Ο αναστηλωτής της ρωμιοσύνης

Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Στις 4 Φεβρουαρίου 1843 «έφυγε» για την αιώνια Ελλάδα ο ηγέτης της Ελληνικής Επανάστασης. Στα «Απομνημονεύματά» του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γράφει ότι «από τα 1553 όπου εφάνησαν εις τα μέρη μας οι Τούρκοι, οι πρόγονοί μου ποτέ δεν τους αναγνώρισαν, αλλά ήσαν εις αιώνιον πόλεμον».

Από τα Ορλοφικά μέχρι το 1821 σκοτώθηκαν στις συρράξεις με τους Τούρκους 70 Κολοκοτρωναίοι. Ο ήρωας της Επαναστάσεως, λοιπόν, δεν προκύπτει έτσι ξαφνικά. Είναι το αποτέλεσμα του συνόλου των πράξεων αντίστασης επτά γενεών Κολοκοτρωναίων, που αρνούνταν να προσκυνήσουν τους Τούρκους.

Αυτή η παράδοση τον οδήγησε στο να διάγει και τέτοιον βίο, ανυπόταχτο. Το 1806, κυνηγημένος και προδομένος από τον συμπέθερό του τον Δουράκη, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον φυσικό του χώρο, τον Μοριά.

Ήταν η μοίρα του όμως. Διότι στα χρόνια εκείνα που κατέφυγε στη Ζάκυνθο συνετελέσθη μία επανάσταση πριν από τη Επανάσταση του γένους. Και αυτή δεν ήταν άλλη από την εσωτερική ζύμωση του Κολοκοτρώνη, όπου από φυσικό ηγέτη τον μετέτρεψε σε πατέρα του έθνους.

Στη Ζάκυνθο συνδέθηκε με δύο άνδρες που συντάραξαν τον ψυχισμό του. Ο ένας ήταν ο ποιητής Μαρτελάος. Συναισθανόμενος ο τελευταίος τη σπουδαία προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη, κάθε φορά που τον προϋπαντούσε αναφωνούσε: «Προσκυνώ την Ελλάδα. Φιλώ το χέρι της λευτεριάς της». Μέσω του Μαρτελάου γνώρισε τον αρχαίο κόσμο και συναισθάνθηκε τη συνέχεια ενός ιστορικού έθνους όπως το ελληνικό.

O δεύτερος άνδρας που τον ενέπνευσε ήταν ο Άγγλος συνταγματάρχης Τσορτς. Στο αγγλικό εκστρατευτικό σώμα διδάχθηκε τακτικές σύγχρονες για τη νέα φύση του πολέμου, η οποία είχε μετεξελιχθεί εξαιτίας των ναπολεόντειων πολέμων. Τις γνώσεις που απέκτησε από 14 χρονών αμούστακο παιδάκι στον κλεφτοπόλεμο τις συμπλήρωσε με γνώσεις περί του συγχρόνου τακτικού πολέμου.

Στα χρόνια της εξορίας του από τον Μοριά, συναναστρεφόμενος ανθρώπους από τις Μεγάλες Δυνάμεις συνειδητοποίησε και κάτι άλλο. Ότι όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν χρειάζονται τους Έλληνες τους παρατάνε. Και αυτό ήταν το μεγάλο ξύπνημα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε σχηματίσει όλα αυτά τα χρόνια τη λαχτάρα για απελευθέρωση σε συγκροτημένη εθνική συνείδηση. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι απέτρεψε τους οπλαρχηγούς να σκοτώσουν τους Κοτσαμπάσηδες, ούτως ώστε να μην τους αποκαλέσουν γιακωβίνους ή καρμπονάρους.

Η ενωτική προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη, η φήμη του που προηγείτο, η στρατηγική του ιδιοφυΐα αλλά και το θεϊκό κάλεσμα, εκ του οποίου έγινε η μέθεξη ώστε να είναι πλήρως πεπεισμένος ότι ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για την απελευθέρωση της πατρίδας και δεν θα την έπαιρνε πίσω, τον κατέστησαν άτυπο αρχηγό της Επανάστασης.

Ευτυχώς, «έφυγε» αναγνωρισμένος για την τεράστια αξία του εν ζωή.

*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]