Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
«Εγεννήθηκα στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, στην ωραία Σύρα και συγκεκριμένα σε μια φτωχική συνοικία της Άνω Χώρας, ονομαζόμενη Σκαλί, το έτος 1905 στις 10 Μαΐου, ημέραν Τετάρτη και ώρα τρίτη πρωινή, από γονείς πάμπτωχους. Όνομα πατρός Δομένικος, όνομα μητρός Ελπίδα το γένος Προβελεγγίου. Αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν δυο φτωχοί».
Έτσι σεμνά αρχίζει την αυτοβιογραφία του (εκδόσεις Παπαζήση) ο πατριάρχης του λαϊκού μας τραγουδιού Μάρκος Βαμβακάρης, ο οποίος πέθανε μια μέρα σαν και το περασμένο Σάββατο, Φεβρουάριο του 1972, στα 67 του χρόνια και καταρρακώνοντας κάθε στερεότυπο για τη μαγκιά της Τρούμπας, δήλωσε τρυφερά: «Αγαπώ τις γυναίκες και τα λουλούδια».
Η πιο βαριά βρισιά του, όπως έχει διασώσει ο άλλος «καταραμένος», ο Άκης Πάνου, όταν πήγε να τον δει στα τελευταία του στο νοσοκομείο, λίγο πριν κλείσει τα μάτια, ήταν «α, τις χαμούρες», όταν αναφερόταν στις δισκογραφικές εταιρίες και στους ανθρώπους που τον ρίξανε.
Αυτόπτη μάρτυς μιας τέτοιας προσβλητικής συμπεριφοράς λίγο αργότερα, ο σεβαστικός Δήμος Μούτσης, θα περιγράψει μια σκηνή όπου ένα ανυποψίαστο και θρασύ μεγαλοστέλεχος κάνει μια «μεγαλοπρεπή» χειρονομία και ρίχνει από το γραφείο του στο πάτωμα τις παρτιτούρες που του είχε πάει τρεμάμενος από τις καταχρήσεις ο Μάρκος, για να τις εγκρίνει.
Ο Ελύτης έχει πει ότι η δύναμη της ελληνικής γλώσσας έγκειται στο γεγονός ότι ο ακροατής ακούει τη λαλιά μας και πλάθει στο μυαλό του εικόνες. Αυτή τη δύναμη έχει και η αφήγηση του Μάρκου.
Ιδού τι εξομολογείται:
«Να είχα τρόπο να ήμουνα σ’ ένα μοναστήρι. Έχω στενοχωρηθεί. Στον κόσμο αυτό δεν βρήκα άνθρωπο σαν την καρδιά μου. Όλο κακοί ανθρώποι. Ο κόσμος δεν γίνεται ποτέ καλός.
Μόνο στον Θεό. Να πάω, να είμαι μοναχός μου. Να ‘ναι τα παιδιά μου, να ζουν εντάξει, να τα χαίρομαι σαν πατέρας, όμως θέλω να είμαι μοναχός μου. Ή βρόμικος θα είμαι ή αλανιάρης ή ελεεινός και τρισάθλιος, να πεθάνω μια μέρα ήσυχα. Εκεί μέσα, εκεί μόνος μου να ησυχάσω.
Να πάω να πω του ηγούμενου, αυτουνού που έχουν εκεί πέρα, ότι “ξέρεις τίποτε, πάτερ, έχω μετανοήσει από τη ζωή που έχω κάνει κι έρχομαι εδώ ν’ αράξω, να μου δίνεις ένα πιάτο φαγί, ώσπου να ‘ρθει η ώρα να μου βγει η ψυχή, να πάω κατά κάτω. Τόσο πολύ που ζητάω την ησυχία.
Να πάω να δουλεύω μέσα σ’ ένα μοναστήρι που έχει κάτι περιβόλια ωραία, δέντρα, τέτοια πράματα. Να κάθομαι να τρώω, κι άλλες μέρες να μη σηκώνομαι, τεμπέλης.
Είναι καθαρή η ψυχή μου. Κακό δεν έκανα σε κανένα”.
Με το μπουζούκι τα έχασα όλα, λέρωσα τ΄ όνομά μου και τα κέρδισα όλα! Το χρήμα όμως δεν τ’ αγαπάω δηλαδή. Όμως, το έχω παράπονο. Όλοι αυτοί οι μεγαλομπουζουξήδες είναι αχάριστοι. Έπρεπε αυτοί κάθε μέρα να ‘χουνε ένα καντήλι κάτω από τον Άγιο Μάρκο.
Αλλά ήμουνα εγώ πρώτος που έστρωσα το τραπέζι και τους είπε “ορίστε, καθίστε να φάμε”. Εγώ με τόσα λεφτά θα πήγαινα να ‘κανα ένα γηροκομείο, να ‘βαζα μέσα τους φτωχούς και τους φουκαράδες που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι.
Ξεφτιλίστηκαν από τα λεφτά τα πολλά. Δεν το ξέρεις ότι τα λεφτά είναι που ξεφτιλίζουν τελείως; Άμα έχεις λεφτά, ντρέπεσαι ποτές; Εγώ καταλαβαίνω ότι άμα έχεις λεφτά δεν ντρέπεσαι. Εκείνος που είναι φουκαράς ντρέπεται. Εγώ δεν είδα ούτε ένα πράσινο φύλλο από κανένα τους κι ας μου είχανε τάξει τόσα και τόσα».
ΥΓ.: «Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου /Όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ τον θάνατό μου» έγραψε για όλους εμάς τους στενοχωρημένους, που ώρες ώρες αυτή η ζωή δεν είναι της μόδας.
