Το κάστρο της Δικαιοσύνης πέφτει από μέσα

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Πολλές φορές στην πολιτική δεν έχει τόση σημασία τι λέει κάποιος, αλλά το πόσο αποφασισμένος είναι ο αντίπαλός του να το χρησιμοποιήσει εναντίον του.

Τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου τού όχι και τόσο μακρινού 2013, στο κρατικό ραδιόφωνο ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως υπενθυμίζει ο Κυριάκος Βελόπουλος, είχε δηλώσει χωρίς περιστροφές: «Δεν έχω την ίδια εμπιστοσύνη σε κάποιους λειτουργούς της Θέμιδος, διότι φοβάμαι ότι κάποιοι δικαστές εθελοτυφλούν». Δεν άνοιξε ρουθούνι.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ωστόσο, μπροστά στη δήλωση αυτή καίριας υπονόμευσης του κύρους της δικαστικής εξουσίας, η συναφής αναφορά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι με όσα συμβαίνουν αυτή την εξαετία της Ν.Δ. και ειδικά στις μέρες μας έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη, συνιστά πταίσμα.

Εντούτοις, ένας καιροφυλακτών στρατός έμμισθων υβριστών σαν να κανοναρχείται πάντοτε από την ίδια αόρατη μπαγκέτα, έπιασε χωρίς χρονοτριβή δουλειά στο διαδίκτυο κάνοντας το μόνο πράγμα που του δίδαξαν να ασκεί καλά: τη διασπορά μίσους και τοξικών σχολίων που δηλητηριάζουν την πολιτική ατμόσφαιρα και ακυρώνουν κάθε δυνατότητα να κρατηθεί η πολιτική αντιπαράθεση σε κάποιο πολιτισμένο ύψος. Δεν σκόρπισε το χρήμα των φορολογουμένων άδικα ο Πέτσας. Τα εγκαιροφλεγή ανακλαστικά αυτού του είδους της (αηδιαστικής) «δημοσιογραφίας» εξαιτίας της οποίας μας παίρνει όλους η μπάλα βρίσκονται σε ευθεία συνάρτηση με τον βαθμό του «λαδώματος» της μηχανής…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η πιο διεφθαρμένη της Μεταπολίτευσης, έχει αποδείξει ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός. Οι άνθρωποι του πρωθυπουργού, όπως άλλωστε κι ο ίδιος, έχουν αυθαίρετα ορίσει ένα πλαίσιο πολιτικής συμπεριφοράς που μοιάζει με την κλίνη του Προκρούστη. Όποιος παγιδεύεται στα στενά όριά του και το τηρεί σαν καλό παιδί, εισπράττει τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και την ευαρέσκεια του αρχηγού. Οι υπόλοιποι που δεν καταδέχονται να συνθηκολογήσουν με αυτή την πολιτική ατιμία ονομάζονται «αντισυστημικοί», «λαϊκιστές» και ό,τι άλλο πρόχειρο βρεθεί και αντιμετωπίζονται από τον υπερόπτη και αλαζόνα πρωθυπουργό με το προβληματικό «πόθεν έσχες» καταφρονετικά.

Στα καφενεία, ο κόσμος που δεν τρέφει τα καλύτερα αισθήματα για τον Μητσοτάκη, λέει σαρκαστικά πως άμα ζούσε στη Γαλλία, θα είχε την τύχη του Σαρκοζί. Θα κυκλοφορούσε με ειδικό βραχιολάκι στο πόδι. Κι άλλοι, πιο φιλοσοφημένα, υποστηρίζουν ότι στον Μητσοτάκη και στο σόι του θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, διότι μας αποκαλύπτουν νέες απάτητες περιοχές όπου συντρίβονται οι ηθικές αξίες.

Ο εσμός που τον περιβάλλει προκαλεί. Και παράγει εχθροπάθεια και ένταση. Το Μαξίμου και τα υπόγεια της σημερινής Ν.Δ., έτσι αγνώριστη που κατάντησε στα χέρια του Μητσοτάκη, είναι η πιο βαριά βιομηχανία παραγωγής μίσους. Αφού συνειδητοποίησε ότι η τηλεοπτική συνέντευξη τον τσαλάκωσε άγρια και έπειτα από ένα διάστημα όπου έτρωγε αλύπητα «ξύλο» όπως του αξίζει, στα σκοινιά, επέστρεψε από χθες στην πόλωση, την περιφρόνηση του λαού και τα χυδαία και κατάπτυστα υπονοούμενα εναντίον των γονιών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Τον συνεπικουρούν κάτι αρσενικές και θηλυκές καλοταϊσμένες πλύστρες που χαλάνε τον κόσμο ότι απειλείται η σταθερότητα κι ότι επιτέλους η Καρυστιανού, την οποία αυτά τα ερπετά δεν μπορούνε καν να κοιτάξουν στα μάτια, το έχει παρακάνει. Είναι φανερό ότι φοβούνται τον λαό που ακηδεμόνευτος κατεβαίνει στους δρόμους. Ψάχνουν μια νέα Marfin για να τον ξαναστείλουν στον καναπέ; Αυτή τη φορά, ας προσέξουν!