Η εθελοδουλεία ως βίωμα

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*

Ο Νίκος Φλώρος είναι Έλληνας γλύπτης με παγκόσμια ακτινοβολία, αφού μεταξύ των διακρίσεων που πέτυχε ήταν και το χρυσό μετάλλιο Τεχνών και Επιστημών του Ιδρύματος «Albert Schweitzer» (Αυστρία) το 2011, ενώ έργα του έχουν επιλεγεί στη Βραζιλία για την ένταξή τους σε εκπαιδευτικά σχολικά εγχειρίδια. Μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα και ειδησεογραφικά πρακτορεία έχουν εκθειάσει επανειλημμένως το έργο του.

Ο Ν. Φλώρος πρόσφατα φιλοτέχνησε ένα χαλύβδινο άγαλμα της μεγάλης Ελληνίδας σοπράνο Μαρίας Κάλλας, το οποίο αποκαλύφθηκε στα τέλη του 2024 στον εξωτερικό χώρο του θεάτρου La Fenice, στη Βενετία, σε έναν χώρο, δηλαδή, που συνδέθηκε έντονα με την παρουσία της Μ. Κάλλας, αφού εκεί πρωτοεμφανίστηκε το 1947, ερμηνεύοντας την όπερα «Τριστάνος και Ιζόλδη» του Ρ. Βάγκνερ. Το εν λόγω θέατρο, μάλιστα, φιλοξενεί εδώ και χρόνια (από το 2015) μία μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στην Ελληνίδα υψίφωνο.

Αυτό που έκανε, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η δήλωση του Ν. Φλώρου ότι του ζητήθηκε από Έλληνες να αφαιρέσει από το άγαλμα την ελληνική σημαία με την οποία περιβάλλεται το σώμα της Κάλλας! Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική η αναφορά του ότι του το ζήτησαν πολλοί άνθρωποι που είναι τοποθετημένοι σε ιδιαίτερα «καίριες θέσεις», όπως χαρακτηριστικά είπε!

Δεν απαιτείται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κάποιος ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αξιωματούχοι του ελλαδίτικου υπουργείου Πολιτισμού. Άνθρωποι που προφανώς ενοχλήθηκαν επειδή θεώρησαν πως η έστω και διακριτική παρουσία της ελληνικής σημαίας δεν συνάδει με την εθνομηδενιστική τους αντίληψη, που επιτάσσει την αποσιώπηση και την εξαφάνιση οιουδήποτε στοιχείου αναδεικνύει την ελληνική ταυτότητα είτε διεθνώς είτε και εγχωρίως ακόμα.

Το άγαλμα του Νίκου Φλώρου που απεικονίζει τη Μαρία Κάλλας

Ο εθελόδουλος αυτός ραγιαδισμός δεν είναι έκδηλος, δυστυχώς, μόνο στην τέχνη. Εκφράζεται και αποτυπώνεται σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, από όλους τους αξιωματούχους του ελληνικού κράτους, με κάθε ευκαιρία. Από την υπόκλιση του Γεραπετρίτη στον Ερντογάν μέχρι τον, κατά πάσα πιθανότητα, νέο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κων. Τασούλα, που ψήφισε τον νόμο για τον γάμο (και κατά συνέπεια και των τεκνοθεσιών) των ομοφυλοφίλων, επειδή είναι… συντηρητικός, είναι μόνο… μία οσφυοκαμψία δρόμος!

Ήδη από τον 16ο αιώνα, ένας από τους θεμελιωτές της σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας στη Γαλλία, ο συγγραφέας και δικαστής Ετιέν ντε Λα Μποεσί αναρωτιόταν στο «Περί Εθελοδουλείας»: «Πώς συμβαίνει αυτή η επίμονη προθυμία προς υποταγή να έχει τόσο βαθιά ριζώσει σ’ ένα έθνος, ώστε η ίδια η αγάπη για την ελευθερία να φαίνεται τώρα αφύσικη;».

Το ίδιο ερώτημα πρέπει να απευθύνουμε αυτοκριτικά στους εαυτούς μας. Κι αυτό γιατί ο ίδιος στοχαστής μάς θυμίζει ότι ένας τύραννος αντλεί τη δύναμή του είτε κληρονομικώ δικαίω είτε με τα όπλα ή μέσω της εκλογής του από τον λαό! Όταν, λοιπόν, η λαϊκή ετυμηγορία εξαντλείται με την αποχώρηση του πολίτη από το εκλογικό κέντρο, τότε η εξουσία νιώθει ότι «δικαιούται» πλέον να διαχειρίζεται υπηκόους, ανθρώπους δηλαδή χωρίς ζήλο και θέληση για μάχη και αντίσταση.

«Φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια σας τη δυστυχία και τυφλά στο δικό σας καλό! Αφήνεστε να στερείστε μπροστά στα ίδια σας τα μάτια το καλύτερο μέρος των εσόδων σας, τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται».

Πέντε αιώνες μετά δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οι μέθοδοι μπορεί να έχουν διαφοροποιηθεί, αλλά ο στόχος μένει ο ίδιος: Η επιβολή της λαϊκής δουλικότητας και η καταδυνάστευση της εθνικής ψυχής.

Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]