Το σημείο καμπής της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Για τις κυβερνήσεις ορίζεται στον χρόνο ένα σημείο καμπής, όπου δύσκολα μπορούν να ανακόψουν την επελαύνουσα φθορά. Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτό το οριακό σημείο χαράχτηκε στα Τέμπη.

Ό,τι και να πει, ό,τι και να κάνει από δω και πέρα, μοιάζει να μην έχει καμία σημασία. Στη συνείδηση του λαού οι άνθρωποι αυτοί είναι φταίχτες. Και είναι! Ακόμα και ένας αχρείος που παριστάνει τον δημοσιογράφο -σκοπίμως δεν αναφέρω το όνομά του από αηδία…- αντιλήφθηκε τώρα πια ότι η λαϊκή ετυμηγορία έχει αμετάκλητα βγει. Ένοχοι!

Καταλαβαίνει ο ένας μετά τον άλλον σε τούτον τον συρφετό την ύβρι που έχουν διαπράξει, περιφρονώντας κατάστηθα τις αρχές και το φιλότιμο των Ελλήνων. Τα εκατομμύρια συμπατριωτών που πλημμύρισαν τις πόλεις της χώρας ένα μήνυμα έστειλαν, ότι δεν είμαστε για πέταμα ούτε αρμαθιές προσκυνημένων στην εξώπορτα της εξουσίας.

Τόση ευγένεια είχα να δω από την κηδεία του Παύλου Φύσσα στο Κοιμητήριο Σχιστού στο Κερατσίνι, όπου πήρα το αμάξι κι έτρεξα εκείνη τη σκληρή μέρα. Όταν τα μέλη κάποιας κομματικής νεολαίας πήγαν να φωνάξουν ένα από τα γνωστά κομματικά συνθήματα, οι λιγοστοί συγκεντρωμένοι, λιγότεροι από 150 ανθρώπους, γύρισαν και τους είπαν διακριτικά «ησυχία, παρακαλούμε! Ο Παύλος δεν θα το ήθελε αυτό…»

Ίδιας ποιότητας ήταν ο κόσμος στα συλλαλητήρια της περασμένης Κυριακής. Άνθρωποι χαμηλών τόνων, που αποφεύγουν από επιλογή τις κραυγές -ούτε καν κοινά συνθήματα είχαν, εκτός από την πάνδημη ιαχή «Δολοφόνοι»- και στέκονται επίμονα στην ακτή της αξιοπρέπειας. Δεν είναι απογοητευμένοι από τη ζωή τους. Έχουν γυρίσει την πλάτη στο κομματικό σύστημα, γιατί δεν τους περιλαμβάνει στις προτεραιότητές του.

Η επίσημη «αναλυτική σχολή» τούς έχει βαφτίσει από αμηχανία «αντισυστημικούς» γιατί δυσκολεύεται να παραδεχτεί και να αναγνωρίσει τον θυμό που παράγουν οι σημερινές κυβερνήσεις και τα καλοπληρωμένα λιβανιστήρια τους. Δεν πηγαίνουν στις εκλογές, κι όσοι φτάνουν μέχρι την κάλπη είναι άκεφοι. Σαν να ζούνε το ψυχορράγημα αυτών των άδοξων εποχών. Παραμένουν μετριοπαθείς, γιατί τους έχει διδάξει η απελπισία. Κι έχουν πλέον πειστεί ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η πιο σάπια της Μεταπολίτευσης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να ξεπεράσει και τον πατέρα του. Τον αρχιαποστάτη που τόσα δεινά προκάλεσε στον τόπο και βγήκε από την πολιτική πάμπλουτος, χωρίς να έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του. «Έκανα καριέρα πάνω στην υποτίμηση των αντιπάλων μου» λέει αυτάρεσκα με αυτό το απωθητικό χαμόγελο στους δικούς του. Έχει δίκιο. Δεν έπρεπε να παραβλέψει κανείς πόσο αμοραλιστής είναι.

Το θέμα μας, όμως, είναι αυτός ο υπέροχος κόσμος που γέμισε το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής τις πλατείες. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατέβαιναν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα, μέχρι που τα σκοτεινά κέντρα κάψανε τη Marfin και τους στείλανε σπίτι. Τώρα, όμως, ξαναβγήκαν στους δρόμους -όσο κι αν τα όργανα του Χρυσοχοΐδη φρόντισαν και πάλι αναίτια να μας θυμίσουν ότι τζάμπα τόπο πιάνουν στη γη…- γιατί τους στενoχώρησε η σκέψη ότι τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη ήταν δικά μας. Από τη στενοχώρια μέχρι την οργή, ένα τσιγάρο δρόμος…