Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Ο Νίκος Αναδιώτης, ευρωβουλευτής της ΝΙΚΗΣ, προέβη σε μία ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο όπου στην ουσία της υπενθύμισε τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης. Ένα από τα ζητήματα που έθιξε ήταν και αυτό των αμβλώσεων.
Σαν «ιεροεξετάστρια» του καθεστώτος η Κατερίνα Καινούργιου προσπάθησε να πείσει το κοινό της για το πόσο παρωχημένο είναι τον 21ο αιώνα να συζητάμε για το ζήτημα.
Αλήθεια, είναι παρωχημένο να συζητάμε για μία επέμβαση που έχει ηθικά παρακλάδια και στην οποία κάθε χρόνο προβαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες εν είδει αντισύλληψης;
Πέρα από το θεολογικό επιχείρημα της αγέννητης ζωής, το οποίο ιεραρχώ ανώτερο όλων, θα πρέπει να λερώσουμε τα χέρια μας απέναντι σε τέτοιες τακτικές και να φωτίσουμε και τα κοσμικά επιχειρήματα.
Η έκτρωση δεν επηρεάζει μόνο το σώμα της γυναίκας, επηρεάζει και το σώμα του εμβρύου. Το έμβρυο είναι μία ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή με δικό του DNA και ξεχωριστή βιολογική πορεία.
Από τη στιγμή που το σπερματοζωάριο γονιμοποιεί το ωάριο, δημιουργείται ένα νέο, μοναδικό ανθρώπινο ον με πλήρες DNA. Αυτός είναι ο ορισμός της ζωής.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν βασίζεται στο αν έχεις ΑΦΜ ή πιστοποιητικό γέννησης. Δεν αποκτάς ξαφνικά δικαιώματα μόνον επειδή γεννήθηκες.
Δυστυχώς, η «κουλτούρα υπογονιμότητας» είναι μία ευρεία ασυναίσθητη αντίληψη ανάμεσα στις ελίτ της Δύσης και συμπεριλαμβάνει και τις αμβλώσεις.
Στους κύκλους των «αστών», όταν μία οικογένεια έχει πολλά παιδιά, αντιμετωπίζεται ανεπαίσθητα επικριτικά. «Πώς τα βγάζουν πέρα;», «θέλω να παρέχω στα παιδιά μου αυτά που παρείχαν και οι γονείς μου σε εμένα», «τρέχα γύρευε τι οικογένεια θα είναι αυτή» είναι ορισμένες μόνον από τις φράσεις που ακούγονται εν είδει λαϊκότροπης κουλτούρ κριτίκ.
Υποσυνείδητα όμως αυτή η κριτική έρχεται μέσα από τα αρχέγονα ένστικτα της κυριαρχίας και της ισχύος ώστε να αποθαρρυνθεί διακριτικά ο αναπαραγωγικός ανταγωνισμός.
Στην εξελικτική ψυχολογία και βιολογία αυτό καλείται «εξελικτική στρατηγική παρεμβολής στο ζευγάρωμα». Και, όπως όλες οι ιδεολογίες που εκπορεύονται από τις ελίτ, τα αποτελέσματά τους έχουν ισχυρές επιπτώσεις στον τρόπο ζωής της ευρείας πλειοψηφίας ώστε να κατατάσσεται στους παράγοντες που αποτελούν μία κρυφή μεταβλητή στην απόφαση για άμβλωση.
Η επαναφορά του διαλόγου δε για τις αμβλώσεις αντιμετωπίζεται από τις ελίτ με οπαδικό τρόπο, διότι υποσυνείδητα υφίσταται το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που αρνείται να πάει σε «rematch» με την Εκκλησία.
Για αυτό και τόσοι αφορισμοί περί «σκοταδιμού», «θέλουν να πάνε την κοινωνία πενήντα χρόνια πίσω» κ.λπ.
Γνωρίζουν ότι έχοντας αφαιρέσει το χρήμα από την κοινωνία το κενό νοήματος επιτείνεται και τρέμουν την ιστορική και πνευματική ρεβάνς.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
