Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου*
Υπάρχουν κάποια θεμελιώδη γεγονότα που ερμηνεύουν την πορεία της δυτικής Ιστορίας στον 20ό αιώνα και τη δυτική παρακμή στον 21ο, τα οποία αγνοεί η πολιτική ανάλυση στη σύγχρονη Ελλάδα ή που έστω τα αποσιωπεί επειδή έχουν εξοριστεί από τη σφαίρα του πολιτικά ορθού. Θα τα περιγράψω εν τάχει και εκ του προχείρου, αλλά στο μέλλον θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον σκελετό για ένα νέο πολιτικό μανιφέστο. H επιδημία του κορονοϊού, η woke ατζέντα που έδειξε τoν τυραννικό χαρακτήρα της με τις συλλήψεις πατριωτών στη Βρετανία, η επίθεση στη δυτική βιομηχανία, στη γεωργία και την κτηνοτροφία, με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή, και οι αυτοκαταστροφικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον πόλεμο της Ουκρανίας επιταχύνουν τις εξελίξεις και εισάγουν επιθετικά νέα δεδομένα, τα οποία προσπάθησα να συμπεριλάβω.
Πρώτον, ότι βασικός στόχος της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης δεν είναι μόνο η ενοποίηση των αγορών, αλλά και η δικτατορία τους πάνω στους λαούς μέσω μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Για να επιτευχθεί αυτή η δικτατορία σταδιακά τα κράτη χάνουν τις εξουσίες τους και αυτές μεταβιβάζονται σε υπερεθνικούς οργανισμούς και διεθνή ταμεία όπως ο ΟΗΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, το G 7 και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Ειδικότερα η αντιλαϊκή και υπεργραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ της παγκοσμιοποίησης, ενώ ο ΟΗΕ είναι ο προάγγελος της παγκόσμιας κυβέρνησης. Όσοι εναντιωνόμαστε στην παγκοσμιοποίηση δεν καταγγέλλουμε συνεπώς το παγκόσμιο εμπόριο και την παγκόσμια διάδοση της πληροφορίας και της γνώσης, αλλά την πολιτική παγκοσμιοποίηση που έχει σαν στόχο την εξάλειψη των εθνών κρατών.
Δεύτερον, ότι βασικός κινητήριος μοχλός της πολιτικής παγκοσμιοποίησης είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Οι περίφημες αγορές είναι η συγκαλυμμένη ονομασία του. Αυτό ήταν η πραγματική μεγάλη δύναμη του 20ού αιώνα και όχι οι ΗΠΑ με τη Σοβιετική Ένωση.
Αυτό προκάλεσε τους δύο παγκόσμιους πολέμους χρηματοδοτώντας τις εμπλεκόμενες χώρες και ενθαρρύνοντας πολιτικές και παρατάξεις που επεδίωκαν τη σύγκρουση. Αυτό υπερεξόπλισε αρχικά τη Γερμανία του Χίτλερ και στη συνέχεια τη Σοβιετική Ένωση. H πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήταν ότι πέτυχε να καταστήσει τις Κεντρικές Τράπεζες στις δυτικές χώρες (και όχι μόνο) ανεξάρτητες από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών. Και η δεύτερη ότι έχει εξαρτημένες όλες τις χώρες με υπέρογκα δάνεια. Ένας από τους λόγους που οι «αγορές» θέλησαν την καταστροφή της Λιβύης του Καντάφι και σήμερα θέλουν τη διάλυση της Ρωσίας είναι ότι οι δύο αυτές χώρες, πέρα από την εθνοκεντρική τους ατζέντα, είχαν και ελάχιστο έως μηδαμινό εξωτερικό χρέος, με αποτέλεσμα να μπορούν να ακολουθούν ανεξάρτητες πολιτικές.
Τρίτον, ότι η οικονομική φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης είναι ο νεοφιλελευθερισμός που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους φτωχούς φτωχότερους, ενώ συρρικνώνει τη μεσαία τάξη. Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές οδηγούν σε έναν νέο τύπο καπιταλισμού με έντονο άρωμα φεουδαρχίας. Όσο καταπολεμάται η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και ιδιοκτησία (μέσω εξαντλητικής φορολογίας, μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθών και μαζικών κατασχέσεων ακινήτων από τις τράπεζες), αλλά και το κοινωνικό κράτος, τόσο ο καπιταλισμός εκφυλίζεται σε νεοφεουδαρχία. Ακριβώς γιατί η έλλειψη της μεσαίας τάξης ήταν το χαρακτηριστικό της παλιάς φεουδαρχίας. Σε πολιτικό επίπεδο οι καπιταλιστές (ολιγάρχες πλέον) που ζητούν να αποκτήσουν εξουσίες φεουδαρχών θα επιδιώξουν να καταλύσουν τα συντάγματα ή να τα αλλοιώσουν με την προσθήκη αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων άρθρων.
ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Τέταρτον, ότι η συνεχής και διαρκώς αυξανόμενη μεταναστευτική κρίση δεν προέκυψε σαν αποτέλεσμα φυσιολογικών ροών προς τη Δύση από χώρες που αντιμετώπιζαν πολέμους, αλλά προκλήθηκε τεχνητά, σαν σκόπιμη επιλογή των παγκοσμιοποιητών να καταργήσουν τα σύνορα ενοποιώντας όλον τον πλανήτη σε μια παγκόσμια αγορά.
Στη Σύνοδο του Στρασβούργου το 1975, η Κοινοβουλευτική Ένωση Ευρω-Αραβικής Συνεργασίας (με συμμετοχή 200 Ευρωπαίων βουλευτών) αποφάσισε πως: «Επιβάλλεται να διατυπωθεί εφεξής, μια μέσο και μακροπρόθεσμη πολιτική, που θα αποσκοπεί στην οικονομική συνεργασία (μεταξύ ΕΟΚ και αραβικού κόσμου), βασισμένη σε έναν συνδυασμό αραβικών εφεδρειών ανθρωπίνου δυναμικού και πρώτων υλών, αφενός, και ευρωπαϊκής τεχνολογίας και management αφετέρου».
Όπως βλέπετε ο στόχος των ηγετών της τότε ΕΟΚ ήταν οι «αραβικές εφεδρείες ανθρώπινου δυναμικού» (φτηνά δηλαδή αραβικά εργατικά χέρια) και αραβικές πρώτες ύλες (δηλαδή το πετρέλαιό τους). Οι Ευρωπαίοι βολικά θα αναλάμβαναν τη διαχείριση μέσω του management και θα στήριζαν τεχνολογικά. Ακολούθησαν Ευρω-Αραβικά Συμπόσια Διαλόγου στη Βενετία το 1977 και στο Αμβούργο το 1983. Μέχρι περιοδικό με τίτλο «Ευραβία» (Ευρώπη+Αραβία) κυκλοφόρησε για να προπαγανδίσει αυτή τη συνεργασία. Μετά το 1989 και την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ένα ευρύτατο κίνημα δικαιωματιστών, ΜΚΟ, το σύνολο της μεταλλαγμένης πλέον Αριστεράς και φιλελεύθεροι αναλυτές διακήρυξαν πως όπως έπεσε το Τείχος που χώριζε τις δύο Γερμανίες και τα δύο μπλοκ κρατών, έτσι πρέπει να πέσουν τα σύνορα σε όλη την Ευρώπη, οι δυτικοί λαοί να αγκαλιάσουν τους μετανάστες και να καλλιεργήσουν μαζί τους πολυπολιτισμικές κοινωνίες χωρίς σύνορα και αποκλεισμούς.
Πέμπτον, ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής (συμβαίνει εδώ και πολλά εκατομμύρια χρόνια χωρίς να είναι υπεύθυνος ο άνθρωπος) είναι το πρόσχημα για τη διάλυση των εθνικών οικονομιών από τους παγκοσμιοποιητές μέσω της επίθεσης στη βιομηχανία (πράσινοι φόροι, μείωση «ρύπων», δηλαδή μείωση παραγωγής, ακριβή ενέργεια μέσω των ΑΠΕ και του αμερικανικού LNG αντί της πυρηνικής ενέργειας και του πάμφθηνου ρωσικού φυσικού αερίου), στη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Τα στελέχη του ΟΗΕ προωθούν την Ατζέντα 2030 που θέλει να πετύχει το zero carbon (μηδενικές εκπομπές ρύπων άνθρακα) μέχρι το 2030. Οι αγελάδες που κλάνουν μεθάνιο και τα σιτηρά που εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα είναι οι νέοι εχθροί για τους παγκοσμιοποιητές που προτείνουν νόμους για τη μείωση της γεωργικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής (η κυβέρνηση Ρούτε στην Ολλανδία ζήτησε μείωση ως 30% των ζώων εκτροφής) και μάλιστα σε περίοδο που η ανθρωπότητα φοβάται για έλλειψη τροφίμων. Η εναλλακτική που μας προτείνουν είναι να τρεφόμαστε με μεταλλαγμένα έντομα και συνθετικό κρέας, ώστε ακόμα και η διατροφή των λαών να εξαρτάται από πολυεθνικές βιοτεχνολογίας.
ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Έκτον, ότι η μοναδική αξιόπιστη αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση και την πολλαπλή επίθεση που κάνει στις δυτικές κοινωνίες είναι μόνο τα έθνη-κράτη. Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία είναι τα σημαντικότερα προτάγματα για να μην καταλήξουμε στη δικτατορία των αγορών. Η λαϊκή κυριαρχία για να μην εκλείψει πρέπει τις αποφάσεις να συνεχίσουν να τις παίρνουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις και όχι οι γραφειοκράτες των υπερεθνικών οργανισμών που λειτουργούν σαν μαριονέτες πολυεθνικών και τραπεζών. Από αυτή τη σκοπιά, σημαντικές νίκες των λαών στον 21ο αιώνα ήταν το Brexit (ανεξάρτητα αν έχασε τη δυναμική του επειδή το διαχειρίστηκαν πολιτικοί που συμβιβάστηκαν με τα παγκοσμιοποιητικά κέντρα), οι δύο εκλογικές νίκες του Τραμπ (εφόσον εφαρμόσει την κάθετη αντινεοταξική ατζέντα που πρόβαλε), η ενίσχυση των πατριωτικών κομμάτων στην Ευρώπη και η ανάδειξη των Brics.
Έβδομον, ότι οι δυτικοί λαοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τα λεγόμενα συστημικά ή φιλελεύθερα κόμματα. Αντίθετα, έχουν όλα τα συμφέροντα να υποστηρίξουν εθνοκεντρικά κόμματα όπως του Όρμπαν στην Ουγγαρία, της Λεπέν στη Γαλλία, της Μελόνι στην Ιταλία και τους Ρεπουμπλικάνους του Τραμπ στις ΗΠΑ. Πρέπει να γίνει επίσης αντιληπτό ότι τα πατριωτικά κόμματα δεν είναι ακροδεξιά ούτε λαϊκίστικα. Ακραία, αντιθέτως, είναι τα παγκοσμιοποιητικά κόμματα. Τι πιο ακραίο από το να επιβάλλουν οι κυβερνήσεις στους λαούς να ζουν σε χώρες χωρίς σύνορα και σε κοινωνίες χωρίς ασφάλεια ή να προάγουν κοινωνικά πρότυπα και κινήματα που επιδιώκουν τη διάλυση της οικογένειας;
Ούτε βέβαια είναι φασιστικά τα πατριωτικά κόμματα. Αντιθέτως, στυγνό ολοκληρωτισμό ασκούν πλέον τα συστημικά κόμματα. Αυτά απέκλεισαν εθνοκεντρικά κόμματα στις εκλογές όπως στην Ελλάδα, αυτά απείλησαν με διώξεις πατριώτες πολιτικούς όπως τη Λεπέν και τον Σαλβίνι, αυτά έκαναν μαζικές συλλήψεις Βρετανών που διαμαρτυρήθηκαν είτε για τους φόνους των τριών κοριτσιών είτε για την κακοποίηση πολλών χιλιάδων άλλων, αυτά επέβαλαν λογοκρισία στο ίντερνετ με πρόσχημα την ισλαμοφοβία, τον ρατσισμό ή τη δήθεν διάδοση fake news.
Όσοι στηρίζουμε εθνοκεντρικές πολιτικές και κόμματα, την απελευθέρωση από τη νεοταξική αυτή τυραννία πρέπει να έχουμε σαν πρώτο στόχο.
*Συγγραφέας – τοπικός εκδότης
