Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Στη Βρετανία, οι σιδηρόδρομοι ιδιωτικοποιήθηκαν γύρω στο 1994. Λίγα χρόνια αργότερα, η συντριπτική πλειονότητα των Άγγλων έφτασε να ζητεί την επανακρατικοποίηση των τρένων.
Ακολουθώντας τη δοκιμασμένη συνταγή του απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού, προηγήθηκε το «σπάσιμο» των σιδηροδρόμων σε διαφορετικές εταιρίες κι ύστερα το ξεπούλημα σε ελκυστικά «φιλέτα».
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δεν άργησαν να φανούν. Τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα -τέσσερα σοβαρά στα πρώτα χρόνια λειτουργίας- στις μέχρι τότε πανασφαλείς γραμμές της Αγγλίας έγιναν κανόνας.
Τα πρωτοφανή συμβάντα υποχρέωσαν τους δημοσιογράφους της χώρας να γράψουν την αλήθεια. Ο συνδυασμός της ιδιωτικοποίησης, η οποία δίνει προτεραιότητα στο κέρδος και συνακόλουθα επιδιώκει τη μείωση του κόστους, υποβαθμίζοντας την ασφάλεια των επιβατών, με την αύξηση στα εισιτήρια, τα οποία έφτασαν να είναι τα ακριβότερα στην Ευρώπη, προκάλεσε στη χώρα τη δυσφήμηση του ασφαλέστερου μέσου μαζικής μεταφοράς.
Χιλιάδες έμπειροι μηχανικοί κι εργάτες των συνεργείων αντικαταστάθηκαν από φθηνότερους εργαζομένους των υπεργολάβων. Πόσο ωφελήθηκε η οικονομία τους από τέτοιες επιλογές των τοπικών Χατζηδάκηδων, ο οποίος έκλεισε δυναμικές επιχειρήσεις του Δημοσίου στη δική μας χώρα για να χτίσει ασύδοτα ιδιωτικά μονοπώλια;
Το λένε τα στοιχεία. Το αγγλικό δημόσιο ήταν αναγκασμένο να χρηματοδοτεί ετησίως με 3 δισ. στερλίνες τους ιδιωτικοποιημένους πλέον σιδηροδρόμους, ποσό τριπλάσιο σε σχέση με την αντίστοιχη χρηματοδότηση τον καιρό που ήταν δημόσιοι. Κάθε σύμπτωση με τα δικά μας, όπου η ιταλική κρατική FSI Trenitalia, που ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, χρηματοδοτείται με 750.000.000 ευρώ ετησίως, λες κι η γραμμή Αθήνα – Σαλονίκη είναι άγονη, δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Αυτές είναι, όμως, οι αντοχές της προσκυνημένης πολιτικής «ελίτ» της χώρας. Προκειμένου να επιβιώσουν και να περιφέρουν το θλιβερό σαρκίο τους χαριεντιζόμενοι σε κοσμικές εκδηλώσεις των αθηναϊκών ρετιρέ, ξεπουλάνε κοψοχρονιά τον δημόσιο πλούτο σε κρατικές ξένες εταιρίες, υποθηκεύοντας ουσιαστικά τη στρατηγική δυνατότητα της χώρας να σχεδιάζει το μέλλον της με εθνικούς όρους.
«Αν δεν ήμουν πολιτικός, θα κατέβαινα κι εγώ στο Σύνταγμα». Κάπως έτσι το έθεσε συνοπτικά ο υπουργός Επικρατείας του Μητσοτάκη, Άκης Σκέρτσος. Ο άνθρωπος των βιομηχάνων, όπως είναι πολιτογραφημένος ο Σκέρτσος, μας είπε ότι θα ερχόταν κι αυτός μαζί μας να διαδηλώσει στους δρόμους την περασμένη Κυριακή, απλώς τον… εμπόδισε η πολιτική του ιδιότητα. Από πότε ένας πολιτικός δυσκολεύεται να συναγελάζεται, να συμφύρεται ανεμπόδιστα και να κάνει παρέα με τον λαό; Από τη στιγμή που αρχίζει να νιώθει την απειλή στο βλέμμα του διπλανού. Δεν θέλει και ρώτημα…
Για να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα: τι είναι αυτό που εμποδίζει έναν πολιτικό να κατεβαίνει στα μεγάλα γεγονότα μαζί με κανονικούς ανθρώπους; Ο φόβος! Αν κατηφόριζαν την Κυριακή στο Σύνταγμα, κι αυτός κι ο Άδωνις Γεωργιάδης κι ο Βορίδης κι ο Φλωρίδης κι ο Χατζηδάκης κι η Κεραμέως -ας μην απαριθμώ τώρα όλη αυτή την απωθητική «πινακοθήκη των ηλιθίων», που θα έλεγε ο αείμνηστος Τσιφόρος-, ο κόσμος ανυπόκριτα θα εκδήλωνε την αγάπη του και τα καλά του αισθήματα σε τούτες τις πολιτικές διασημότητες…
