηγεσία!

Του Μανώλη Κοττάκη

Ανήκω σε μια γενιά που καμάρωνε για την Ευρώπη και για τη Δύση. Το 1986 ως πρωτοετείς στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής φορούσαμε στο πέτο τις κονκάρδες με τα 12 αστέρια και περπατούσαμε υπερήφανοι στον δρόμο.

Μέσα στα αμφιθέατρα δώσαμε μάχες για να επιβάλουμε με ψηφοφορίες σε αντίξοες συνθήκες αυτό που είναι σήμερα αυτονόητο: το Erasmus και τις ανταλλαγές φοιτητών. Θεωρούσαμε την ευρωπαϊκή ταυτότητα σύμφυτη με την ελληνική εθνική ταυτότητα.

Γνωρίζαμε ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι σύνθεση του χριστιανισμού, του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της ρωμαίικης παράδοσης.

Η συνέχεια δεν ήταν η αναμενόμενη. Μόλις οι προφήτες της Εσπερίας κήρυξαν το τέλος της Ιστορίας και η Δύση νίκησε ολοκληρωτικά τον κομμουνισμό, η ζωή μάς επιφύλαξε ζωηρές εκπλήξεις. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη ήρθε από τους Γάλλους γκολικούς του Σιράκ, οι οποίοι πολέμησαν το 2005 το νέο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το οποίο περιελάμβανε στο προοίμιό του την αναγνώριση ότι ο χριστιανισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Έκτοτε στην καρδιά της κρατών της βόρειας Ευρώπης επικράτησε η πολιτική της ουδετεροθρησκείας.

Η αποκαθήλωση των εικόνων από τα σχολεία και το Ευρωκοινοβούλιο, η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, η ελεύθερη λειτουργία των τζαμιών χωρίς έλεγχο.

Τα αποτελέσματα αυτής της φιλελεύθερης πολιτικής η Ευρώπη τα «γεύεται» τώρα.

Η φύση απεχθάνεται το κενό. Το κενό του χριστιανισμού στα σχολεία το κάλυψε ο ισλαμισμός. Σήμερα είναι ευρέως γνωστό ότι το Κοράνι ασκεί γοητεία σε νέα παιδιά χριστιανικών οικογενειών και έχει τη δύναμη να τα προσηλυτίζει. Στην Ευρώπη δεν επικράτησε το μετριοπαθές Ισλάμ, όπως στην Ελλάδα, όπου μέχρι στιγμής, δόξα τω Θεώ, από τους 120.000 μουσουλμάνους της Θράκης δεν έχει βγει ούτε ένας τζιχαντιστής. Εκεί επικράτησε το ριζοσπαστικό Ισλάμ, το οποίο «κτυπά» κάθε Χριστούγεννα. Περιδεής η ευρωπαϊκή πολιτική ορθότης, δεν αντέδρασε στην αλλοίωση αυτού που αποκαλούμε ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Σάλπισε την υποχώρηση.

Παραδόθηκε στο Ισλάμ

Αντί για «καλά Χριστούγεννα» εύχεται «καλές εορτές». Στην πραγματικότητα η Ευρώπη παραδόθηκε στο ριζοσπαστικό Ισλάμ για να έχει εργατικά χέρια. Και «καταπίνει» ακόμα και προκλήσεις, όπως τη διαφήμιση αεροπορικής εταιρίας από το Πακιστάν τα αεροπλάνα της οποίας εικονίζονταν σε σποτ να εμβολίζουν όπως στους Δίδυμους Πύργους τον Πύργο του Άιφελ.

Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη πράξη συνθηκολόγησης της Ευρώπης που σαπίζει. Διαβάστε την «Υποταγή» του Μισέλ Ουελμπέκ που περιγράφει το δυστοπικό μέλλον και θα καταλάβετε. «Ελέγχεις τα παιδιά; Ελέγχεις το μέλλον;»

Αυτό είναι το δόγμα των ριζοσπαστικών μειονοτήτων που αυξάνονται δημογραφικώς ραγδαία και εμφανίζουν την τάση να μετατρέψουν την Ευρώπη του πολιτισμού σε κάτι άλλο.

Ωστόσο εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οξύμωρο πρόβλημα. Ενώ η Ευρώπη, σύμφωνα με όσα γράφει ο Τζορτζ Φρίντμαν στο «Σημεία ανάφλεξης» δεν αντέχει σε μεγάλους αριθμούς τον ξένο, εντούτοις λόγω της πολιτικής ορθότητας και της πολυπολιτισμικότητας υποκρίνεται το ακριβώς αντίθετο. Τι μέλλον όμως έχουν οι οργανωμένες κοινωνίες χωρίς συνοχή; Τι μέλλον έχουν οι κοινωνίες που υπερασπίζονται τις αξίες των νομισμάτων και όχι τις αξίες που έχουν οι πολίτες στις καρδιές τους; Οι πατρίδες προηγούνται των αγορών.

Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη που γνωρίσαμε ως φανατικοί υποστηρικτές της Ευρώπης ήταν η στάση της Ε.Ε. στην κρίση. Στα μνημόνια. Με σημαιοφόρο τη Γερμανία των Χριστιανοδημοκρατών αυτή τη φορά. Ο ρατσισμός της για τους λαούς. Που βεβαίως πληρώνεται σήμερα ακριβά με όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία.

Αυτοί που μας καταδίωκαν και μας εξευτέλιζαν ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους σήμερα ταλαιπωρούνται, πένονται, αποβιομηχανοποιούνται και διασύρονται.

Στην κρίση ανακαλύψαμε λοιπόν ότι η Ευρώπη είχε ναυπηγήσει ένα σκαρί μόνο για τους καλούς καιρούς, αλλά όχι για τις φουρτούνες.

Στα μποφόρ και στην κακοκαιρία έριχνε τα αδύνατα μέλη της στη θάλασσα και περίπου τους έλεγε να πάνε να πνιγούν.

Στην καρδιά της κρίσης αυτά τα λέγαμε μόνοι μας. Όσο ο Νότος πριμοδοτούσε τα πλεονάσματα του Βορρά με δανεικά από γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, όλα καλά.

Τιμωρητικά μνημόνια

Μόλις υπήρξε ο πρώτος κυματισμός, η απάντηση ήταν τιμωρητικά μνημόνια στους μικρούς για να εξοφληθούν μέχρι το τελευταίο ευρώ οι τράπεζες των μεγάλων. Αυτά που λέγαμε τότε εμείς τώρα τους τα γράφει ο Ομπάμα στα απομνημονεύματά του. «Έκαναν πως δεν άκουγαν όταν τους έλεγα ότι φταίνε οι τράπεζές τους» γράφει.

Στην κρίση της ΟΝΕ μάθαμε ότι η Ευρώπη εκτός από αντιχριστιανική έχει και ανήθικη ηγεσία. Η ανηθικότητα της οποίας κορυφώθηκε μετά την εκλογή των Δημοκρατικών στην ηγεσία των ΗΠΑ. Η Ευρώπη και οι ηγεσίες της εντάχθηκαν στο ιδεολογικό μέτωπο της αποχριστιανοποίησης και, επισήμως, της αποδόμησης της οικογένειας, της υιοθέτησης της ατζέντας συμπερίληψης των δοξασιών ότι τα φύλα είναι επτά και εκατόν επτά.

Είχε έλθει η ώρα του μεγάλου κατήφορου. Αλλά και η ώρα της σταδιακής αφυπνίσεως των κοινωνιών.

Σήμερα μαθαίνουμε έκπληκτοι ότι ο ιδεολογικός αυτός αγών γινόταν με το αζημίωτο. Ηθοποιοί, πολιτικοί δημοσιογράφοι, αναλυτές πληρώνονταν από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών με τεράστια ποσά για να αναμηρυκάζουν την προπαγάνδα των Δημοκρατικών. Για τα εμβόλια, για τους τρανς, για τους μετανάστες, για τα ηλεκτρικά Ι.Χ., για τις ανεμογεννήτριες!

Τα δύο τελευταία κτυπήματα της Ε.Ε. τα ζήσαμε με την πανδημία και με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Στην πανδημία απαγορεύτηκε ο επιστημονικός διάλογος για τα εμβόλια, ενώ επιβλήθηκε λογοκρισία στην ελευθερία έκφρασης. Ειδικώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που ομολόγησε και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του facebook Ζάκερμπεργκ, που ομολόγησε τη λογοκρισία που του επιβλήθηκε.

Ο απολογισμός 

Μέχρι τώρα τι έχουμε λοιπόν ως απολογισμό της Ευρώπης στον 21ο αιώνα; Αντιχριστιανισμό, διεθνείς συνθήκες εξόντωσης των λαών και αύξησης της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, υποχώρηση της ελευθερίας έκφρασης, κατάργηση του πλουραλισμού, κατάργηση του επιστημονικού διαλόγου, ρατσισμό και ελιτισμό, αποδόμηση της οικογένειας, προώθηση της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, με τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και με την ευρωπαϊκή ταυτότητα ένας Θεός ξέρει. Αν αυτή η Ευρώπη ήταν άνθρωπος, θα τον κάναμε παρέα;

Το καταλυτικό κτύπημα σε αυτή την ανήθικη Ευρώπη το έδωσε ο πόλεμος. Ένας πόλεμος που ξέσπασε στην αυλή της και ως η θεραπαινίδα των δημοκρατικών επέτρεψε να ξεσπάσει. Με τίμημα πολύ ακριβό. Αντικαταστάθηκε το ρωσικό μονοπώλιο με το αμερικανικό μονοπώλιο, αλλά με τιμές τέσσερις φορές πιο ακριβές.

Τις οποίες πληρώνουμε κι εμείς στους λογαριασμούς της ΔΕΗ και της βενζίνης.

Η κυνική Ευρώπη που αρνείτο την αμοιβαιοποίηση του χρέους στην Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων τώρα μας εκλιπαρεί να βάλουμε το χέρι στην τσέπη όλοι μαζί για να χρηματοδοτήσουμε με κοινό δανεισμό την ευρωπαϊκή άμυνα! Η κυνική Ευρώπη διαμαρτύρεται που ο Τραμπ την αποκλείει από τις διαπραγματεύσεις ενώ ξέρει ότι η δική της ώρα της γεωπολιτικής ενηλικίωσης ήταν λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Για να τον αποτρέψει. Τώρα πια είναι αργά. Ο Τραμπ συζητά απευθείας με τη Ρωσία γιατί ο Πούτιν είναι ο νικητής του πολέμου. Αν νικούσε ο Ζελένσκι, δεν υπήρχε περίπτωση να αρχίσουν διαπραγματεύσεις.

Ιστορικό παράδειγμα 

Ο πόλεμος όμως τελείωσε και έφθασε η ώρα του τελικού λογαριασμού. Η Ουκρανία είναι ακόμη ιστορικό παράδειγμα για το τι παθαίνει κανείς αν «πολεμά τους πολέμους των άλλων». Το μάθημα αυτό το πληρώσαμε πολύ ακριβά εμείς οι Έλληνες όταν αποφασίσαμε τη Μικρασιατική Εκστρατεία καθ’ υπόδειξιν των Άγγλων. Όταν απέσυραν την υποστήριξή τους, ζήσαμε τον όλεθρο που μας στοιχειώνει μέχρι σήμερα ως εθνικό τραύμα. Τα ίδια υπέστησαν λαοί που μπήκαν για λογαριασμό των ΗΠΑ και «αδειάστηκαν» στην πορεία: Κούρδοι, Αρμένιοι, Αφγανοί, Λίβυοι. Να μην υπάρχουν λοιπόν απορίες γιατί φθάσαμε έως εδώ. Η ευνουχισμένη Ευρώπη συνετρίβη επειδή από ηγέτης υπήρξε υπηρέτης των άλλων. Πού είσαι, Ντε Γκολ, πού είσαι, Αντενάουερ, πού είσαι, Ζαν Μονέ…