Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Οι εξαγγελίες του Ντόναλντ Τραμπ, αμέσως μετά την ορκωμοσία του, δημιούργησαν ανάμικτα συναισθήματα. Η επαναφορά της λογικής στη διακυβέρνηση της χώρας του, αλλά και στην καθημερινότητα των πολιτών της, αφενός έφερε ανακούφιση και αφετέρου γέννησε θλίψη.
Ανακούφιση, γιατί επιτέλους δείχνει να μπαίνει ένα τέλος στον παραλογισμό της εποχής μας, με τις νεοταξίτικες και εθνομηδενιστικές αντιλήψεις που είχαν κυριαρχήσει και απειλούσαν με αξιακό και κατ᾽ επέκταση με βιολογικό θάνατο τις δυτικές κοινωνίες.
Θλίψη, γιατί ξαφνικά οι πολίτες σαν να ξύπνησαν από έναν λήθαργο, συνειδητοποίησαν σε ποια τραγική κατάσταση είχαν φτάσει οι κοινωνίες τους και σε ποιον βαθμό είχαν αποξενωθεί από το σύστημα αξιών που τις είχε διαμορφώσει. Σαν να φώναξε κάποιος ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και, επιτέλους, εισακούστηκε!
Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα τα αφηγήματα περί «ανοιχτών συνόρων», περί «κοινωνικών φύλων», περί «δικαιωματισμού» κ.λπ. αποχρωματίστηκαν, έχασαν όποια αίγλη τους, έμειναν κενά περιεχομένου, απαξιώθηκαν, αναδείχθηκε η γελοιότητά τους και σύντομα θα αντικαταστήσουν τις διωκόμενες αξίες της λογικής και του δικαίου, στο περιθώριο της κοινωνικής απαξίας. Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι αποτελεί οπισθοδρόμηση η επιβολή αυτής της κανονικότητας από έναν άνθρωπο, θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι αυτός ο άνθρωπος συγκέντρωσε τεράστια ποσοστά της λαϊκής στήριξης στις πρόσφατες εκλογές, ακριβώς διότι αυτή την επαναφορά στην κανονικότητα υποσχέθηκε στους συμπολίτες του.
Δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα ζήλευα τα… Αμερικανάκια! Κι όμως, σήμερα τους ζηλεύω, γιατί αποδείχθηκαν πολύ πιο ώριμοι, πολύ πιο υπεύθυνοι, πολύ πιο διορατικοί. Κι αν μια πατρίδα την κάνουν πραγματικά μεγάλη οι πολίτες της, τότε οι Αμερικανοί έχουν κάθε δικαίωμα να υπερηφανεύονται γι᾽ αυτό. Κάτι για το οποίο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα εμείς!
Εμείς δεν έχουμε καν το δικαίωμα να επικαλούμαστε την κάποτε μεγαλοσύνη του έθνους μας. Άθλια μηρυκαστικά ενός προγονικού μεγαλείου που, όταν μας το θίγει κάθε άξεστος βάνδαλος φτύνοντας και βεβηλώνοντάς το, θυμώνουμε, χωρίς όμως να αναρωτηθούμε τι κάναμε στη ζωή μας για να μην επιτρέψουμε ποτέ τέτοιες συμπεριφορές.
Το ᾽χουμε ξαναπεί: ποτέ και κανείς δεν πρόκειται να σε σεβαστεί, αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν σεβαστείς τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα άτομα, αλλά πρωτίστως τα κοινωνικά σύνολα. Κανένας «σύμμαχος» και κανένας «φίλος» δεν πρόκειται να μας στηρίξει, αν εμείς οι ίδιοι δεν δείξουμε αποφασισμένοι να υποστηρίξουμε και να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας δίκαια.
Και, σίγουρα, η αδράνεια απέναντι στις προκλήσεις και στον επεκτατισμό της Τουρκίας, οι διαρκείς εξευτελισμοί από… Αλβανία και Σκόπια, η αδυναμία φύλαξης των συνόρων μας από την εισβολή λαθρομεταναστών δεν δίνουν τα καλύτερα μηνύματα περί αξιοπρέπειας προς «φίλους και συμμάχους», που είναι βέβαιο ότι στην κρίσιμη στιγμή θα πάρουν το μέρος του ισχυρού και αποφασισμένου.
Τώρα που αποκαθηλώνεται ένα παγκόσμιο κατεστημένο σύστημα ιδεών και πολιτικής, τώρα που δείχνουν να ανακτούν οι λαοί τον προσανατολισμό τους, δεν πρέπει να μείνουμε ακόμη πιο πίσω από τις εξελίξεις. Ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος σε περιπλανήσεις στα μονοπάτια της λάθος πλευράς της Ιστορίας.
Δυστυχώς, ο Ελληνισμός στην ιστορική του πορεία έχει δείξει ότι πρέπει να φτάσει σε οριακό σημείο για να συνέλθει και να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Συνήθως τα καταφέρνει, αλλά συχνά με βαρύ τίμημα, λόγω της ολιγωρίας του. Ίσως πρέπει να ετοιμαζόμαστε να υποστούμε για άλλη μια φορά τις συνέπειες των επιλογών μας…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]
