Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Η ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ J.D. Vance στο Μόναχο, ανεξαρτήτως των κραυγών των ελίτ, έχει ήδη καταγραφεί στην Ιστορία της ανθρωπότητας ως «μνημειώδης».
Όλοι ανέμεναν ότι θα μιλήσει για τα ζητήματα ασφαλείας της Ευρώπης. Όμως, το φτωχόπαιδο ή ο «χιλμπίλης» -όπως αλαζονικά τον αποκαλούν οι αντίπαλοί του- από το Οχάιο τάραξε τα νερά και αμφισβήτησε την πολιτική ορθοδοξία.
Αναρωτήθηκε δημόσια τι είναι αυτό το πράγμα που πρέπει να περιφρουρήσουμε. Εάν είναι ο δυτικός πολιτισμός, τότε πρέπει να συμφωνήσουμε ποιος είναι αυτός ο πολιτισμός.
Διότι αυτό που άφησε να εννοηθεί, εμμέσως πλην σαφώς, είναι ότι, εάν ο πολιτισμός αυτός υπερασπίζεται τη λογοκρισία, διότι κάποιοι λίγοι «γνωρίζουν καλύτερα από το πόπολο», τότε αυτή δεν είναι μια κοινή βάση ή, ακόμα χειρότερα, ένας πολιτισμός που αξίζει να προστατευτεί.
Όταν ένας πολιτισμός επιτρέπει την αθρόα λαθρομετανάστευση ή συλλαμβάνει κάποιον που προσεύχεται σιωπηλά έξω από μια κλινική αμβλώσεων, τότε αυτός είναι ένας πολιτισμός που διαπράττει αυτοχειρία. Ακόμα χειρότερα, είναι ένας πολιτισμός που ρέπει προς τον ολοκληρωτισμό.
Η προέκταση αυτής της σκέψης, βέβαια, είναι ότι αρχίζει να ομοιάζει με το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας. Μπορεί να συνεχίζουν να διεξάγονται εκλογές, αλλά τα συμβάντα με την ακύρωση της ύψιστης δημοκρατικής διαδικασίας στη Ρουμανία ή η απειλή να μιμηθεί το γερμανικό κατεστημένο τα ίδια καταδεικνύουν ότι οι ελίτ της Ευρώπης στρέφονται εναντίον των αποφάσεων των ίδιων τους των πολιτών.
Μάλιστα, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ δεν δίστασε να κάνει αυτοκριτική για τη χώρα του, αναφερόμενος στο διαρκές κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος που είναι συνυπεύθυνο για αυτή την κατάσταση.
Η έννοια του «εχθρού εκ των έσω», στην οποία πάτησε ο Βανς, ξεκινά από τον Κικέρωνα, με την αναφορά του στο ότι «ένα έθνος μπορεί να επιβιώσει από τους ανόητους, ακόμη και από τους φιλόδοξους. Αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει από την προδοσία εκ των έσω».
Συνεχίζεται από τον Τόμας Τζέφερσον, που βλέπει την ίδια την κυβέρνηση ως τη δυνάμει μεγαλύτερη απειλή για έναν πολίτη, παρά έναν εξωτερικό εχθρό. Την ανακαλύπτουμε στον Αϊζενχάουερ, ο οποίος έβλεπε μπροστά του τον κίνδυνο απόκτησης «αδικαιολόγητης επιρροής» από το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα.
Και τη θυμόμαστε από τον Ρέιγκαν, με την περίφημη φράση του «η ελευθερία δεν απέχει ποτέ περισσότερο από μία γενιά», αναφερόμενος στη σταδιακή διάβρωση των ελευθεριών εκ των έσω.
Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, ο J.D. Vance ακούμπησε πάνω στον Κικέρωνα για να θυμίσει στην Ευρώπη τις ρίζες της, στον Τζέφερσον για να προειδοποιήσει για τις παρεμβάσεις στις εκλογές, στον Αϊζενχάουερ ώστε να κάνει αυτοκριτική και να υπονοήσει ποιοι έφεραν τον πόλεμο στην Ουκρανία σε αυτό το σημείο, και στον Ρέιγκαν για να προειδοποιήσει ότι η φίμωση και η λογοκρισία δεν θα γίνουν ανεκτές.
Η ομιλία αυτή δεν σηματοδοτεί μια «αλλαγή υποδείγματος», όπως κάποιοι αναφέρουν. Εγκαινιάζει την επιστροφή στις «αιώνιες αξίες», όπως θα έλεγε ο Ράσελ Κερκ.
Επί της ουσίας, είναι μια «αντεπανάσταση».
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
