Ασκήσεις σύμπλευσης στην Κεντροαριστερά

Ανδρουλάκης και Φάμελλος επικαλούνται αόριστα την ενότητα, αλλά με τρόπο που δείχνει ότι την επιδιώκουν υπό το δικό τους σκήπτρο

Από τον Γιώργο Χατζηδημητρίου

Η ανασύνταξη της κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς είναι μια υπόθεση η οποία για την ώρα δείχνει ότι δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Τουλάχιστον με αυτούς που βρίσκονται σήμερα στο τιμόνι των κομμάτων. Είναι μια άδοξη εποχή, όπου καθένας κοιτάζει το «μαγαζάκι» του. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θέλει, όπως υπόσχεται, να κάνει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. πρώτο κόμμα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι μπορεί να ξεβαλτώσει το δυσκίνητο κάρο του κόμματός του από την πολιτική λάσπη, ώστε να ξανασερβίρει στον κόσμο μια καινούργια γοητεία. Λοξοκοιτάζει στη Ν.Δ.

Ο Σωκράτης Φάμελλος από την άλλη αποδεικνύεται ένας καλός διαχειριστής στην πολυκατοικία της Κουμουνδούρου, ικανός, όπως λέγεται βιτριολικά, για να μαζεύει τα κοινόχρηστα, αλλά όχι για κάτι παραπάνω…

Ασκήσεις ενωτικού ύφους, βεβαίως, κάνουν οι ηγεσίες, αλλά οι υπόλοιποι που τους βλέπουν χωρίς περιττούς φανατισμούς καταλαβαίνουν ότι δεν είναι πειστικές. Όλοι επικαλούνται αόριστα την ενότητα, αλλά με τρόπο που δείχνει ότι την επιδιώκουν υπό το δικό τους σκήπτρο. Ο κόσμος «αυτής της πλευράς» βλέπει ότι έχει να κάνει με μια ατυχή και κακόηχη συγχορδία χαμηλών μεγεθών, όπως είναι οι Ανδρουλάκης – Φάμελλος, και προτιμά να αράξει στον καναπέ του μέχρι να ακούσει κάτι περισσότερο ενδιαφέρον.

Δόθηκε μια ευκαιρία στα χρόνια της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ να συμβεί κάτι που θα υπερέβαινε τις στενές κομματικές γραμμές, υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν απασχολημένο με τις επιθέσεις κατά του… ΣΥΡΙΖΑ, λησμονώντας ότι ο ιδρυτής του κόμματος Ανδρέας Παπανδρέου τούς άφησε ευχή και κατάρα να μάχονται πολιτικά και ιδεολογικά τη Δεξιά κι όχι την Αριστερά, έστω και στις ελαφρές εκδοχές της.

Το κλίμα για συγκλίσεις, παρ’ όλα αυτά, όπως διαπιστώνουν αρκετοί στην αντιπολίτευση, παραμένει εύκρατο. Οι νεοφιλελεύθερες επιλογές του Κ. Μητσοτάκη, λένε, οδηγούν την κοινωνία στην ξέρα, γεμίζοντας τον κουμπαρά της λαϊκής δυσαρέσκειας. Όλοι ξέρουν ότι πολιτικά δεν εκφράζεται αυτό. Και δεν χρειάζονται να το πιστοποιήσουν οι πληρωμένες δημοσκοπήσεις… Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν, ωστόσο, να εκφράσουν τη διάχυτη δυσαρέσκεια. Το κάνουν για λογαριασμό της, όπως βλέπουν όλοι, κόμματα που βρίσκονται δεξιότερα της Ν.Δ. (Παρεμπιπτόντως, ο ξεδιάντροπος κωλοτούμπας Σπυράδωνις Γεωργιάδης επιτέθηκε στην Αφροδίτη Λατινοπούλου της Φωνής Λογικής. Τώρα που η νέα πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα τής έπλεξε το εγκώμιο, ψάχνει ο ασπάλακας λαγούμι να κρυφτεί, διότι εκτέθηκε στη διοίκηση Τραμπ.)

Το υπόκωφο αίτημα για αλλαγή αυτής της καταστροφικής πολιτικής υπονομεύεται καίρια, όπως συμφωνούν οι προσεκτικοί παρατηρητές, από μικρούς ηγεμονισμούς και άγονους διμέτωπους στα… ξερά γήπεδα της Β’ Εθνικής, επιτρέποντας να συνεχίζεται η ασταθής κυριαρχία Μητσοτάκη, ο οποίος στέκεται σε γυάλινα πόδια.

Η στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες υψηλής συσπείρωσης δείχνει ότι δεν συγκινεί και ότι οι πολίτες δεν έχουν να περιμένουν τίποτε από αυτό. Κι από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να φάει πολλά καρβέλια μέχρι να ανακτήσει -αν ποτέ την ανακτήσει- την αξιοπιστία του, αφού πρόδωσε την εμπιστοσύνη του λαού.

Ανασύνθεση

Η προσπάθεια για την ανασύνθεση του προοδευτικού/αριστερού χώρου σκοντάφτει για την ώρα στις κομματικές γραφειοκρατίες. Η διαπίστωση αποτελεί κοινό τόπο πολλών στελεχών με τα οποία συνομιλεί η «δημοκρατία» σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία βλέπουν τον άγονο αγώνα των κομμάτων τους για τη σειρά κατάταξης στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Στα στέκια πέριξ της Χαριλάου Τρικούπη και της Κουμουνδούρου παρατηρούν με θυμηδία την προσπάθεια των ηγεσιών να εγκατασταθούν στο «πολιτικό Κέντρο», την ώρα, όπως σημειώνουν, που οι δυνάμεις της επισφαλούς εργασίας, τα μεσαία στρώματα, οι αγρότες και η νεολαία είναι αφημένες στην τύχη τους και καταστρέφονται από τους νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σύμφωνα με την ανάλυσή τους, οι περισσότεροι από τους παραπάνω αποφεύγουν να πάνε μέχρι την κάλπη, διότι το ουσιαστικό αίτημά τους αφορά την αλλαγή πολιτικής. Αυτό, προσθέτουν, στον ορίζοντα της διετίας που θα γίνουν οι εκλογές προϋποθέτει την κοινωνική και πολιτική συνεργασία των δυνάμεων που ζητούν μια διαφορετική διακυβέρνηση και συμφωνία προγραμματικής ενότητας! Οι κομματικές περιχαρακώσεις για τη σειρά κατάταξης στην αντιπολίτευση αποτρέπουν. Γιατί αυτό αφορά τις κομματικές γραφειοκρατίες! Εξίσου αποτρέπουν και οι διμέτωποι, όπως σχολιάζουν, «που γίνονται δωράκι στη Ν.Δ. για να παραμείνει στην κυβέρνηση με άλλα πρόσωπα!».

Οι κομματικές συνεργασίες του… τρόμου και η ανύπαρκτη εναλλακτική λύση 

Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Η Ν.Δ., όπως είπε σαρκαστικά η Ντόρα Μπακογιάννη, πρέπει να στείλει λουλούδια στον Νίκο Ανδρουλάκη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., αφού τα πρόκοψε βοηθώντας τον Κ. Μητσοτάκη να κρύψει το εσωκομματικό του πρόβλημα στην προεδρική εκλογή και να τον εμφανίσει ως επισπεύδοντα σε μια συναίνεση την οποία εξαρχής το Μαξίμου είχε αποφασίσει να απορρίψει, τώρα πνίγεται στα ίδια λιμνάζοντα νερά.

Βοηθά να μη φανεί πόσο αδιάφορη και αντιενωτική είναι για την Προεδρία η επιλογή του Κ. Τασούλα, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα του χιουμορίστα και δήθεν συγκαταβατικού που του φιλοτεχνούν οι συνήθεις κυβερνητικοί υμνολόγοι με το αζημίωτο…

Αυτό που επιβεβαιώθηκε, όπως γράψαμε, με την εκλογολογία που άνοιξε οικειοθελώς ο Ανδρουλάκης, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. είναι διχασμένο κόμμα. Η δεξιά του πτέρυγα, με Άννα Διαμαντοπούλου και Νίκο Παπανδρέου μεταξύ άλλων, αποκλείει κάθε πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας ότι η συνεργασία με τη Ν.Δ. παραλίγο να το σβήσει από τον χάρτη και προβάλλει μόνο την εκδοχή της αυτοδυναμίας, χωρίς να αποκλείει συμπόρευση με τον Μητσοτάκη.

Οι Π. Γερουλάνος, Μ. Κατρίνης, Χ. Καστανίδης και άλλοι που δεν θέλουν για την ώρα να ανακοινωθεί το όνομά τους, με μικρές παραλλαγές τάσσονται υπέρ των συνεργασιών, αναγνωρίζοντας ότι στην κατακερματισμένη κατάσταση που βρίσκεται η Κεντροαριστερά, μόνο η προγραμματική ενότητα μπορεί να τη βγάλει στο ξέφωτο. Τα υπόλοιπα που δηλώνει ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Κ. Τσουκαλάς, «Όποιος πολίτης θέλει να απομακρυνθεί η Νέα Δημοκρατία από τη διακυβέρνηση του τόπου, γιατί πιστεύει ότι με την πολιτική της ζημιώνει την κοινωνία, πρέπει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ», στα αυτιά πολλών μάλλον ακούγονται βερεσέ…

«Είναι κατακερματισμένος ο χώρος και αδυνατεί να δώσει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης» διαπιστώνει η Όλγα Γεροβασίλη και προσθέτει: «Ας αναρωτηθούμε όλες και όλοι: Υπάρχει σήμερα αυτή η «πολυτέλεια; Έχουμε περιθώρια να μην υπάρχει συνεννόηση; Μπορούμε να δεχτούμε ότι στις εκλογές του 2027 θα εκλεγεί για τρίτη φορά κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας;» Θα φανεί…

Δημοσιεύεται στην «κυριακάτικη δημοκρατία»