Του Γιώργου Κ. Στράτου
Είναι πολύ απαιτητικό έργο η οργάνωση μίας μονάδας με σοβαρή αποστολή. Εφόσον αυτοί που τη δημιουργούν, θέλουν να επιτελέσει και το έργο της και όχι μόνο να κόψουν την κορδέλα των εγκαινίων στο κτίριο που θα τη στεγάσει!
Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να συνυπάρξουν: το όραμα για τον σκοπό που θα υπηρετήσει, το οργανόγραμμα που θα της επιτρέψει να είναι λειτουργική, η αναζήτηση των ανθρώπων που θα τη στελεχώσουν, όχι ως άθροισμα ικανοτήτων που προκύπτει από τα βιογραφικά τους αλλά κυρίως ως κατάθεση ψυχών που συμμερίζονται την αναγκαιότητα της ύπαρξής της, η ορθή εκτίμηση των συνθηκών κατά τον χρόνο δημιουργίας της και η εύρεση των αναγκαίων οικονομικών πόρων για τη στήριξή της.
Για το δικό μας έθνος, μικρό αριθμητικά και με μεγάλο αριθμό αποδήμων, δύο τέτοιες σοβαρότατες αποστολές αποτελούν η εκπαίδευση των νέων της ομογένειας και η ενεργοποίηση των Ελλήνων που ζουν και εργάζονται ανά τον κόσμο, όχι μόνο κάθε φορά που η πατρίδα τούς χρειάζεται αλλά ως σταθερούς κύκλους αναφοράς στις χώρες διαμονής τους. Αυτές τις αποστολές υλοποιούν σε συνεργασία τα υπ. Εξωτερικών και Παιδείας.
Ομολογώ ότι το έργο τους δεν έχει υποπέσει συχνά στην αντίληψή μου. Αντιθέτως πληροφορούμαστε για σχολεία που κλείνουν ή για κενές θέσεις δασκάλων, παρά τα αιτήματα για την πλήρωσή τους.
Συμβάλλοντας στην προσπάθεια των υπηρεσιακών παραγόντων που εντέλλονται με την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας, θα πρότεινα στους ίδιους και κυρίως στους υπουργούς να διαβάσουν το, βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, βιβλίο της σπουδαίας Ελληνίδας, καθηγήτριας του ΕΚΠΑ, αείμνηστης Ελένης Ε. Κούκκου, «Ιωάννης Καποδίστριας, ο άνθρωπος-ο διπλωμάτης 1800-1828» εκδ. Πατάκη.
Θα μάθουν πώς ο Προμηθέας του Νεότερου Ελληνισμού κατάφερε με πενιχρότατα μέσα, υπό αντιξοότατες συνθήκες, να επιτύχει αδιανόητα όχι μόνο για μία ανύπαρκτη κρατική οντότητα αλλά πολύ δύσκολα ακόμη και για τις οργανωμένες αυτοκρατορίες της εποχής.
Ένα πλήρες υπόδειγμα για τα Ελληνικά Μορφωτικά Ινστιτούτα και Σχολεία στο εξωτερικό και για τη λοιπή προπαγάνδα υπέρ της Ελλάδος και των θέσεών της.
Με την ίδρυση της «Εταιρείας των Φίλων των Μουσών (Φιλομούσου)» στη Βιέννη το 1814, διεθνοποίησε το πρόβλημα των υποδούλων Ελλήνων και πυροδότησε την έκρηξη του φιλελληνισμού σε όλη την Ευρώπη.
Τυπικά διενεργούσε εράνους για να χρηματοδοτήσει τις σπουδές Ελληνοπαίδων στο εξωτερικό, διαφώτιζε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη προετοιμάζοντάς την για τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας και έστηνε τα διεθνή δίκτυα συνεργασίας των Ελλήνων για την εξυπηρέτηση των αναγκών του.
Αγωνιούσε για την εκπαίδευση, την οποία θεωρούσε προαπαιτούμενο για την πρόοδο και την ευημερία του λαού. Προετοιμάζοντάς την, αντέγραφε τα συστήματα πιο προχωρημένων κρατών, κατέγραψε τα ορφανά Ελληνόπουλα που κατέφυγαν στην Ευρώπη λόγω Τουρκοκρατίας (!), κανονίζοντας ποια επιστήμη ή τέχνη θα ακολουθούσε το καθένα αναλόγως των ταλέντων του!
Βρήκε και αξιοποίησε τους πιο άξιους συνεργάτες.
Όπως θα ‘λεγε κι ο ίδιος ο Κυβερνήτης: «Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του».
