Του Δημήτρη Χ. Παξινού
Τραμπισμός! Η λέξη αυτή είχε λάβει έντονα αρνητικά χαρακτηριστικά. Συνώνυμα της λεκτικής βίας, της χυδαίας συμπεριφοράς, της απολιτίκ ατζέντας. Κόντρα στην πολιτικώς ορθή συμπεριφορά, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Όπως αυτή επικράτησε στα κοσμικά πολιτικά σαλόνια. Του καθωσπρεπισμού και της ατσάκιστης ένδυσης. Όλα στο πρέπον, όπως αυτή επιβλήθηκε και στην οποία προσχώρησαν οι πολλοί διαμορφωτές εν πολλοίς της κοινής γνώμης. Οι οπαδοί της woke κουλτούρας, θολής και απροσχημάτιστα απρεπούς, που μετέτρεψαν σε επιβαλλόμενα ευπρεπή κι ενδεδειγμένη ως συνέχεια του πολιτισμού. Ήταν η πολιτικώς ορθή. Επικράτησε παντού κι έφεραν τον κόσμο σε μια σύγχυση πρωτοφανή.
Αίφνης για να θεωρείσαι in, εντός της μόδας, πρέπει να αποκηρύξεις το προηγούμενο παρελθόν σου και να οραματισθείς και να προσαρμοσθείς στο νέο. Και, όπως κάθε νέο, για να επιβληθεί χρειάσθηκε πολύς αγώνας να πεισθούν, ιδιαίτερα οι νέοι. Αλλιώς θα ήταν ντεμοντέ κι αυτό θα αρκούσε για την αποβολή τους από τα δημιουργούμενα νέα σχήματα ισχύος και νεωτερικότητας. Ή μετανεωρικότητα, παίζοντας με τις λέξεις και την έννοιά τους. Συμμετείχαν σε αυτό όλοι οι καθωσπρέπει κήνσορες που επικρατούν και διαμορφώνουν νεανικές συνειδήσεις, ιδιαίτερα σε χώρους ανώτερης εκπαίδευσης. Ιδιαίτερης ευαισθησίας. Και προς τούτο βρήκαν μιμητές που τους ακολουθούσαν με τις ανάλογες προνομιακές μεταχειρίσεις. Κι έσπευσαν και σπεύδουν, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατά ομοιόμορφο τρόπο, να θεωρούν δεδομένο αυτό που πρόκριναν ως υγιές και χρήσιμο για μια νέα κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, δήθεν. Αποκλείοντας έτσι κάθε διαφορετική άποψη, ως αναχρονιστική και επιζήμια για το μέλλον της ορθής κοινωνίας, όπως θέλησαν να την επιβάλουν. Τι κι αν οι πολλοί αντιδρούσαν, αλλά θεωρούνταν περιθώριο… Τι κι αν δεν μπορούσαν να αποδεχθούν όλες αυτές τις δήθεν καινοτομίες που μετέτρεψαν τα δύο φύλα του ανθρώπινου γένους σε περισσότερα. Κι αυτά τα ονόμασαν ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, του αυτοπροσδιορισμού του φύλου. Της ελευθερίας της βούλησης. Όλα ήλθαν άνω κάτω. Κι οι αποδεχόμενοι τη νέα ατζέντα ήταν οι πολιτισμένοι, οι προηγμένοι, και οι άλλοι οι καθυστερημένοι. Το φαινόμενο είχε μεγάλη πέραση στην Αμερική, ιδίως στα πανεπιστήμια, και ως συνήθως ήλθε με μεγάλη ταχύτητα στην Ευρώπη για να μην υστερήσει. Η Ευρώπη του πνεύματος, θεραπαινίδα της Αμερικής της ύλης και της αποχαύνωσης.
Ολόκληρη πολιτισμική παράδοση αιώνων θεωρήθηκε ξεπερασμένη κι άδικη και έπρεπε, ως εκ τούτου, να αποκατασταθεί η αδικία. Κι άρχισαν να γκρεμίζουν αγάλματα και να ανατρέπουν την Ιστορία, όπως είχε διαμορφωθεί αιώνες τώρα. Μπρος σε όλα αυτά τι ήταν να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα φύλα, αρσενικό και θηλυκό και να μετατραπούν σε άδηλα; Έτσι το κατρακύλισμα ήταν πιο γρήγορο απ’ όσο υπολόγιζαν κι οι ίδιοι οι θιασώτες του νέου πειράματος, που θα έφερνε την ανθρωπότητα ένα βήμα πριν από την ολοκλήρωσή της, δηλαδή την καθήλωσή της και οπισθοδρόμησή της, ως συνέχεια και συνέπεια μιας εκφυλιστικής πορείας. Επικαλούνται δε τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά μονομερώς. Και ερμηνεύουν αναλόγως. Αλλά τι να πουν όλοι αυτοί οι χιλιάδες που σφαγιάζονται καθημερινά κι η πολιτισμένη Δύση σιωπά; Χωρίς ντροπή. Όλα αυτά τα γεγονότα βοήθησαν, φυσικά, τον κ. Τραμπ να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ χαλαρά κι άνετα, σε μια πορεία λογικής, στην αντιμετώπιση των θεμάτων αυτών που ταλάνισαν και δίχασαν την Αμερική. Τόσο απλά. Δεν είχε παρά να επικαλείται όλα αυτά τα αυτονόητα, τα οποία οι αντίπαλοί του επικροτούσαν. Κι έτσι ψηφίστηκε από τις εργατικές τάξεις και τις μειονότητες που θεωρούσαν οι Δημοκρατικοί αντίπαλοί του ως δεδομένους. Τίποτε όμως δεν είναι δεδομένο όταν είσαι εκτός πραγματικότητας.
Δεν είμαι οπαδός του Τραμπ, ούτε βεβαίως και του αξιολύπητου κ. Μπάιντεν. Είμαι Έλλην πολίτης και προσπάθησα να εξηγήσω το λεγόμενο φαινόμενο Τραμπ. Ήταν απλώς αναμενόμενη η νίκη του κόντρα στις ψευτοσυνθήκες που προσπάθησαν να δημιουργήσουν. Και κάτι τελευταίο: Οι επιλογές του θα κριθούν από τα αποτελέσματα, όπως της νέας πρέσβειρας, που έσπευσαν οι διάφοροι ξερόλες, δημοσιογράφοι και μη, να υποτιμήσουν και να προσβάλουν. Κάνοντας μια σύγκριση με τον αποχωρούντα κ. Τσούνη: Άραγε τι προσέφερε, πέραν του ότι είχε ελληνικές ρίζες, ο περιφερόμενος ανά τη χώρα και διασκεδάζων και διασκεδαζόμενος τ. πρέσβης, από την επερχόμενη που δεν έχει ξεκινήσει το έργο της ακόμη;
