Η απαξίωση της πολιτικής (ή αλλιώς, επιτέλους γίναμε Αμερική!)

Του Strange Attractor

Μια πρωινή συνάντηση με μια παλιά φίλη, που είχα να τη δω χρόνια ολόκληρα, αποτέλεσε την αφορμή για το παρόν παραλήρημα.

Κουβεντιάζοντας λοιπόν μαζί της περί ανέμων και υδάτων, συνειδητοποίησα πως η συγκεκριμένη, αν και επιστήμων… δασκάλα,  δεν είχε ιδέα για την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, με έννοιες όπως «συγκάλυψη», «εκλογή ΠτΔ», «41%», κλπ,  να της είναι εντελώς άγνωστες. Σαν να της μιλούσα σουαχίλι ένα πράγμα.

«Δεν ασχολούμαι με σαχλαμάρες», μου είπε, «με ενδιαφέρει η οικογένειά μου, η δουλειά μου, και η διασκέδαση… όλα τα άλλα είναι για τους αργόσχολους»!

Και όπως συμπλήρωσε, δεν βλέπει ειδήσεις, δεν βλέπει πολιτικά πάνελ, δεν παρακολουθεί τον «πολιτικό κατήφορο», και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της το ποιος είναι ή θα γίνει υπουργός, πρωθυπουργός, κλπ.

Με τι ασχολείται; Με σειρές στην τηλεόραση και στο ΝΕΤΦΛΙΞ, με καλή μουσική (Αργυρό, Κιάμο, κλπ), και πού και πού με κουτσομπολιά για «σταρ», «σελέμπριτι», και «ινφλουένσερς»… έχει μάλιστα ΤΙΚ ΤΟΚ, ίνσταγκραμ, και Χ, αλλά όχι φέσιμπουκ διότι αυτό είναι για τους «κολλημένους παλιόγερους, που ψάχνουν γκόμενα»…

Ήξερε τα πάντα όλα για την Τούνη, αλλά δεν είχε καν ακουστά για την κατάντια του Καραμανλή (του Αχ.) και τις ευθύνες του για τα Τέμπη. Μάλιστα απόρησε όταν της εξήγησα ότι είναι άλλος Καραμανλής από κείνον που είχε πρωθυπουργεύσει κάποτε!

Και μπορεί η παραπάνω περίπτωση να φαντάζει σπάνια ή μοναδική, αλλά δεν είναι.

Έτσι, καλώς ή κακώς, είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων.

Μπορεί δηλαδή κάποιοι να ασχολούμαστε νυχθημερόν με την πολιτική σκηνή,  άλλοι για λόγους επαγγελματικούς (δημοσιογράφοι, κλπ.), και άλλοι από ψώνιο ή διαστροφική συνήθεια, αλλά αυτό αποτελεί την εξαίρεση.

Μόνοι μας τα λέμε, μόνοι μας τα ακούμε, μόνοι μας τα γράφουμε, και μόνοι μας τα διαβάζουμε.

Οι εφημερίδες, όσες απέμειναν, είναι κυρίως αθλητικές, τα περιοδικά κουτσομπολίστικα, οι ραδιοσταθμοί ή θα παίζουν τσιφτετελοπόπ, ή θα ασχολούνται με τις μεταγραφές και τις δηλώσεις ποδοσφαιριστών, κ.ο.κ.

Οι έφηβοι και οι νέοι, μέλη της πιο ενημερωμένης γενιάς έβερ, ασχολούνται με τα δικά τους, δηλαδή την τραπ, τα reels, και το… ποδόσφαιρο, και από πολιτικούς ξέρουν μόνο τον Κάσελ και τον Τάιλερ, ενώ οι υπόλοιποι, οι μεγαλύτεροι, δουλεύουν σαν τα σκυλιά 10ώρες την ημέρα μπας και βγάλουν λεφτά να πάνε το καλοκαίρι 5-6 μέρες σε κανένα νησί, ή το Σαββατόβραδο στον… Γονίδη.

Ποιος ασχολείται με τον Καραμανλή και τον… Πλεύρη;

Γίναμε δηλαδή επιτέλους Αμερική… εκεί όπου πάνω από το 60% του πληθυσμού δεν γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ποιος είναι πρόεδρος της χώρας, πόσο δε μάλλον ποιος ή ποια είναι υπουργός.

Εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία δεν ψηφίζει καν.

Μόνο που στην Αμερική αυτή η στάση ζωής δικαιολογείται, καθώς ό,τι και να γίνει, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, ακόμη και πόλεμος να γίνεται,  το σύστημα λειτουργεί… δεν εξαρτάται η καθημερινότητα ή η εργασία ενός πολίτη από το ποιος ανέλαβε υφυπουργός, ή Γεν. Γραμματέας με αποτέλεσμα να ξεκινήσει δραστικές αλλαγές μπας και γίνει γνωστός και πάρει επιτέλους υπουργείο, κι ανέβει φορολογική κλίμακα…

Εδώ όμως; Πού μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες όλοι ανεξαιρέτως είχαν άποψη και ήταν ως τα μπούνια πολιτικοποιημένοι;

Με τα πράσινα, τα μπλε, και τα κόκκινα καφενεία, και που πλακώνονταν μεταξύ τους οι αφισοκολλητές με τις μπατανόβουρτσες;

Με την τηλεόραση να έχει πιο πολλά πολιτικά τοκ σόου απ’ ότι σειρές;

Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς φτάσαμε εδώ;

Το εν λόγω φαινόμενο της απολιτίκ απάθειας το βλέπουμε και στα τηλεοπτικά παιχνίδια γνώσεων(!), όπου ουκ ολίγοι έχουν το θράσος να πηγαίνουν αγνοώντας βασικά θέματα ιστορίας, γεωγραφίας και… πολιτικής.

Φανταστείτε δηλαδή πόσοι άλλοι, εκατομμύρια περισσότεροι, δεν τολμούν να πάνε διότι δεν εμπιστεύονται τις γνώσεις τους!

Και βεβαίως θεωρείται πλέον φυσιολογικό ένας τέτοιος «παίκτης» να απαντάει πως ο Στάλιν πήρε Νόμπελ Ειρήνης το 1990, ή ότι πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους Οθωμανούς ήταν ο Καραμανλής… αφού όπως διευκρίνισε μετά το τσακάλι αυτό, η παίκτρια, ή κάποιος Καραμανλής θα ήταν ή κάποιος Παπανδρέου!

Τι να λέμε τώρα;

Και βέβαια σε όλη αυτή την κατάντια, έτσι τη θεωρώ, κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ο κατήφορος των δήθεν ανεξάρτητων ΜΜΕ.

Λιγότερο φυλοκυβερνητική ήταν η πάλαι ποτέ ΥΕΝΕΔ, απ’ ό,τι είναι σήμερα τα κανάλια.

Ο Τσίπρας πήγε να τα κλείσει, αλλά ο Μητσοτάκης, πιο πονηρός, απλά τα εξαγόρασε μπουκώνοντάς τα με κρατικό χρήμα.

Με αποτέλεσμα είτε βλέπεις ΕΡΤ, είτε ΣΚΑΙ, ένα και το αυτό. Η χώρα πετάει, ιδίως οικονομικά, όπου μεγαλουργεί!

Άσχετα αν αυτή τη στιγμή το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος είναι πάνω από 10 φορές μεγαλύτερο εκείνου που μας έστειλε στα μνημόνια, στο ΔΝΤ, και λίγο μετά στην αγκαλιά του… σέξι Αλέξη…

Χώρια που εδώ και πολλά χρόνια τόσο οι εφημερίδες, όσο και τα κανάλια δεν ανήκουν σε παραδοσιακούς εκδότες, αλλά σε κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες», που απλά χρησιμοποιούν τα μέσα που έχουν για να εκβιάζουν και να παίρνουν δημόσια έργα.

Σε μια χώρα που εν έτει 2025 δεν μπορείς να πας ασφαλής με τρένο από την πρωτεύουσα στη Θεσσαλονίκη, σε μια διαδρομή δηλαδή μόλις 500 χιλιομέτρων!

Συνεπώς, μπορεί να αργήσαμε, αλλά τον κόσμο πλέον δεν τον δουλεύεις όσο Μητσοτάκης κι αν είσαι, και κυρίως τους νέους, που έχουν στρέψει την πλάτη τους στους πολιτικούς, και στην πολιτική γενικότερα.

Οι μόνοι που ασχολούνται πλέον είναι όλοι όσοι ευελπιστούν σε κανέναν διορισμό ως εποχικοί στο μετρό, ή ως μετακλητοί «σύμβουλοι» σε κανέναν υφυπουργό. Γι’ αυτό και μελανιάζουν στο χειροκρότημα, ό,τι κι αν κάνει ο «Μωυσής»… μέχρι να βγει ο επόμενος σωτήρας μας, και να αρχίσουν τα παλαμάκια προς τα εκεί.

Όσο για τη μεγάλη μάζα, αυτήν πιο πολύ την ενδιαφέρει ποιο σχήμα θα πάει να δει στα κωλάδικα, και αν ο Μέσι καταλήξει στον… ΠΑΟΚ, παρά αν παραμείνουν ο «έντιμος» Σταϊκούρας, ή ο «σκοτεινός» Γεραπετρίτης στα πόστα τους…

Άξιοι της μοίρας μας.

ΥΓ- Ο Αριστοτέλης στηλίτευε τους μη ασχολούμενους με τα κοινά, τους λεγόμενους «ιδιώτες». Σήμερα αυτοί είναι η πλειοψηφία.