Τα σαθρά θεμέλια της ευρωπαϊκής Μεγάλης Ιδέας

Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου*

Είμαι ευρωσκεπτικιστής. Όχι γιατί απαξιώ το όραμα μιας σοβαρής Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα είχε την ισχύ, τα μέσα και τους πόρους να καταστήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς ασφαλείς και να τους οδηγήσει σε μια μεγάλη οικονομική και πολιτισμική αναβάθμιση. Αλλά γιατί συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι αυτή η Μεγάλη Ιδέα υπήρξε ένα δόλωμα, μια γυαλιστερή χάντρα, που έκρυβε μια τυραννική υπερκρατική δομή, η οποία ροκάνιζε τόσο την ασφάλεια, τις ελευθερίες και το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαϊκών λαών όσο και τις πολιτισμικές αξίες και πνευματικές παραδόσεις τους. Προς όφελος μιας νεοταξικής ελίτ που επιδίωκε ένα νεοφεουδαρχικό σύστημα, με αύξηση των οικονομικών ανισοτήτων και με σταδιακή κατάργηση της δημοκρατίας και των ελευθεριών.

Υπερβάλλω, άραγε, ή μήπως δεν αποτελεί γεγονός ότι γραφειοκράτες και λομπίστες των Βρυξελλών και του Βερολίνου αποφασίζουν αντιλαϊκές πολιτικές εδώ και αρκετά χρόνια, ερήμην των εκλεγμένων κυβερνήσεων των χωρών-μελών, οι οποίες, αν επιδιώξουν ανεξάρτητη πολιτική, δέχονται οικονομικό στραγγαλισμό και απομόνωση; Πώς θα μπορούσα να μην είμαι ευρωσκεπτικιστής, όταν διαπιστώνω τα ακόλουθα:

* Μαζί με τους συμπολίτες μου και την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας περιμέναμε ότι με την ένταξη στην ΕΟΚ (τον προπομπό της Ε.Ε.) τα σύνορα της Ελλάδας και της Κύπρου θα προστατεύονταν ως σύνορα της Ένωσης. Όμως αυτό που καθημερινά βιώσαμε έκτοτε Έλληνες και Κύπριοι είναι η ανασφάλεια, καθώς, αντί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να μας βοηθούν στη φύλαξη των συνόρων, ενθαρρύνουν τον τουρκικό επεκτατισμό στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στη Θράκη. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα την πώληση πολεμικών αεροσκαφών και πυραύλων από Γερμανία και Γαλλία στην Τουρκία.

* Μας είχε υποσχεθεί η ελληνική πολιτική ηγεσία ότι με το ευρώ θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, αλλά η χώρα μας έγινε αποικία χρέους; Η πορεία μάλιστα για να γίνουμε αποικία χρέους ήταν προδιαγεγραμμένη, λόγω των κανόνων της Συμφωνίας του Μάαστριχτ, που ήταν απαγορευτικοί για χώρες, σαν την Ελλάδα, με υψηλά χρέη και υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα. Κάτι για το οποίο είχε προειδοποιήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου (ανεξάρτητα αν αργότερα συμβιβάστηκε), ο οποίος υποστήριζε πως οι κανόνες της Ε.Ε. θα μεγαλώσουν τις ανισότητες μεταξύ των πλούσιων χωρών του Βορρά και των φτωχότερων του Νότου.

* Την περίοδο 2000-2001 διαπράχθηκε ένα τριπλό έγκλημα εις βάρος της χώρας μου. Πρώτον, όταν το ΠΑΣΟΚ αφέθηκε από τους ξένους παράγοντες να κερδίσει τις εκλογές του 2000 με νοθεία προκειμένου να προχωρήσει στην υλοποίηση της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Αποδείξεις για τη νοθεία αυτή υπάρχουν και στο πόρισμα για τις παράνομες ελληνοποιήσεις που κατέθεσε ο τότε εισαγγελέας Πρωτοδικών Ισίδωρος Ντογιάκος στη Βουλή το 2001 και στην ομολογία ενώπιον του ανακριτή του Νικολάου Ζήγρα, εξαδέλφου του Άκη Τσοχατζόπουλου, ο οποίος παραδέχτηκε ότι το ΠΑΣΟΚ έφερνε Ρωσοπόντιους από την Κύπρο, τους ελληνοποιούσε και τους πλήρωνε για να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, ειδικά δε στη Θεσσαλονίκη τον Άκη. Δεύτερο μέρος του εγκλήματος, η πλαστογράφηση και των πέντε οικονομικών δεικτών από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Σημίτη προκειμένου η Ελλάδα να εμφανιστεί ότι πληρούσε τους όρους της σύγκλισης με την ευρωζώνη. Και τρίτο μέρος, η σκανδαλώδης ισοτιμία που όριζε ότι 1 ευρώ ισοδυναμεί με 340,75 δραχμές, την οποία δέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση υποχωρώντας στις ιταμές απαιτήσεις της Γερμανίας. Η συγκεκριμένη ισοτιμία επιτάχυνε την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, καθώς υποβάθμισε κάθετα την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων και τις δυνατότητες της εγχώριας αγοράς.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

* Οι μεθοδεύσεις της Ε.Ε. κατάντησαν την Ελλάδα αποθήκη παράνομων μουσουλμάνων μεταναστών. Θυμίζω και όσα ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο μου (εφημερίδα «δημοκρατία», 2/2/2025), ότι οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήδη από την εποχή της ΕΟΚ προωθούσαν το πρότζεκτ Ευραβία (Ευρώπη συν Αραβία), που περιλάμβανε όχι μόνο τη στενή συνεργασία με τις αραβικές χώρες αλλά και την προσέλκυση «αραβικών εφεδρειών ανθρώπινου δυναμικού», τουτέστιν φτηνών εργατικών χεριών από αραβικές χώρες.

* Οι θεσμοί της Ε.Ε. διαρκώς επιτίθενται στη διαχρονική θρησκεία των ευρωπαϊκών λαών, τον χριστιανισμό, υπερασπιζόμενοι είτε την αθεΐα είτε το Ισλάμ. Στις μέρες της Ε.Ε. είδαμε να επιστρέφει το Ισλάμ στην Ευρώπη. Αρχικά με τη δημιουργία δύο ισλαμικών χωρών στα Βαλκάνια, της Βοσνίας και του Κοσόβου, όταν όλες οι μεγάλες χώρες της Ένωσης υπερασπίστηκαν τους μουσουλμάνους εναντίον των χριστιανών στις συγκρούσεις του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Με την ανοχή ή και στήριξη της επιρροής της Τουρκίας στους μουσουλμάνους της ελληνικής Θράκης, της Βουλγαρίας, της Αλβανίας και της Κύπρου. Με την κατάργηση των χριστιανικών συμβόλων στα δημόσια κτίρια και την απαγόρευση της προβολής των χριστιανικών εορτών, επειδή δήθεν προσβάλλουν τους μουσουλμάνους. Με την απάλειψη της αναγραφής της ιδιότητας του Χριστιανού Ορθόδοξου από τις ελληνικές ταυτότητες που δρομολόγησε η κυβέρνηση Σημίτη το 2000. Και βέβαια με τα προσβλητικά για τον Μυστικό Δείπνο «καλλιτεχνικά» δρώμενα της Ολυμπιάδας του Παρισιού.

ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

* Δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία στη διακυβέρνηση της Ε.Ε. Τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, όπως η Κομισιόν, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Δικαστήριο, δεν αντλούν τη νομιμοποίησή τους από την ψήφο των λαών και γι’ αυτό δεν αποφασίζουν με βάση τις ανάγκες των λαών. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η ΕΚΤ διαθέτει πλήρη ανεξαρτησία από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις εθνικές κυβερνήσεις. Έχει την αποκλειστική εξουσία να χαράζει τις νομισματικές και χρηματοπιστωτικές πολιτικές, ενώ συνομιλεί μόνο με τις ιδιωτικές τράπεζες και τα funds.

Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory), ένα «θινκ τανκ» που αγωνίζεται για μεγαλύτερη διαφάνεια στην Ευρώπη έχει 30.000 λομπίστες στις Βρυξέλλες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, επηρεάζουν το 75% της νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Κομισιόν στην πράξη ακολουθεί τις εισηγήσεις τους και συνεπώς την πραγματική εξουσία ασκούν οι πολυεθνικές.

Το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ε.Ε. έχει γιγαντωθεί τόσο, ώστε να εξυπηρετεί τις ιδέες ενός μακρινού πατέρα του νεοφιλελευθερισμού, του Φρίντριχ Χάγιεκ. Ο Χάγιεκ από το 1939 ζητούσε μια ομοσπονδία κρατών βασισμένη στις απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς, ώστε αυτές να μπορούν να προστατεύονται από τις νομοθετικές παρεμβάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεων. Δικαιολογημένα, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως η σημερινή Ε.Ε. συνιστά μια «μεταδημοκρατική συνομοσπονδιοποίηση της εκτελεστικής εξουσίας» (ο όρος αυτός προέρχεται από τον Γερμανό φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας).

* Εξαιτίας της νεοταξικών εμμονών με την υποτιθέμενη «πράσινη ατζέντα», τους μεγάλους φόρους (λόγω των κανόνων του Μάαστριχτ) και τις κυρώσεις στη Ρωσία (που τελικά έβλαψαν την οικονομία της Ε.Ε.), τα γαλλικά και τα γερμανικά εργοστάσια κλείνουν, η Γερμανία βρίσκεται επί χρόνια σε ύφεση και η Γαλλία αντιμετωπίζει το δίλημμα είτε να πάει σε περικοπές δεκάδων δισεκατομμυρίων είτε να απειληθεί ακόμη και με χρεωκοπία, λόγω του υψηλού χρέους. Αντί, λοιπόν, η Ε.Ε. να καταστεί πρωταγωνίστρια υπερδύναμη, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα, κατάντησε παρίας απέναντι στις πραγματικές υπερδυνάμεις που είναι οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία.

Η ΜΟΝΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ

Πολλοί υποστηρίζουν πως η λύση των προβλημάτων της Ε.Ε. θα έρθει με την πολιτική της ενοποίηση. Δυστυχώς, μια τέτοια ενοποίηση, αν γινόταν με βάση το νεοταξικό μοντέλο, θα σήμαινε ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές ανισότητες και λιγότερη δημοκρατία για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Θα σήμαινε επίσης περισσότερο Ισλάμ, λιγότερο Χριστιανισμό, περισσότερα «κοινωνικά φύλα» και λιγότερες οικογένειες. Η μόνη λύση θα μπορούσε να προέλθει από τους Ευρωπαίους πολίτες που είναι πατριώτες, θέλουν μια Ευρώπη των εθνών με σεβασμό στη δημοκρατία, με στήριξη στην παραδοσιακή οικογένεια, με σοβαρή φύλαξη των συνόρων και με νέους οικονομικούς κανόνες που θα διέγραφαν τη νεοφιλελεύθερη τυραννία του Μάαστριχτ.

Η Σύνοδος της Μαδρίτης, που συγκέντρωσε στις 8 Φεβρουαρίου τους εκπροσώπους των πατριωτικών κομμάτων της Ε.Ε., διακήρυξε μέσω ενός Ισπανού ευρωβουλευτή: «Δεν είμαστε πλέον το μέλλον. Είμαστε το παρόν. Και ερχόμαστε να πάρουμε αυτό που μας ανήκει». Μακάρι αυτός ο στόχος να πραγματοποιηθεί. Τότε θα έχουμε σοβαρούς λόγους να αποβάλουμε τον ευρωσκεπτικισμό και να προσπαθήσουμε να χτίσουμε μια Ευρώπη των εθνών.

*Συγγραφέας, τοπικός εκδότης